Judith, żona Baldwina I z Flandrii; obraz z 1889 roku autorstwa Alberta Fransa Lieven De Vriendt (Belgijczyka, 1843-1900)
Judyta Marlet Pépinnide-Caroling (urodzona między 843 a 844 rokiem, zmarła w Arras we Francji, w 879 roku) herb Córka Karola II "Łysego" Pépinnide-Caroling, króla Akwitanii, Frankonii, Lotaryngii, Italii, cesarza rzymskiego i Ermentrudy Agilolfinges d'Orléans, córki Eudes I Agilolfinges, hrabiego "Orleanu" i Engeltrudis de Paris, córki Liutharda de Paris, hrabiego de Fézensac. W Verberie-sur-Oise, koło Compiegne we Francji 1 października 856 roku poślubiła Ethelwulfa (Aerhlwulfa) Cerdicingas (urodzony około 795 lub 810 roku, zmarł 13 stycznia 858 roku), króla Wessexu, Essexu, Sussexu i Kentu. W 858 roku w Chester poślubiła (unieważnione w 860 roku) Ethelbalda (Aethebalda) Cerdicingas (urodzony około 834 roku lub między 835 a 840 roku, zmarł 20 grudnia 860 roku), króla Wessexu. W Auxerre, 13 grudnia 862 roku poślubiła Baldwina I "Żelazna Ręka, Żelazne Ramię" Baudouins (urodzony między 837 a 840 rokiem, zmarł w Arras we Francji, 2 stycznia 879 roku), hrabiego Flandrii. Była także przodkiem Matyldy z Flandrii, małżonki Wilhelma "Zdobywcy", a zatem późniejszych monarchów Anglii. W 855 roku król Athelwulf z Wessex odbył pielgrzymkę do Rzymu, a w drodze powrotnej w 856 roku przebywał na dworze króla Franków Zachodnich Karola "Łysego". W lipcu 856 roku Athelwulf zaręczył się z córką Karola, Judith, która miała około czternastu lat, podczas gdy Athelwulf miał około sześćdziesięciu jeden lat. 1 października 856 roku pobrali się w Verberie w północnej Francji. Małżeństwo było sojuszem dyplomatycznym: obu mężczyzn, którzy zjednoczyli siły z powodu ataków Wikingów, a dla Athelwulf związek miał tę zaletę, że kojarzył go z prestiżem Karolingów. Ponadto ślub został uznany za niezwykłe wydarzenie przez współczesnych, podobnie jak przez współczesnych historyków. Księżniczki Karolingów rzadko się żeniły i zwykle wysyłano je do klasztoru, a małżeństwo z obcokrajowcami było prawie niemożliwe. Judyta została koronowana na królową i namaszczona przez Hincmara, arcybiskupa Rheims. W Wessex nie było zwyczaju, aby żony królów były koronowane, ale Karol II nalegał, aby jego córka została królową, chociaż wcześniej nie dokonano koronacji jego małżonki Ermentrudy. Akt ten był jednym z pierwszych znanych namaszczeń na królową karolińską. Ponadto zwyczajem zachodnio-saksońskim (opisanym przez Assera jako "przewrotnym i obrzydliwym"), iż żony królów Wessex nie nazywano "królowymi", ani nie siedziały na tronie z mężem - był to precedens w skali kraju gdzie Judyta jako jedyna żona króla tego dokonała. Małżeństwo sprowokowało bunt najstarszego ocalałego syna Elthelwulfa, syna Ethebalda z Wesseksu, prawdopodobnie dlatego, że obawiał się usunięcia go przez starszego brata przyrodniego. Jednak ojciec i syn wynegocjowali kompromis, na mocy którego Elthelwulf otrzymał wschodnie dzielnice królestwa, a Elthelbald zachodni. Nie wiadomo, czy oznaczało to, że Athelwulf wziął Kent i Athelbald Wessex, czy też sam Wessex był podzielony. Judith nie miała dzieci Elthelwulfem, który zmarł 13 stycznia 858 roku. Jego następcą był Elthelbald, który poślubił Judytę i zarazem macochę, prawdopodobnie, aby poprawić swój status, ponieważ była córką króla Zachodnich Franków. Małżeństwo zostało potępione przez Assera w jego życiu Alfreda "Wielkiego": Kiedy król Elthelwulf umarł, Athelbald, jego syn, wbrew Bożemu zakazowi i chrześcijańskiej godności, a także wbrew praktykom wszystkich pogan, przejął łoże małżeńskie ojca i poślubił Judytę, córkę