Edmund de la Pole (urodzony w Wingfield, Suffolk, około 1471 roku, zmarł w Tower Hill w Londonie, 30 kwietnia 1513 roku) herb
Syn Jana de la Pole, II księcia Suffolk, constable Zamku of Wallingford i Elizabeth Plantagenet-York, księżnej Suffolk, córki Ryszarda Plantagenet (Gâtinais-Anjou) of York, III księcia York.
III książę Suffolk od 1492 roku do 26 lutego 1492/1493 roku, VI hrabia Suffolk od 26 lutego 1492/1493 roku, pretendent do tronu angileskiego od 16 czerwca 1487 roku do 30 kwietnia 1513 roku.
Przed 10 października 1496 roku poślubił Małgorzatę Scrope (urodzona w Bentley, Yorkshire, około 1472 roku, zmarła w lutym 1514 roku lub 1515 roku), córką Sir Richarda Scrope'a i Eleanor Washbourne, córki Norman Washbourne, of Wichenford.
Chociaż męska linia Yorków zakończyła się wraz ze śmiercią Edwarda Plantageneta, a de la Pole początkowo przysięgali wierność królowi Anglii Tudorom, później starali się o tron jako pretendent Yorków. Edmund został ostatecznie stracony w Tower of London.
Edmund de la Pole był synem Jana de la Pole, II księcia Suffolk i Elżbiety Yorku. Jego matka była drugą żyjącą córką Richarda Plantageneta, III księcia Yorku i Cecily Neville. Była także młodszą siostrą królów Edwarda IV i Ryszarda III.
Najstarszy brat De la Pole, John de la Pole, hrabia Lincoln, był wyznaczonym spadkobiercą ich wuja Ryszarda III, który dał mu emeryturę i przywrócenie majątków Lady Margaret Beaufort. W międzyczasie Edmund został rycerzem łaźni podczas koronacji Ryszarda III i był obecny na koronacji swojej kuzynki Elżbiety z Yorku w 1487 roku. Po bitwie pod Bosworth Field Lincoln złożył przysięgę wierności mężowi Elżbiety, Henrykowi VII, zamiast ubiegać się o tron dla siebie. W 1487 roku Lincoln przyłączył się do buntu Lamberta Simnela i zginął w bitwieBitwa pod Stoke.
Po śmierci swojego starszego brata, Edmund stał się czołowym kandydatem Yorków do tronu, a w 1492 roku objął tytuł księcia Suffolk. Edmund brał udział w oblężeniu Boulogne w październiku 1492 roku. Następnie zgodzili się z królem Henrykiem VII, na mocy umowy z dnia 26 lutego 1492/1493 roku, zrezygnował z tytułu księcia (wraz z tytułem markiza) Suffolk i odtąd znani tylko jako hrabia Suffolk, co zostało ratyfikowane Aktem Parlament w 1495 roku. W związku z tą rezygnacją i "prawdziwą i sumienną przysługą wyświadczoną Jego Wysokości przez wspomnianego Edmunda", król przyznał mu za 5000 funtów część ziem utraconych przez jego starszego brata Jana, hrabiego Lincolna w 1487 roku.
Suffolk był jednym z przywódców przeciwko kornwalijskim buntownikom w Blackheath, 17 czerwca 1497 roku. Jednak w semestrze św. Michała w 1498 roku został oskarżony o morderstwo w King's Bench i choć później ułaskawiony, uciekł za granicę do Guisnes w lipcu 1499 roku, wracając do Anglii po wrześniu 1499 roku. W tym czasie odnotowano go jako tęgiego i odważnego. 5 maja 1500 roku był świadkiem w Canterbury traktatu o małżeństwie króla Henryka i syna królowej Elżbiety, księcia Artura, z Katarzyną Aragońską. Następnie wyjechał do Francji, gdzie przybył 13 czerwca i uczestniczył w spotkaniu króla z arcyksięciami Filipem w Calais 9 czerwca 1500 roku.
