Katarzyna d'Aragona

Katarzyna Trastámara (Robertyng-Bourgogne-de Mâcon-d'Aragona) (urodzona w Alcalá de Henares 15 grudnia 1485 roku, zmarła w Kimbolton 7 stycznia 1536 roku) herb

Córka Ferdynand III "Katolicki" Trastámara (Robertyng-Bourgogne-de Mâcon-d'Aragona), księcia Montblanc, hrabiego Ribagorza i seniora Balaguer, króla Sycylii, Aragonii, Walencji, Sardynii i Majorki, hrabiego Barcelony, Rossiglione, Cerdagna, Osona, Besalů i Pallars, króla Kastylii, Leonu, Galisji, Murcji, Jaen, Toledo, Sewilii i Kordowy (iure uxoris), proklamowanego króla Hiszpanii, króla całej Hiszpanii, króla Neapolu i tytularnego króla Jerozolimy, regenta Kastylii, Leonu, Galisji, Murcji, Jaen, Toledo, Sewilii i Kordowy, króla południowej Nawarry i Izabeli I "Katolicka" Trastámara, królowej Kastylii, Leonu, Galisji, Murcji, Jaen, Toledo, Sewilii i Kordowy, proklamowanej królowej Hiszpanii króla Kastylii, córki Jana II Trastámara, króla Kastylii.

Regentka Anglii, Walii i Irlandii od od 11 czerwca do października 1513 roku.

W Bewdley 19 maja 1499 roku (per procora), w St. Paul's Cathedral w Londonie 14 listopada 1501 roku (pro futuro) poślubiła Arthura Tudora (urodzony St. Swithin's Priory, Winchester 20 września 1486 roku, zmarł w Ludlow Castle 2 lutego 1502 roku), księcia Walii. W Grey Friars Chapelle, Greenwich 11 czerwca 1509 roku poślubiła (rozwód 23 maja 1533 roku) Henryka VIII Tudor (urodzony w Greenwich Palace 28 czerwca 1491 roku, zmarł w Whitehall, London 18 lutego 1547 roku), księcia Yorku, Lorda Namiestnik Irlandii i Lorda Marszałek Anglii, księcia Walii, Lorda Strażnika Pięciu Portów i konstabla zamku Dover, króla Anglii, seniora Irlandii.

Zawarcie przez księcia Walii Artura nierozerwalnego małżeństwa z Katarzyną, księżną Walii nastąpiło 19 maja 1499 roku. Do dnia śmierci małżonka Katarzynę tytułowano księżną Walii, a po zgonie Artura księżną wdową Walii.

Po zawarciu ślubu z młodszym bratem Artura Henrykiem VIII Katarzynie przysługiwał tytuł królowej Anglii: Serenissima Catharina Angliae Regina, niekiedy wraz z określeniem jej pochodzenia od królów Kastylii i Aragonii: D.[omina] Catharina Castiglia de Aragonia Angliae Regina, w skróconej wersji angielskiej Katherina the Qwene.

Od czerwca do października 1513 roku, w czasie kampanii francuskiej Henryka VIII, Katarzyna pełniła funkcję regentki i pani Anglii, Walii i Irlandii.

Katarzyna urodziła się w zamku należącym do arcybiskupa Toledo 16 grudnia 1485 roku. Była najmłodszą córką hiszpańskich królów katolickich - rządzącej Kastylią we własnym imieniu Izabeli oraz władcy Aragonii Ferdynanda. Imię otrzymała po swojej prababce, królewnie angielskiej Katarzynie.