Karola, króla Franków, ponosząc wielkie hańba ze strony wszystkich, którzy o tym słyszeli. Judith nadal była bezdzietna, gdy Ethelbald zmarł w 860 roku po dwóch i pół roku panowania. Po śmierci Ethelbalda Judith sprzedała swoje nieruchomości w Wessex i w 861 roku ucikła do Francji. Według Kroniki św. Bertina jej ojciec wysłał ją do klasztoru w Senlis, gdzie miała pozostać "pod jego opieką i królewską opieką biskupią, z całym honorem należnym królowej, aż do czasu, gdyby mogła aby nie pozostać czystym, mogłaby wyjść za mąż tak, jak powiedział apostoł, to jest odpowiednie i zgodne z prawem". Przypuszczalnie Karol mógł zaplanować kolejne małżeństwo dla swojej córki. Jednak około Bożego Narodzenia 861 roku Judith uciekła z Baldwinem, późniejszym hrabiem Flandrii. W tym czasie prawdopodobnie oboje pobrali się nieoficjalnie w flamandzkim mieście Harelbeke. Zapis incydentu w Kronikach przedstawia Judith nie jako bierną ofiarę kradzieży panny młodej, ale jako aktywną osobę, uciekającą za namową Baldwina i najwyraźniej za zgodą jej brata Ludwika "Jąkały". Nic dziwnego, że ojciec Judith był wściekły i nakazał swoim biskupom ekskomunikować parę. Później uciekli na dwór kuzyna Judyty, Lothaira II z Lotharingii, w celu ich ochrony, zanim udali się do papieża Mikołaja I, aby przedstawić swoją sprawę. Papież podjął działania dyplomatyczne i poprosił ojca Judith o zaakceptowanie związku jako prawnie wiążącego i powitanie młodej pary w swoim kręgu - co ostatecznie zrobił. Następnie para wróciła do Francji i 13 grudnia 862 roku oficjalnie pobrała się w Auxerre. Baldwin otrzymał kraj bezpośrednio na południe od Scheldt, tj. Kraj Flandrii (choć obszar mniejszy niż hrabstwo, które istniało w średniowieczu) w celu odparcia ataków Wikingów. Historycy spierają się o to, czy król Karol zrobił to w nadziei, że Baldwin zostanie zabity w późniejszych bitwach z Wikingami; Baldwin poradził sobie jednak wyjątkowo dobrze. Udało mu się stłumić zagrożenie Wikingami, szybko powiększył zarówno swoją armię, jak i terytorium, i stał się wiernym zwolennikiem króla Karola. Marsz w Baldwin stał się znany jako hrabstwo Flandrii i stał się jednym z najpotężniejszych księstw Francji. W opinii Patricka Wormalda: "Małżeństwo [między Elthelwulfa i Judith] jest ogólnie uznane za skandaliczne i późniejszego zachowania Judith: po śmierci Elthelwulfa poślubiają Athelbalda, jego najstarszego syna, wyraźnie przeciwstawiając się kościelnemu zakazowi...; i niezadowolona z tego, uciekła z Baldwinem z Flandrii, kiedy Elthelbald już nie żył. Ale Judyta, jak większość X-wiecznych frankońskich księżniczek, była kultywowaną jako damą; rozsądne jest przypuszczenie, że Baldwin zabrał ją ze sobą na dwór, na którym młody Alfred dorastał z części kultury, a także z aury monarchii karolińskiej". Z dwóch angielskich małżeństwa nie doczekała się potomstwa. Z jej trzeciego męża, Baldwina I z Flandrii, miała troje dzieci: Karol (urodzony około 864 lub 865 roku, zmarł młodo), Baldwin II "Łysy" (urodzony około 863 roku, zmarł 10 września 918 roku), II hrabia Flandrii, dziedziczny opat St. Bertin, po nim potomstwo, Raoul (Rodulf) (urodzony między 867 a 870 roku, zamordowany 17 czerwca 896 roku), hrabia Cambrai, po nim córka, córka, żona:?, Niepoprawnie przypisana córka: Gunhilda [Guinidilde] d'Ampúries (zmarła przed 19 lutego 904 roku), żona: Guifre "Włochatego" de Carcassonne (urodzony około 840 roku, zmarł około 21 sierpnia 897 roku), hrabiego Barcelony. Pochowana w opactwie Saint-Bertin niedaleko Saint-Omer.
23-06-2024
30-05-2021
02-08-2020
30-05-2020
25-02-2020