Katherine Parr (urodzona w zamku Kendal około 1512 roku, zmarła w zamku Sudeley, Gloucestershire 5 września 1548 roku) herb
Córka Sir Tomasza Parr, Lorda dworu Kendal w Westmorland i Maud Green, córki Sir Thomas Green, Lorda z Greens Norton w Northamptonshire.
Regentka Anglii od od lipca do września 1544 roku
W 1529 roku poślubiła Sir Edwarda Burgh (Borough) (urodzony około 1500 roku, zmarł w Gainsborough, Lincolnshirew kwietniu 1533 roku), barona Boroughs of Gainsborough, Lincolnshire. W 1534 roku Sir John Nevill (urodzony 17 listopada 1493 roku, zmarł 2 marca 1542 lub 1543 roku), III barona Latimer. 12 lipca 1543 roku w pałacu Hampton Court poślubiła Henryka VIII Tudor (urodzony w Greenwich Palace 28 czerwca 1491 roku, zmarł w Whitehall, London 18 lutego 1547 roku), księcia Yorku, Lorda Namiestnik Irlandii i Lorda Marszałek Anglii, księcia Walii, Lorda Strażnika Pięciu Portów i konstabla zamku Dover, króla Anglii, króla Irlandii, Głowę Kościoła Anglikańskiego. W Grande Londres, Londres, w maju 1547 roku poślubiła Thomas Seymour (urodzony w Wulfhall, Wiltshire około 1508 roku, ścięty w Tower Hill, London 20 marca 1549 roku), I barona of Sudeley.
Katarzyna Parr przeszła do historii głównie dlatego, że jako jedyna z małżonek Henryka VIII przeżyła swego męża. Niewiele natomiast mówi się o tym, czego dokonała jako królowa. Była przecież pierwszą reprezentantką płci pięknej w Anglii, która wydała książkę podpisaną własnym nazwiskiem.
Była to jedyna jego żona pochodząca z Irlandii i czwarta pochodząca z angielskiej szlachty. Przeżyła go o rok. Ze wszystkich królowych angielskich miała najwięcej mężów, bo aż czterech. Cieszyła się przyjaźnią z trojgiem dzieci Henryka i osobiście zaangażowała się w edukację Elżbiety i Edwarda (oboje byli później władcami Anglii). Miała wpływ na ustanowienie przez Henryka Trzeciego Aktu Sukcesji z 1543 roku, który przywrócił do linii sukcesji obie pozbawione dotąd tego prawa córki Marię i Elżbietę. Kiedy Henryk był na wojnie we Francji, od lipca do sierpnia 1544 roku pełniła funkcję regenta i w wypadku gdyby wtedy zginął, była wyznaczona jako regent do czasu osiągnięcia wieku sprawnego przez Edwarda. Jednakże w testamencie nie wyznaczył jej żadnych funkcji państwowych. Z powodu jej sympatii do stronnictwa Reformacji frakcja katolicka na dworze królewskim w 1546 roku doprowadziła do wydania nakazu aresztowania, ale małżonkowie się pogodzili. Jako pierwsza angielska królowa opublikowała pod własnym nazwiskiem książkę Modlitwy lub medytacje. Przyjęła zadanie wychowawcy Elżbiety po śmierci króla i opublikowała drugą książkę Lamentacje grzesznika. Pół roku po śmierci Henryka poślubiła czwartego i ostatniego męża Tomasza Seymoura pierwszego barona Seymoura z Sudeley. Było to krótkie małżeństwo, ponieważ umarła we wrześniu 1548 roku prawdopodobnie z powodu komplikacji poporodowych.