Dzieciństwo spędziła w Hiszpanii. Łączyła ją bardzo silną więź z matką. Była niewysoka, z rudymi włosami i błękitnymi oczami, owalną twarzą i zdrową cerą. Jej guwernerem był Alessandro Geraldini, ksiądz, który zapewnił jej klasyczne wykształcenie. Uczył ją historii, heraldyki i genealogii, młoda księżniczka mówiła biegle po hiszpańsku i łacinie, bardzo dobrze znała francuski. Erazm z Rotterdamu napisał później, że "kochała dobrą literaturę, którą poznawała od dzieciństwa". Nauczono ją również koronkarstwa, haftu, muzyki i tańca. Mimo że od najmłodszych lat obiecana była Arturowi, aż do wyjazdu do Anglii nie uczono jej angielskiego. Nie posiadła także solidnej wiedzy z etykiety dworskiej, co niekorzystnie wpłynęło na jej aklimatyzację w Londynie i przyczyniło się do późniejszych kłopotów na dworze angielskim.

W marcu 1488 roku Ferdynand polecił swojemu ambasadorowi na dworze angielskim Dr Roderigo de Puebla by zaproponował małżeństwo infantki z Arturem, starszym synem Henryka VII i sojusz przeciwko Francji. Propozycja została natychmiast przyjęta. Katarzyna była świetną partią, gdyż sama miała większe prawo do brytyjskiego tronu niż Henryk VII, a połączone przez małżeństwo Fryderyka z Izabelą Aragonia i Kastylia stanowiły nową, europejską potęgę, z którą sojusz był bardzo korzystny dla Tudorów. Legalność panowania Henryka VII nie była powszechnie uznawana, natomiast prawa Katarzyny nie budziły wątpliwości, więc takie małżeństwo ostatecznie legitymizowałoby prawa Tudorów do tronu angielskiego. Traktat zawarto w Medina del Campo w 1489 roku. Oboje zostali poślubieni przez pełnomocnika 19 maja 1499 roku i korespondowali po łacinie, aż do czasu kiedy Artur ukończył 15 lat, co było uznawane za wiek sprawny. Wówczas Katarzyna wyruszyła do Anglii.

Spotkali się 4 listopada w Dogmersfield (Hampshire). Artur napisał do rodziców Katarzyny, że będzie "szczerym i kochającym mężem", niestety już przy pierwszym spotkaniu okazało się, że nie będą się w stanie porozumieć, bo oboje zostali nauczeni odmiennej wymowy łacińskiej. 10 dni później odbył się ślub w starej Katedrze św. Pawła w Londynie. Wkrótce potem została wypłacona połowa z 200 tys koron posagu. Nowożeńcy osiedli w zamku Ludlow (Shropshire), gdzie Artur miał pełnić obowiązki księcia Walii i przewodniczyć Radzie Walii i Marchii. Artur był słaby i chorowity i po kilku miesiącach ciężko zachorował, prawdopodobnie na angielskie poty. 2 kwietnia 1502roku umarł. Katarzyna w wieku 17 lat została wdową. Do końca życia utrzymywała iż z powodu słabości Artura małżeństwo nie zostało skonsumowane.

Aby uniknąć komplikacji Henryk VII i Ferdynand ustalili, że Katarzyna poślubi brata Artura, pięć lat młodszego Henryka. Jednak Henryk VII zaczął zwlekać ze ślubem tłumacząc się iż nie otrzymał jeszcze zaległej drugiej połowy posagu. W 1504 roku Izabela umarła i wartość sojuszu z Ferdynandem, który władał już tylko Aragonią zmalała. Kastylia była znacznie ważniejsza ale rządziła tam Joanna "Szalona". Wkrótce Henryk osiągnął wiek sprawny, ale jego ojciec wciąż odkładał umówiony ślub aż w końcu przestało być pewne, że do niego dojdzie. W tym czasie Katarzyna stała się nieformalnym więźniem w Durham House w Londynie. W listach skarżyła się na traktowanie, biedę, a czasem wręcz nędzę, której doświadczała. Nie stać jej było na nowe ubranie, musiała oszczędzać na jedzeniu a jej służba była nieopłacona. W 1507 roku została wyznaczona przez ojca na ambasadora hiszpańskiego (pierwsza kobieta w tej roli w historii Europy) na dworze angielskim, co polepszyło jej pozycję. Małżeństwo z Henrykiem było możliwe tylko dzięki dyspensie papieskiej, ponieważ prawo kanoniczne zakazywało małżeństwa z wdową po bracie. Katarzyna twierdziła, że nie zostało skonsumowane, więc nie stanowiło przeszkody. Siedem lat po śmierci Artura, 11 czerwca 1509 roku wyszła za mąż za Henryka VIII. Miała wtedy 24 lata, Henryk 18.

