Edmund I "Starszy, Dobroczyńca, Wspaniały, Sprawiedliwy" Cerdicingas (urodzony między 920 a 922 rokiem, zamordowany w Pucklechurch, Dorset, 26 maja 946 roku) herb
Syn Edwarda I Cerdicingas, króla Wessexu i Edgivy z Kentu, córki Sigehelm, ealdorma Kentu.
Król Anglii od 27 października 939 roku do 26 maja 946 roku. Koronowany w Kingston-upon-Thames 29 listopada 939 roku.
Około 940 roku poślubił Św. Elgivę z Shaftesbury (zmarła w opactwie Shaftesbury w Dorset około 944 roku). Około 944-946 poślubił Ethelfledę z Damerham (zmarła w opactwie Shaftesbury w Dorset, zapewne po 975 roku), córkę Alfgara (Elfgara), prawdopodobnie ealdormana Wilsaetas (Wiltshire?).
Tron objął po śmierci swojego przyrodniego brata Athelstana. Wcześniej brał raczej niewielki udział w życiu politycznym kraju. Wiadomo, że brał udział u boku brata w zwycięskiej bitwie pod Brunanburh z koalicją duńsko-szkocką w 937 roku.
Prowadził dalsze walki z wikingami, którzy w roku jego akcesji zajęli Northumbrię. W latach 941-942 ugruntował swoją władzę w Mercji, w 944 roku zdołał odzyskać Northumbrię, a w 945 roku opanował ponadto Strathclyde (Kumbrię), którą w zamian za przyrzeczenie pomocy wojskowej przekazał królowi szkockiemu Malkolmowi I.
Już niedługo po objęciu tronu Edmund musiał stawić czoło atakowi duńskiego króla Dublina, Olafa III, który zajął Nortumbrię i najechał na Midlands. Rychła śmierć Olafa w 941 roku umożliwiła Edmundowi odzyskanie Midlands. W 943 roku Edmund został ojcem chrzestnym króla Yorku, Olafa. W 944 roku udało mu się odbić z rąk Duńczyków Nortumbrię. W tym czasie jego chrześniak król Olaf utracił tron w Yorku, ale został królem w Dublinie, kontynuując przyjazne stosunki z Edmundem. W 945 roku król podbił Strathclyde, ale na mocy traktatu odstąpił go w zamian za obietnicę pomocy wojskowej królowi Szkocji Malcolmowi I. Ustabilizowało to północną granicę królestwa Anglii. Dla rdzennych ziem królestwa Edmunda jego panowanie było okresem spokoju. Za jego panowania zaczęło się odradzać życie klasztorne w Anglii, które podupadło w okresie najazdów wikingów.
Król Edmund został zamordowany w 946 roku przez Leofę, złodzieja, który został skazany na wygnanie. Król zobaczył go podczas uczty w Pucklechurch i rozkazał mu iść precz. Leofa odmówił i wywiązała się bójka między nim a królem, podczas której Edmund został dźgnięty nożem i zmarł. Reszta biesiadników rozerwała Leofę na strzępy. Edmund został pochowany w opactwie Glastonbury. Tron objął jego młodszy brat, Edred.
Najpierw poślubił Elgivę, późniejszą świętą. Miał z nią dwóch synów, którzy zostaną później królami Anglii. Po raz drugi ożenił się z Ethelfledą, córką Elfgara, earla Wilsatas. Małżeństwo to pozostało bezdzietne.
Został zamordowany 26 maja 946 roku w Pucklechurch przez banitę imieniem Liofa, skazanego przez niego za złodziejstwo. Wydarzenie to miało miejsce albo w trakcie mszy w miejscowym kościele (przypadał wówczas dzień św. Augustyna z Canterbury), albo podczas uczty w królewskiej rezydencji. Królobójca zginął na miejscu, zabity przez współbiesiadników Edmunda, ciało władcy spoczęło zaś w opactwie benedyktyńskim w Glastonbury, zniszczonym podczas reformacji w XVI wieku.
Żródła:
Edmund Starszy w "WikipediA"
EADMUND w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Edmund I w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
"KRÓLOWE I KRÓLOWIE WIELKIEJ BRYTANII - od Edgara do Elżbiety II - wszyscy władcy Wielkiej Brytanii" - autor: Przemysław Jaworski - Przemysław Jaworski i Wydawnictwo Novae Res, 2018
15-08-2020