Życie z pewnością nie szczędziło trosk Katarzynie Parr. Zanim na jej drodze stanął król Anglii, była dwukrotnie zamężna i tyleż samo razy owdowiała. Prawdziwą miłością darzyła Thomasa Seymoura, musiała jednak odłożyć na bok swoje uczucia, ponieważ nie mogła odmówić Henrykowi VIII, gdy ten zapragnął, aby to właśnie ona została jego kolejną królową. Jako żona angielskiego monarchy wciąż żyła w cieniu wspomnienia jego ukochanej Jane Seymour - siostry Thomasa, którego Katarzyna darzyła miłością - oraz w niepewności, czy któregoś dnia nie podzieli losu dwóch innych żon Henryka, skazanych przezeń na śmierć. Mimo wszystko poświęciła się mężowi, była mu wierna i oddana, poprawiła jego relacje z dziećmi, a dla nich samych była kochającą macochą. Henryk ufał jej do tego stopnia, że uczynił ją nawet regentką. Czy darzyli się miłością? Tego nie wiemy, choć z pewnością Katarzyna troszczyła się o męża, jak na przykładną żonę przystało.
Urodziła się w 1512 roku prawdopodobnie w sierpniu, była najstarszym z dzieci Sir Thomasa Parra, które dożyło dorosłości. Thomas był lordem Kendal (Westmorland obecnie Kumbria), potomkiem króla Edwarda III. Jej matką była Maud Green córka i dziedziczka sir Thomasa Greena lorda z Greens Norton w Northamptonshire. Parrowie byli znaczącą rodziną z której wywodziło się wielu rycerzy. Miała młodszego brata Williama, który później został pierwszym markizem Northampton oraz siostrę Annę, później hrabinę Pembroke. Sir Thomas pełnił urzędy szeryfa Northamptonshire, dowódcy straży i rewizora Henryka VIII, był również jego bliskim doradcą. Jej matka była bliską przyjaciółką i damą dworu Katarzyny aragońskiej i prawdopodobnie Katarzyna zawdzięcza imię swojej matce chrzestnej. Uważano kiedyś iż Katarzyna urodziła się na zamku Kendal, ale w tym czasie był już w tak złym stanie, że nie nadawał się do zamieszkania. Podczas ciąży Maud Parr była na dworze w otoczeniu królowej i ich rodzina musiała mieszkać w posiadanym przez siebie domu w Londynie na Blackfriars. Historycy uważają za mało prawdopodobne, by Thomas ryzykował dwutygodniową podróż ciężarnej żony do rozpadającego się zamku, w którym i tak nigdy nie spędzali dużo czasu. Thomas umarł kiedy Katarzyna była jeszcze dzieckiem i dlatego była blisko związana z matką. Początkowo jej edukacja była typowa dla dobrze urodzonych dziewcząt w tamtych czasach, ale własne zainteresowania i możliwości spowodowały to, że uczyła się całe życie. Mówiła płynnie po francusku, włosku i łacinie, a kiedy była królową zaczęła się uczyć hiszpańskiego. Nie wykazywała żadnego zainteresowania szyciem i szydełkowaniem mówiąc, iż "moje ręce są przeznaczone, by dotykać koron i bereł, a nie igieł i nici".
W 1529 roku, gdy miała 17 lat, wyszła za mąż za sir Edwarda Borough, wnuka Edwarda Burgha, drugiego barona Burgh. Wcześniejsze biografie podawały, iż wyszła za dziadka, ale kiedy w grudniu tego roku dziadek jej męża został uznany za niepoczytalnego, jej teść sir Thomas Borough został wyznaczony przez parlament na pierwszego barona Burgh. Jej mąż służył u Thomasa Kiddella jako zarządca lenna i sędzią pokoju. By zabezpieczyć mu byt, jego ojciec zapewnił mu także urząd w Kirton-in-Lindsey. Miał wówczas dwadzieścia kilka lat, ale był prawdopodobnie złego zdrowia i umarł wiosną 1533 roku, nie zdążywszy odziedziczyć tytułu barona Borough. Później spędziła jakiś czas z wdową Lady Strickland, Catherine Neville (wdową po kuzynie Katarzyny sir Walterze Stricklandzie) na rodzinnej posiadłości Sizergh Castle w Westmorland (obecnie Kumbria).