W sierpniu 1501 roku Jan i jego brat Richard ponownie opuścili Anglię bez królewskiego pozwolenia (najwyraźniej w asyście Jamesa Tyrrella, który został następnie stracony za te czyny) i dołączyli do cesarza Maksymiliana I w Tyrolu, przyjął swój dawny tytuł księcia Suffolk, znany również jako "Biała Róża" (Yorkist Pretender). Za swój rzekomy planowany bunt został ogłoszony wyjętym spod prawa w Ipswich 26 grudnia 1502 roku, A wraz ze swoimi braćmi Williamem (aresztowany pod zarzutem i wysłany do Wieży, której nigdy nie opuścił, na początku 1502 roku) i Richardem został osiągnięty w parlamencie w styczniu 1503 roku, na mocy którego wszystkie jego honory zostały utracone, datowane wstecz na 1 lipca 1499 roku. Seward opowiada, że przez cały ten okres, aż do śmierci Edmunda, używał Thomasa Killingwortha, dżentelmena ze Wschodniej Anglii i Londynu, jako swojego Stewarda, za który Killingworth otrzymał później Królewskie Ułaskawienie.
W dniu 28 lipca 1502 roku Maksymilian podpisał traktat w Augsburgu, na mocy którego w zamian za 10.000 funtów zobowiązał się nie pomagać angielskim rebeliantom. Niemniej jednak Suffolk pozwolono pozostać w Aix w latach 1502-1504, chociaż wyjeżdżając musiał zostawić swojego brata Richarda jako zakładnika za swoje długi. Po opuszczeniu Aix około kwietnia 1504 roku, próbując dołączyć do księcia Saksonii we Fryzji, został uwięziony przez księcia Guelders w Hattem, a następnie przez arcyksięcia Filipa Burgundii w Namur do 1506 roku.
Podczas żeglugi do Hiszpanii, aby zapewnić swojej żonie Joannie dziedzictwo Korony Kastylii, Filip został zepchnięty z kursu do Anglii i niechętnie i nieoczekiwanie został gościem Henryka VII. Chcąc kontynuować swoją podróż, Filip został przekonany przez Henryka do przekazania hrabiego Suffolk w traktacie Malus Intercursus. Henryk zobowiązał hrabiego do Tower po przybyciu do Londynu, pod koniec marca 1505/1506 roku.
Po wstąpieniu na tron Henryka VII i syna Elżbiety, Henryka VIII, Edmund będąc jeszcze w Wieży, został (wraz ze swoimi dwoma braćmi) zwolniony z generalnego ułaskawienia nowego króla z dnia 30 kwietnia 1509 roku, po 7 latach niewoli w Wieży, on został (odkąd jego brat Richard wstąpił do służby Francji, z którą Anglia była wówczas w stanie wojny), bez dalszych postępowań, ścięty na Tower Hill w wieku około 42 lat.
Montaigne w swoich Esejach powiedział, że Henryk VII w swoim testamencie polecił swojemu synowi skazać Suffolk na śmierć natychmiast po własnej śmierci, a autor skrytykował ojca za wymaganie od syna robienia tego, czego on sam by nie zrobił.
Edmund ożenił się przed 10 października 1496 roku z Małgorzatą, córką Sir Richarda Scrope'a, Knt, drugiego syna Henry'ego Scrope'a, IV barona Scrope'a z Bolton. Margaret zmarła w 1515 roku. Mieli córkę Elżbietę, która została zakonnicą i zmarła na czarną zarazę w klasztorze Minoresses bez Aldgate w Londynie w 1515 roku.
Młodszy brat Edmunda, Richard de la Pole, ogłosił się hrabią Suffolk i był czołowym pretendentem Yorkistów aż do swojej śmierci w bitwie pod Pawią 24 lutego 1525 roku.
Żródła:
Edmund de la Pole, 3rd Duke of Suffolk w "Wikipedia"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Edmund de la Pole, 3rd Duke of Suffolk w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
"KRÓLOWE I KRÓLOWIE WIELKIEJ BRYTANII - od Edgara do Elżbiety II - wszyscy władcy Wielkiej Brytanii" - autor: Przemysław Jaworski - Przemysław Jaworski i Wydawnictwo Novae Res, 2018
09-01-2023