Ethelred II "Bezradny, Nierozważny, Gnuśny" Cerdicingas (urodzony około 966 lub 968 roku, zmarł w Londynie, 23 kwietnia 1016 roku) herb
Syn Edgara (I) "Spokojnego" Cerdicingas, króla Anglii i Elfrida z Devon, córki Ordgara, ealdormana Devon.
Król Anglii od 18 marca 978 roku do 1013 roku i od 3 lutego 1014 roku do 23 kwietnia 1016 roku. Koronowany w Kingston-upon-Thames 4 kwietnia 978 roku.
Około 980-985 roku poślubił more danico Elgivę (Elflaedą) z Thored (urodzona około 963 roku, zmarła w Winchester, w lutym 1002 roku), córkę Ethelberta z Thored, ealdormana Yorku. W katedrze Winchester, 5 kwietnia 1002 roku poślubił Emmę Ragnvaldsson [Rögnvaldsson] Normandzką (urodzona około 985 lub 987 roku, zmarła 6 marca 1052 roku), królową-współwładczynię w Anglii, córkę Ryszarda I "Nieustraszonego" FitzWilliam Ragnvaldsson [Rögnvaldsson], księcia Normandii, regenta Francji i Gunnory Duńskiej de Crépon.
Przydomk swój "Nierozważny, Bezradny, Gnuśny", wynikał z charakteryzującego go braku zdecydowania, co umożliwiło Duńczykom zajęcie Anglii.
Według kroniki Wilhelma z Malmesbury, Ethelred podczas swojego chrztu nasiusiał do chrzcielnicy, co udzielający mu tego sakramentu święty Dunstan odczytał jako zapowiedź nieszczęść mających spaść na królestwo pod rządami Ethelreda. Historia ta prawie na pewno jest zmyślona (podobną historię opowiadano również o cesarzu bizantyjskim Konstantynie V). Panowanie Ethelred rozpoczął w wieku 10 lat, po zamordowaniu Edwarda "Męczennika", swojego przybranego brata, również syna Edgara I.
Za panowania Ethelreda na Anglię ponowie spadły niszczące najazdy Duńczyków i Norwegów. Rozpoczęły się one już w 980 roku napadem na okolice Southampton, ale były to początkowo pojedyncze najazdy łupieżcze. Jednak i z tymi najazdami administracja Ethelreda sobie nie radziła. Zachęcało to najeźdźców do coraz odważniejszych działań. Sytuacja zmieniła się w 991 roku, kiedy do brzegów Anglii przybiła silna norweska flota pod wodzą Olafa Tryggvasona. Była to największa armia jaka od przeszło 100 lat najechała na Anglię. Olaf pokonał earldormana Byrhtnotha pod Maldon, co spowodowało, że Ethelred nie stawiał oporu. Olaf zrezygnował z planów podboju i zadowolił się okupem. Wtedy właśnie pobrano pierwszy podatek na haracz dla wikingów, tzw. danegeld, który początkowo wynosił 20 tysięcy funtów złota i srebra. Z biegiem czasu urósł on do sumy 50 tysięcy funtów.
Upokarzający okup, jaki Ethelred musiał płacić - 24 tysiące grzywien srebra, a z czasem dwa razy więcej - doprowadził do desperackiego aktu władcy. Na rozkaz króla, w dzień świętego Brykcjusza, to jest 13 listopada 1002 roku, wojska angielskie wymordowały duńskich osadników. Wśród ofiar była siostra Widłobrodego i jej rodzina.
To był początek końca Ethelreda. Wyniszczony przez ciągłe najazdy i osłabiony klęską głodu kraj, teraz zaczął być systematycznie podbijany przez Duńczyków. Zdradzony przez doradców i angielską arystokrację Ethelred II uciekł do Normandii. Koronę odzyskał, ale na krótko, tuż po śmierci Swena.
Dzisiaj historiografia stara się przedstawić go w nieco jaśniejszych barwach, co nie zmienia faktu, że jego rządy są uznawane za fatalne - choć nie najgorsze w historii Anglii.
Tylko dzięki płaceniu tego podatku Anglia uniknęła groźby podboju. Mimo to kolejne duńskie i norweskie armie bezkarnie plądrowały źle rządzony kraj. Źle dobierani doradcy i zdradzieckie najbliższe otoczenie króla nie pomagało w poprawie sytuacji. Ostatecznie pogorszyło ją postępowanie samego Ethelreda. 13 listopada 1002 roku, w dzień św. Brycjusza, z rozkazu króla dokonano krwawej masakry setek osadników skandynawskich. Wśród ofiar znalazła się Gunhilda, siostra króla Danii Swena "Widłobrodego". Duński monarcha poprzysiągł zemstę. W 1003 roku zaatakował Exeter. Rok później uderzył na Anglię Wschodnią i zdobył Norwich. Lokalny fyrd został pokonany. Kolejne lata to coraz groźniejsze najazdy Duńczyków. Nieudolność Ethelreda i zdrady kolejnych dostojników doprowadziły ostatecznie do zajęcia Anglii przez Duńczyków i koronacji Swena na króla Anglii 25 grudnia 1013 roku. Ethelred II uciekł do Normandii.
Swen zmarł już 3 lutego 1014 roku, a jego syn Kanut "Wielki" początkowo nie interesował się sprawami Anglii. Umożliwiło to Ethelredowi powrót na tron. Kanut jednak powrócił latem 1015 roku i rozpoczął kolejny podbój Anglii, wykorzystując konflikt Ethelreda z jego najstarszym synem, Edmundem. Ethelred zmarł w 1016 roku w Londynie i pochowany został w Katedrze św. Pawła. Po krótkim panowaniu Edmunda II cała Anglia została opanowana przez Kanuta.
Żródła:
Ethelred II Bezradny w "WikipediA"
ATHELRED w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Ethelred II w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
"KRÓLOWE I KRÓLOWIE WIELKIEJ BRYTANII - od Edgara do Elżbiety II - wszyscy władcy Wielkiej Brytanii" - autor: Przemysław Jaworski - Przemysław Jaworski i Wydawnictwo Novae Res, 2018
10-najgorszych-przydomkow-sredniowiecznych-wladcow/ - "Ciekawostki historyczne.pl", Autor: Judyta Pyzik.
17-01-2023
27-09-2020
15-08-2020