Latem 1534 roku wyszła za Johna Neville'a, trzeciego barona Latimer, dwukrotnie od niej starszego, który był kuzynem drugiego stopnia jej ojca oraz był spokrewniony z Lady Strickland. Dzięki temu stała się drugą kobietą w rodzinie Parrów, która uzyskała statut para. Dla barona Latimer była już trzecią żoną, z pierwszego małżeństwa z Dorothy de Vere, siostrą Johna de Vere XIV hrabiego Oxfordu miał dwoje dzieci Johna i Margaret. Choć Latimer popadł w finansowe tarapaty z powodu prawnych sporów z braćmi o tytuł earla Warwick, Katarzyna po raz pierwszy w życiu posiadała własny dom, wpływowego męża oraz tytuł. Johna Neville był zażartym katolikiem i sprzeciwiał się unieważnieniu pierwszego małżeństwa króla i późniejszemu małżeństwu z Anną Boleyn oraz związanym z tym reformom religijnym. w październiku 1536 roku podczas Pielgrzymki Łaski tłum zbuntowanych katolików pojawił się przed ich domem, grożąc przemocą, jeśli Latimer nie przyłączy się do ich walki o ponowne związanie Kościoła Anglii z Rzymem. Katarzyna patrzyła, jak wywlekają jej męża. Pomiędzy październikiem 1536 roku a kwietniem żyła w strachu i niepewności, starając się zapewnić byt sobie i przybranym dzieciom. Możliwe, że w tych niepewnych czasach ukształtowały się jej poglądy religijne przeciwne katolickiej rebelii i stała się zwolenniczką stronnictwa Reformacji. W styczniu 1537 roku w czasie gdy powstanie objęło całą Północ Katarzyna i dzieci Latimera byli trzymani jako zakładnicy na zamku Snape (North Yorkshire) w Yorkshire. Buntownicy złupili ich dom rodzinny i powiadomili Latimera, który wracał z Londynu iż jeśli nie wróci natychmiast jego rodzina zostanie zabita. Kiedy powrócił na zamek zdołał jakoś przekonać katolików by uwolnili jego rodzinę. Król i Tomasz Cromwell otrzymywali na temat Latimera sprzeczne informacje, według niektórych był zakładnikiem, według innych jednym z konspiratorów. Jako buntownik mógł zostać oskarżony o zdradę i pozbawiony majątku, co pozbawiłoby Katarzynę i dzieci dochodów. Król osobiście napisał do księcia Norfolk by ten upewnił się co do postawy Latimera oraz by ten "potępił buntownika Aske i poddał się naszej łasce" co Latimer uczynił. Możliwe, że o łaskę dla barona prosili brat Katarzyny William i jego wujek, którzy walczyli z buntownikami. Choć nie zostały wysunięte przeciwko niemu żadne oskarżenia jego reputacja została naruszona i cień podejrzenia towarzyszył mu przez resztę życia. Przez następne siedem lat wiele czasu spędzili na południu. Długo Latimer był szantażowany przez Cromwella i zmuszany do posłuszeństwa. Po śmierci Cromwella w 1540 Latimer został przywrócony do łask. W 1542 roku ich rodzina była w Londynie a Latimer wziął udział w obradach Parlamentu. Katarzyna odwiedziła brata Williama i siostrę Annę na dworze królewskim i tam poznała swojego ostatniego męża sir Thomasa Seymoura. Atmosfera na dworze całkowicie różniła się od tego co mogła znać z wiejskich, prowincjonalnych okolic w których do tej pory żyła. Mogła zapoznać się z nowinkami nie tylko w dziedzinie religii, ale również dotyczącymi ubrania i biżuterii.
Zimą 1542 roku zdrowie lorda Latimera uległo pogorszeniu. Katarzyna zajmowała się nim aż do jego śmierci w 1543 roku. W testamencie została wyznaczona jako prawny opiekun jego córki Margaret i głowa rodziny do czasu osiągnięcia przez Margaret dorosłości. Otrzymała również majątek w Stowe i inne posiadłości. Na utrzymanie córki zostały przeznaczone pieniądze, a w wypadku jeśli nie wyjdzie za mąż w ciągu pięciu lat Katarzyna miała pobierać na jej utrzymanie 30 funtów rocznie. W tej sytuacji Katarzyna została bogatą wdową, ale po śmierci męża nie mając powodu by zostać w Londynie musiała wrócić na Północ. Na uczucie jakim darzyła Latimera wskazuje fakt iż wydanie Biblii z jego podpisem trzymała do śmierci jako pamiątkę. Dzięki znajomości swojej zmarłej matki z pierwszą żoną Henryka VIII Katarzyną aragońską odnowiła kontakty z jej córką, Marią Tudor i 16 lutego 1543 roku stała się jej damą dworu. Tam też król zwrócił na nią uwagę. Wprawdzie zaczęła obiecującą znajomość z sir Thomasem Seymourem, bratem zmarłej królowej Jane Seymour (królowa) zrozumiała iż jej obowiązkiem jest przedłożyć propozycję króla ponad osobiste uczucia. Seymour tymczasem został wysłany na długotrwałą misję dyplomatyczną do Brukseli co usunęło go z dworu królewskiego.