W sobotę 23 czerwca przez ulice Londynu przeszła tradycyjna parada koronacyjna witana owacyjnie przez tłumy mieszkańców. Jak to było w zwyczaju poprzednią noc para spędziła w Tower. Następnego dnia, 24 czerwca arcybiskup Canterbury dokonał uroczystego namaszczenia i koronacji królewskiej pary w Opactwie Westminsterskim. Uroczystości przeniosły się do Pałacu Westminsterskiego, król wyznaczył nowych kawalerów Orderu Łaźni. W przeciągu następnych miesięcy królowa Katarzyna wiele razy prezentowała się publicznie i była przyjmowana entuzjastycznie przez lud Anglii.

Dwór poinformowano o ciąży królowej 1 listopada 1509 roku. Wydawało się, że jest to zarówno przypieczętowanie małżeństwa, jak i potwierdzenie prawomocności dynastii - znak, że w oczach Boga Henryk wybrał dla siebie dobrą królową

Nie znano wówczas precyzyjnych metod diagnozowania ciąży, a fizyczne symptomy, o których wspominają ówczesne pisma, jak choćby "Hali Meidenhad", łatwo można było pomylić z jakąś chorobą bądź całkowicie przeoczyć. Nie najlepsze zdrowie Katarzyny w ostatnich czasach, w połączeniu z jej upodobaniem do postów, mogły zaburzyć cykl menstruacyjny, na co zresztą zwrócił uwagę ambasador Caroz w późniejszej rozmowie z Ferdynandem, mówiąc mu w zaufaniu, że królowa miesiączkuje tak nieregularnie, że wcale nie ma pewności, czy rzeczywiście jest w ciąży []

Jeden z ówczesnych podręczników medycznych autorstwa francuskiego lekarza wyrażał przekonanie, że sami kochankowie bez trudu mogą stwierdzić, czy rzeczywiście - i kiedy - doszło do zapłodnienia. Szczegółowo opisuje, jak żarłoczne łono wciąga w siebie nasienie, a potem zamyka się wokół niego [].

Nie wiemy, kiedy dokładnie Katarzyna uświadomiła sobie, że może być w ciąży, zwłaszcza że w przeszłości miewała przerwy w miesiączkowaniu. Wbrew temu, co przekazywały ówczesne pisma medyczne, prawdopodobnie nie poczuła momentu poczęcia, choć zapewne miała nadzieję zajść w ciążę dość szybko, co byłoby oczywistym znakiem, że Bóg błogosławi jej związkowi z Henrykiem. Czując się pewną swojej pozycji i miłości męża, zapewne zwierzyła mu się ze swoich przypuszczeń i nadziei na początku jesieni []

[W tamtym czasie] dużą wagę przywiązywano do opieki przedporodowej, a szczególnie do odpowiedniego postępowania przyszłej matki. Lekarze Katarzyny zapewne prześcigali się w poradach, co powinna robić i jak się odżywiać. Zalecano spożywanie wyłącznie łagodnych potraw i unikanie niektórych dań. Królowej nie wolno było jeść mięsa ze "zwierząt, które mogły być płodne", starej wieprzowiny, potraw tłustych, ryb, potraw słonych i słodkich, określonych owoców i warzyw. Zabronione było również spożywanie starej koźliny i dziczyzny, ponieważ prowadziły do melancholii, a mięso z pawi i żurawi psuło krew []

