Antony Beck (Bek) (urodzony około 1245 roku, zmarł w Eltham 3 marca 1311 roku) herb
Syn Walter Bek, seniora ziem w Eresby w hrabstwie Lincolnshire i Eve de Grey.
Książę-biskupa Durham (wybrany) od 9 lipca 1283 roku, (konsekrowany) 9 stycznia 1284 roku, (objął) 25 grudnia 1285 roku do 3 marca 1311 roku. Regent Anglii w 1288 roku. Tytularny patriarcha Jerozolimy od 26 lutego 1306 roku do 3 marca 1311 roku.
Bek urodził jako trzeci synem Waltera i Eve. Wraz z bratem Thomas'e kształcił się na uniwersytecie w Oxford, gdzie studiował od 1267 roku do 1270 roku.
Po zostaniu księdzem, otrzymał kilka beneficjów i szybko przyciągnęła uwagę księcia Edwarda, dziedzica króla Anglii Henryka III. Najpierw został archidiakonem Durham w 1275 roku, jak również precentorem York i również został prebendy w Lichfield, Londynie i Wells. Bek towarzyszy księciu Edwardowi, gdy książę udał się na krucjaty w 1270 roku. Po powrocie z krucjaty, 21 września 1274 roku został mianowany szefem rządu. Urzad ten piastował tylko przez około miesiąc, i został zastąpiony w październiku przez brata Tomasza Bek. Następnie w 1275 roku został mianowany przez króla Edwarda constablem Tower of London. W listopadzie 1277 roku został jednym z negocjatorów wysyłanych przez Edwarda z Llywelyn ap Gruffudd, księciem Walii. Wynikiem negocjacji było podpisanie traktatu z Aberconwy, na mocy którego książę Llywelyn zwolnił uwięzionych zakładników, zapłacił wysoką grzywnę, porzucił pretensje do niektórych ziem i złożył hołd lenny królowi Edwardowi. Nastepnie Bek został wysłany do Aragonii na negocjacje małżeńskie córki Edwarda, Eleanory ze spadkobiercą Aragonii, Alfonsem.
Za przysługi Edward I zapewnił wybór na biskupa Durham w 1283 roku Antony Becka, który został wybrany na biskupa 9 lipca 1283 roku, a konsekrowany 9 stycznia 1284 roku. W czasie swojej konsekracji, Bek przeniósł szczątki św. Williama Yorku do nowego miejsca w Katedrze w Durham. 25 grudnia 1285 roku objął katedre w Durham. Po śmierci króla Szkocji Aleksander III w 1286 roku, narzeczoną księcia Edwarda (późniejszy Edward II) została dziedziczka Szkocji Małgorzata z Norwegii. Bek został powołany do nadzorowania spraw Szkocji. Jednak Małgorzta zmarła wkrótce w drodze do Szkocji, a Edward przyniósł sukcesję szkocką na innego kandydata. W listopadzie 1292 roku Edward zdecydował się iż tron szkocki przekaże Janowi Balliol, którego Bek intronizował na tron szkocki.
W 1293 roku Bek został ekskomunikowany przez arcybiskupa Yorku, ponieważ Bek pozwolił przez oficerów królewskich aresztować dwóch urzędników, podczas gdy Bek był w królewskiej misji w Szkocji. W odpowiedzi, sprawa prawna została skierowana przeciwko arcybiskupowi do Parlamentu, że ponieważ Bek działał jako urzędnik królewski w tym czasie, a nie jako biskup, a jako urzędnik, miał prawo tak działać, a ekskomunika była rzeczywiście obrazą królewskiej godności. Zanim sprawa miała być sfinalizowana, arcybiskup został ukarany grzywną. W 1294 roku król wysłał biskupa na wyprawę dyplomatyczną do niemieckiego króla Adolfa z Nassau i arcybiskupa Kolonii. Ambasador próbował zawiązać sojusz do wojny króla Edwarda przeciwko królowi Francji Filipa IV.
Biorąc udział w kampanii Edwarda w Szkocji, biskup przyjął kapitulację króla Szkocji Jana I w Brechin w 1296 roku i prowadził jeden oddział armii angielskiej w bitwie pod Falkirk w 1298 roku. W czasie kampanii pod Falkirk, przed samą bitwą, część armii pod dowództwem biskupa Becka zdobyła zamek Dirleton.
W 1300 roku, wkrótce po powrocie do Anglii, Bek zaangażował się w konflikt z Riszardem de Hoton, przeorem Durham i kapitułą. Przeor Hoton i kapituła próbowali uniezależnić sie od biskupa. Biskup został obalony i ekskomunikowany. Swoich praw dochodziły u króla obie strony. Hoton został uwięziony, choć później uciekł i zwrócił się do króla i papieża wobec postępowania biskupa Bek. Przeor uzyskał wcześniej poparcie kilku doradców króla, a próba negocjacji nie przyniosły ugody, toteż 7 lipca 1302 roku król skonfiskował wszystkie ziemie biskupa. Sąd w 1303 roku, który przywrócił ziemie biskupowi, ale nie rozstrzygnął sporu między biskupem a przeorem. W 1304 roku dalsza eskalacja konfliktu przybrała większy obrór, po tym jak biskup uwięził królewskiego posłańca. Uwięzienie królewskiego posłańca doprowadziła do ponownej konfiksaty dóbr biskupa w 1305 roku. Biskup uzyskał poparcie papieża Klemensa V, który księcia-biskupa Beck uczynił patriarchą Jerozolimy 26 lutego 1306 roku. Dalsze działania wobec biskupa zostały zatrzymane po śmierć króla w 1307 roku.
Przewodniczył mszy na pogrzebie króla Edwarda I w dniu 27 października 1307 roku w Opactwie Westminsterskim. We wrześniu 1307 roku, krótko po śmierci Edwarda I, nowy król Edward II przywrócił ziemie i prawa biksupowi Bek. Tytuł Bek patriarchy Jerozolimy nadał biskupowi wysoką rangą duchownego w Anglii, i to prawdopodobnie z tego powodu, został głównym badaczem templariuszy w 1308 roku. W 1309 roku wreszcie udało się zażegnać konflikt z przeorem Durham, który zobowiązał się, że on i hrabiowie nie będą postępować przeciwko biskupi.
Biskup zmarł w Eltham 3 marzec 1311 roku. Został pochowany 3 maja 1311 roku w katedrze w Durham.
Bek służył jako ważny doradca króla Edwarda I przez większość jego panowania. Jego ekstrawagancja, jako biskup była znana, posiadał niesamowity orszak, który wszędzie mu toważyszył, i składał się z 140 rycerzy. Bek był bogatym człowiekiem, a jego osobisty majątek po jego śmierci została wyceniony na 6000 marks (4000 funtów). Zbudował zamki, m.in. w Auckland, w Somerton. Zbudował także zamek w Durham znany jako Castle 's Great Hall. Po swojej śmierci zyskał swoich zwolenników, którzy chcieli go kanonizować, ale z tych wysiłków nic nie wyszło. Bek był znany ze swojej czystości i męstwa.
Bek jego starszy brat, Thomas Bek został biskupem St. David i zaufanym doradcą króla Edwarda I.
Żródła:
Antony Bek (bishop of Durham) w "WikipediA" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk