Edwin (Edwy, Eadwy) "Piękny, Saski" Cerdicingas (urodzony około 940 roku, zmarł w Gloucester, 1 października 959 roku) herb
Syn Edmunda I Cerdicingas, króla Anglii i Św. Elgiva.
Król Anglii od 23 listopada 955 roku do 1 października 959 roku. Koronowany w Kingston-upon-Thames około 26 stycznia 956 roku.
Zimą około 955 roku poślubił (rozwód w 957 lub 958 roku) Elgivę (Elgifę) Cerdicingas (zmarła w Gloucester, we wrześniu 959 roku), córkę może Edrica Cerdicingas, syn Ethelfirtha Cerdicingas, eldormana Mercji i Ethelgythy Cerdicingas, córki eldormana Ethelwulfa Cerdicingas lub Ethelwearda Cerdicingas, brata Ethelreda I Cerdicingas, króla Wessexu.
Był najstarszym synem Edmunda "Starszego" i jego pierwszej żony, św. Elgivy. Tron objął po śmierci swojego stryja, Edreda.
Na tron został wybrany decyzją możnych anglosaskich. Rychło popadł w konflikt z głównym doradcą poprzednika, Dunstanem, opatem Hastonbury, którego skazał na banicję w 956 roku. Oznaczało to zerwanie z rosnącym w siłę Kościołem, którego poparcia nie zdołał już król odzyskać. W 957 roku popierający Dunstana możni z Northumbrii i Mercji skupili się wokół księcia Edgara. Po porażce wojsk królewskich pod Gloucester w 958 roku Edwy był zmuszony przekazać mu władzę we wspomnianych prowincjach, zachowując jedynie Wessex i Kent.
Krótkie panowanie Edwina (zwanego w źródłach "Pięknym") upłynęło pod znakiem konfliktów z rodziną, możnymi i hierarchią kościelną. Król rychło skłócił się z dwoma wpływowymi postaciami angielskiego Kościoła, Dunstanem, głównym doradcą króla Edreda, oraz z arcybiskupem Canterbury, Odonem.
Edwin został ukoronowany 26 stycznia 956 roku. Już w dzień koronacji doszło do spięcia na linii król-możni. Zaraz po obrzędzie miało odbyć się spotkanie króla z możnymi królestwa, jednak król się na nie nie stawił. Dunstan ruszył na poszukiwanie króla i znalazł go, gdy prowadził swobodną rozmowę ze szlachcianką imieniem Ethelgive. Dunstan zwrócił królowi uwagę, że powinien spotkać się z możnymi, ale król odmówił. Dunstan ostatecznie zaciągnął króla na to spotkanie i zmusił go do publicznego nazwania Ethelgive "nierządnicą". Zorientowawszy się poniewczasie, że swoim zachowaniem zdenerwował króla, Dunstan opuścił dwór i schronił się w klasztorze. Edwin jednak, podburzony przez Ethelgivu, kazał zaatakował klasztor. Dunstan uciekł i udał się za granicę. Nie powrócił do czasu śmierci Edwina.
W 956 roku Edwin poślubił Elgivę, jednak to małżeństwo zostało szybko unieważnione przez arcybiskupa Odona pod zarzutem zbyt bliskiego pokrewieństwa (Elgiva była potomkinią Ethelreda I, króla Wessexu w latach 865-871). Spowodowało to konflikt króla z arcybiskupem. Po stronie hierarchy kościelnego stanęli jednak możni, niezadowoleni z rządów Edwina. Tanowie z Mercji i Nortumbrii zawarli w 957 roku porozumienie z młodszym bratem króla, Edgarem, i zbuntowali się przeciwko królowi. Edwin został pokonany w bitwie pod Gloucester. Do wojny domowej jednak nie doszło, gdyż obie strony uzgodniły podział królestwa wzdłuż Tamizy. Edwin pozostał władcą Wessexu i Kentu, Edgar rządził w Mercji i Nortumbrii.
Edwin wprowadził zwyczaj ściągania wszystkich monet będących w obiegu, również obcych i przetapiania na nowe.
Ostatnie lata rządów Edwina upłynęły bez większych wstrząsów. Nauczony doświadczeniami Edwin rządził mądrzej i taktowniej. Starał się również pozyskać Kościół, czyniąc na jego rzecz hojne darowizny.
Zmarł w wieku około 18 lat, w niewyjaśnionych okolicznościach krótko potem, 1 października 959 roku w swojej rezydencji w Gloucester. Znalazł pochówek w katedrze Old Minster w Winchesterze. Tron objął jego brat Edgar, który ponownie zjednoczył królestwo.
Żródła:
Edwin (król Anglii) w "WikipediA"
EADWIG w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
"KRÓLOWE I KRÓLOWIE WIELKIEJ BRYTANII - od Edgara do Elżbiety II - wszyscy władcy Wielkiej Brytanii" - autor: Przemysław Jaworski - Przemysław Jaworski i Wydawnictwo Novae Res, 2018
15-08-2020