Henryk i Katarzyna byli ogromnie podekscytowani zbliżającym się odosobnieniem. Zgodnie z poleceniami wydanymi jeszcze przez Małgorzatę Beaufort, odpowiednio się przygotowali, zamawiając specjalne łóżko do rodzenia. Był to solidny fotel z otworem w miejscu siedziska, którego w tamtych czasach używano najczęściej podczas porodów siedzących. Wraz z fotelem dostarczano miedzianą pozłacaną misę, do której spływała krew i łożysko. Z katedry w Canterbury przysłano również srebrną kropielnicę, którą następnie przewieziono do Greenwich. Tam przygotowano już potrzebne komnaty, zawieszając na ścianach ciężkie arrasy i dywany, przywożąc kołyski i łoże paradne [].

Nocą, 30 stycznia, będąc w około siódmym miesiącu ciąży, królowa poczuła lekki ból w kolanie. Wydawało się, że to nic poważnego, a jednak jeszcze tej samej nocy - przedwcześnie - rozpoczął się poród, zakończony niestety tragicznie. Katarzyna straciła córkę. Ból był tak wielki, że królowa przyrzekła wysłać swój bogato zdobiony diadem św. Piotrowi Męczennikowi i powierzyła tę misję siostrzenicy hiszpańskiego podskarbiego. Zgodnie z poradą ojca Diego, poronienie trzymano w tajemnicy przed dworem, a o wszystkim wiedział tylko on sam, król, dwie hiszpańskie damy dworu i chirurg, prawdopodobnie Jehan Veyrier. Jak na ironię losu, ówczesna medycyna w celu wydalenia z ciała obumarłego płodu i rekonwalescencji po porodzie zalecała stosować skórkę z owocu granatu, który Katarzyna obrała jako symbol swojej płodności.

Tymczasem po kilku dniach brzuch królowej wciąż był zaokrąglony i nic nie wskazywało na to, by miał odzyskiwać swój dawny wygląd. To wystarczyło, by przekonać chirurga, że królowa nadal jest w ciąży. Katarzyna pragnęła wierzyć, że była to ciąża mnoga, a ona poroniła tylko jedno z bliźniąt. Nie powinno nas dziwić, że Katarzyna dała się przekonać ludziom, których zadaniem było odczytywanie sygnałów jej ciała. Jej własne, gorące pragnienie posiadania dziecka, połączone z równie wielkim pragnieniem Henryka, czyniło ją podatną na sugestie, że nadal nosi w łonie zdrowe dziecko, ucieleśnienie ich sukcesu małżeńskiego i dynastycznego, znak, że warto było znosić długie lata niedoli. Czekała więc nadal pełna nadziei, że w marcu na świat przyjdzie drugi potomek, wyczekany książę. I nikt na dworze nie przypuszczał nawet, że może być inaczej

31 stycznia 1510 roku poroniła córkę. Pierwszy syn Henryk Tudor, książę Kornwalii urodził się w Nowym Roku 1511, ale zmarł po 2 miesiącach 23 lutego 1511 roku. W 1513 roku Katarzyna była w kolejny raz w ciąży, ale zaraz po powrocie Henryka z Francji znowu poroniła syna. W grudniu 1514 roku urodziła syna, któremu dano na imię Henryk, ale umarł wkrótce. 18 lutego 1516 roku urodziła zdrową córeczkę i było to jedyne ich dziecko, które dożyło dorosłości - księżniczka Maria, późniejsza królowa Maria I Tudor. Trzy dni później Maria została uroczyście ochrzczona w kościele franciszkanów. W 1518 roku Katarzyna zaszła w ciążę po raz ostatni, 10 listopada urodziła córkę, ale dziecko było słabe i wkrótce umarło. W sumie Katarzyna była w ciąży przynajmniej sześć razy, z tego dwa razy poroniła, trzy razy urodziła dzieci, które wkrótce zmarły i raz urodziła zdrową córkę.

11 czerwca 1513 roku Henryk udał się na wyprawę wojenną do Francji i wyznaczył Katarzynę regentką. Kiedy Ludwik I Orleański podczas walk o Thérouanne dostał się do niewoli Henryk wysłał go do Katarzyny. W tym czasie Szkoci najechali Anglię od północy i 3 września nakazała Thomasowi Lovellowi, który był Kanclerzem Skarbu zorganizować armię, a sama pomimo, że była w zaawansowanej ciąży, pojechała wierzchem w zbroi na wojnę, jej mowę do żołnierzy zapisał historyk Pedro Mártir de Anghiera. Kiedy dotarła do niej wiadomość o zwycięstwie w bitwie pod Flodden Field była w pobliżu Buckingham. Z opactwa Woburn napisała do Henryka list załączając skrwawioną szatę zabitego w bitwie, króla Szkocji Jakuba IV, którą Henryk użył jako sztandaru podczas oblężenia Tournai.

Z czasem rosło zainteresowanie Katarzyny sprawami religii i nauki. Pogłębiała swoją wiedzę i zapewnia córce najlepszą edukację. To głównie dzięki Katarzynie w Anglii stało się modne kształcenie córek. Wspomagała finansowo szkoły. Ale Henryk był najbardziej zainteresowany posiadaniem męskiego potomka, który byłby ostateczną legitymizacją dynastii Tudorów. Wciąż żyli przedstawiciele dynastii Plantagenetów, którzy mieli przynajmniej tak samo dobre prawo do tronu. I nawet jeśli nie występowali z roszczeniami mogli się do nich odwołać wrogowie Tudorów. Pamięć okrucieństw niedawnej wojny domowej była wciąż żywa.

W 1520 roku siostrzeniec Katarzyny cesarz Karol V Habsburg przybył do Anglii i namawiał Henryka do sojuszu skierowanego przeciwko Francji. Natychmiast po jego wyjeździe Henryk razem z Katarzyną udali się na spotkanie z królem Francji, Franciszkiem I na słynnym Polu Złotogłowia. Ale w przeciągu dwóch lat Henryk wypowiedział Francji wojnę, a Karol V był znowu w Anglii i omawiał zaręczyny księżniczki Marii.

Katarzyna twierdziła, iż nie skonsumowała swego związku z Arturem. Jednocześnie prawo kanoniczne zakazywało "brania wdowy po bracie" (a zwłaszcza, jeżeli nie była już dziewicą). Król Henryk VII, ojciec Henryka VIII i założyciel dynastii Tudorów, pragnął, aby Henryk poślubił ją jednak dla przypieczętowania przymierza z Hiszpanią. Nie bez znaczenia był motyw finansowy - w wypadku odesłania jej musiał zwrócić połowę dużego posagu i oddać ziemię w Anglii, co nadszarpnęłoby finanse królestwa. Po śmierci ojca Henryk VIII poślubił więc Katarzynę, przyjmując, iż jej małżeństwo ze starszym bratem nie zostało skonsumowane. Na wszelki wypadek papież wydał specjalną dyspensę. Stosunki między Henrykiem i Katarzyną układały się nie najlepiej, nie tylko ze względu na brak męskiego potomka. Dla Katarzyny ważne były przede wszystkim interesy rodzinnej Hiszpanii (w listach do swego ojca, króla Ferdynanda Aragońskiego, pisała nawet o Anglii jako o "lennach Waszej Królewskiej Mości"), co szkodziło polityce króla Anglii, jej męża. W 1524 roku było już pewne, że Henryk nie doczeka się męskiego potomka z Katarzyną. Przestali spędzać razem noce.

W 1523 roku zaczął się romans Henryka z Marią Boleyn, damą dworu Katarzyny, starszą siostrę Anną Boleyn. Maria urodziła mu dwoje dzieci - córkę Katarzynę i syna, ale i ten romans szybko zakończył się w 1525 roku, gdyż Henryk zakochał się w jej młodszej siostrze - Annie.

W 1525 roku zaczął się romans Henryka z Anną Boleyn, damą dworu Katarzyny, młodszą od niej o 16 lat. Henryk zaczął żywić przekonanie, że jego małżeństwo było przeklęte, dlatego bezdzietne. Szukał potwierdzenia w Biblii i zaczął publicznie wyrażać wątpliwości co do legalności swojego małżeństwa. Rozpoczęła się długa droga do stwierdzenia nieważności małżeństwa z Katarzyną, które było przeszkodą w osiągnięciu najważniejszego celu Henryka - posiadaniu legalnego męskiego potomka. Tylko to zapewniało trwałość dynastii i chroniło Anglię przed kolejną wojną domową.

Na sugestię by się usunęła z dworu i udała do klasztoru, odrzekła iż Bóg nie powołał jej do klasztoru i jest prawowitą i wierną żoną Henryka. Wówczas Henryk postanowił odwołać się do Stolicy Apostolskiej. Nic nie mówiąc o swoich planach kardynałowi Wolseyowi, wysłał swojego sekretarza Williama Knighta papieża Klemensa VII z prośbą by ten anulował dyspensę Juliusza II jako wydaną na podstawie fałszywych poszlak. Ale papież był w tym czasie więźniem cesarza i jednocześnie bratanka Katarzyny (było to wkrótce po Sacco di Roma w maju 1527 roku) i Knight miał trudność w samym dotarciu do papieża i wrócił z niczym. Wobec tego Henryk przekazał sprawę Wolseyowi. Udało mu się zwołać sąd kościelny z w Anglii z udziałem przedstawicieli papieża, Henryka i Katarzyny, ale papież nie udzielił swoim legatom prerogatyw i wkrótce ich odwołał. Zakazał Henrykowi zawarcia kolejnego małżeństwa. Wysiłki Woolseya zakończyły się niepowodzeniem, został odwołany z urzędu w 1529 roku.

Do licznych stronników Katarzyny, która w Anglii cieszyła się ogromną popularnością należeli biskup John Fisher, Tomasz More, María de Salinas, siostra Henryka Maria Tudor, William Tyndale a nawet Marcin Luter. Katarzyna niezłomnie stała na stanowisku iż jest żoną Henryka, jedyną i prawowitą a w sprawie swojego małżeństwa uznaje tylko autorytet papieża.

W 1531 roku Katarzyna został odesłana z dworu, a jej komnaty zostały przekazane Annie Boleyn. Kiedy arcybiskup Canterbury, William Warham umarł na jego miejsce został wyznaczony Tomasz Cranmer, który wcześniej podsunął Henrykowi inny sposób rozwiązania problemu, a później został kapłanem rodzinnym Boleynów. Cranmer dowodził, że sprawa legalności małżeństwa ma charakter teologiczny, a papież jest tylko autorytetem w dziedzinie prawa kanonicznego. Sprawę teologiczną mogą rozstrzygnąć także doktorzy teologii i należy to przekazać uniwersytetom. Henryk obwołał się głową Kościoła w Anglii, ogłosił jego niezależność od Rzymu i papieża.

Od momentu ogłoszenia przez arcybiskupa Canterbury werdyktu unieważniającego jej drugie małżeństwo Katarzyna de facto straciła prawo do posługiwania się tytułem królowej Anglii. Ponieważ orzeczono, że jedynym ważnym związkiem Katarzyny było małżeństwo z Arturem, a związek z Henrykiem VIII był konkubinatem, Katarzyna miała prawo do używania tytułu księżnej wdowy Walii. Koronacja Anny Boleyn jako jedynej prawowitej królewskiej małżonki, która odbyła się 1 czerwca 1533 roku, ostatecznie pozbawiała Katarzynę możliwości posługiwania się tytułem angielskiej królowej. Katarzyna sprzeciwiała się jednak obniżeniu swojej pozycji, opierając się głównie na fakcie, że jest koronowaną i namaszczoną królową. Dlatego 5 lipca 1533 roku wydana została proklamacja pozbawiająca Katarzynę tytułu królewskiego, chociaż ostateczną decyzję w tej sprawie zakomunikowano jej już 3 lipca.

Po powrocie ze spotkania z królem Francji Franciszkiem I w Calais, Henryk poślubił Annę w prywatnej ceremonii. 23 maja 1533 roku Cranmer przewodniczący specjalnego sądu zebranego w kościele klasztornym w Dunstable orzekł, iż małżeństwo z Katarzyną było nieważne, a pięć dni później uznał ważność małżeństwa z Anną, ale Katarzyna do końca życia uważała się za żonę Henryka i nie uznała żadnego innego tytułu niż królowa Anglii i tak tytułowała ją służba. Resztę życia spędziła w areszcie domowym, oficjalnie nosząc tytuł księżny-wdowy Walii. Najpierw została wysłana do zamku More, a później przeniesiona do zamku Kimbolton, tam miała do własnej dyspozycji tylko jeden pokój (który opuszczała wyłącznie udając się na mszę świętą). Nosiła szaty franciszkanów, była tercjarką franciszkańską i często pościła. Aczkolwiek była świadoma słabości instytucji Kościoła i papiestwa to nigdy nie przestała być katoliczką, była żarliwie religijna. Nie wolno jej było korespondować, rzadko pozwalano przyjmować gości. Nie mogła spotkać się z córką. Marię spotkał podobny los. Henryk oferował zniesienie niedogodności w zamian za uznanie Anny za królową, ale obie odmówiły.

Katarzyna umarła 7 stycznia 1536 roku, następnego dnia wiadomość o jej śmierci dotarła do króla. W dzień jej pogrzebu Anna Boleyn weszła do komnaty, w której był Henryk i na jego kolanach zobaczyła jego kolejną miłość - Jane Seymour, pod wpływem szoku poroniła syna. Katarzyna została pochowana w katedrze w Peterborough z ceremonią przynależną księżnej-wdowie, ale nie królowej. Henryk nie uczestniczył w pogrzebie, bo ówczesny obyczaj zakazywał obecności króla na pogrzebach. Nie pozwolił Marii przyjechać na pogrzeb matki.

Kiedy po śmierci Katarzyny balsamowano jej zwłoki, okazało się, że jej serce jest sczerniałe. Przez długi czas uważano, że przyczyną jej śmierci było otrucie (z ręki Anny Boleyn lub samego króla). Dzisiejsi eksperci medyczni uważają jednak, że był to rak, o którym wówczas niewiele wiedziano. 22 lata później córka Katarzyny, Maria, również zmarła na raka (lub na puchlinę wodną).

Grób Katarzyny Aragońskiej znajduje się w katedrze św. Piotra, Pawła i Andrzeja w Peterborough. Monumentalny nagrobek wzniesiono w czasach wiktoriańskich z okazji restauracji katedry w roku 1891. Fundusze zebrano wśród jej wszystkich, chętnych do ofiarodawstwa, imienniczek - Katarzyn wiary katolickiej - w Anglii, Szkocji, Irlandii, Australii i Ameryce.

W 1553 roku pierwszy parlament za rządów córki Katarzyny Marii I Tudor uznał jej małżeństwo za ważne i byłe. Po śmierci Marii nikt, w tym jej przyrodnia siostra Elżbieta I Tudor nie dokonała rewizji tego postanowienia, wobec czego Katarzyna była w świetle prawa królową Anglii.. Do dnia śmierci małżonka Katarzynę tytułowano księżną Walii, a po zgonie Artura księżną wdową Walii.

Żródła:

Katarzyna Aragońska w "WikipediA"

Silva Rerum - Tajemnicza ciąża Katarzyny Aragońskiej "PASAŻ WIEDZY"