Ślub Katarzyny i Henryka odbył się 12 lipca 1543 roku w pałacu Hampton Court. Była pierwszą z królowych angielskich, która posiadała także tytuł królowej Irlandii (po tym jak Henryk VIII przyjął ten tytuł). Katarzyna i Henryk poprzez licznych wspólnych przodków byli związani węzłami pokrewieństwa. Katarzynie udało się utrzymywać dobre relacje z dziećmi Henryka z poprzednich małżeństw - Marią, Elżbietą i Edwardem. Doprowadziła też do pogodzenia się Henryka z córkami. Sprowadziła na dwór swoje przybrane dzieci: córkę Margaret Neville jako pannę na wydaniu oraz syna Johna. Jej wujek Lord Parr został Lordem Szambelanem.
Henryk udał się na swoją ostatnią, nieudaną wyprawę wojenną do Francji i w tym czasie od lipca do września 1544 roku Katarzyna była jego regentką. Ponieważ Rada Regencyjna była obsadzona jej stronnikami (jej wuj, Tomasz Cranmer, Lord Hertford) sprawowała efektywną władzę. Zajmowała się finansami państwa i dostawami dla korpusu ekspedycyjnego we Francji, podpisała pięć królewskich rozporządzeń i była w stałym kontakcie z dowódcą północnych marchii Hrabią Shrewsbury, którego zadaniem było zapewnienie spokoju na granicy ze Szkocją. Uważa się, że jej aktywność jako regentki, siła charakteru i dostojeństwo i postawa religijna były źródłem inspiracji dla przybranej córki Elżbiety (która później rządziła jako Elżbieta I).
Poglądy religijne Katarzyny były stałym źródłem podejrzeń dla katolików i przedstawicieli stronnictwa antyreformacyjnego takich jak Stephen Gardiner (biskup Winchester) i lord Wriothesley (Lord Kanclerz). Choć wychowana jako katoliczka urodzona przed nadejściem Reformacji, z czasem zainteresowała się tzw. Nową Wiarą i zaczęła jej sympatyzować. Zaślubiny zostały uświetnione spaleniem trzech protestanckich heretyków w pobliskim Wielkim Parku i uważnie obserwowano czy nowa królowa nie wykazuje śladów współczucia. W połowie lat 40-tych zaczęto podejrzewać iż jest stronniczką Reformacji. O tym, że była świadczą wątki w jej drugiej i ostatniej książce wydanej już po śmierci Henryka VIII w 1547 roku "Lamentacje grzesznika" (Lamentacions of a synner) gdzie znajduje się m in teza o usprawiedliwieniu wyłącznie przez samą wiarę co kościół katolicki uważał za herezję. Mało prawdopodobne by takie poglądy pojawiły się w krótkim czasie pomiędzy śmiercią Henryka VIII a publikacją książki. Znacząca też jest jej bliska znajomość z Anną Askew wpływową stronniczką Reformacji, która publicznie przeciwstawiała się katolickiemu dogmatowi o transsubstancjacji i została z tego powodu zamordowana przez katolików za herezję, a później uznana za męczenniczkę Reformacji. W 1546 roku biskup Winchester i Lord Wriothesley usiłowali skonfliktować z nią króla. Wydany został nakaz aresztowania, jednakże w przeddzień dowiedziała się o nim i udało się jej ukorzyć i zyskać jego łaskę przez zapewnienie iż dyskutowała o religii tylko by zająć jego umysł i oderwać uwagę od problemów zdrowotnych. Następnego dnia uzbrojeni strażnicy, którzy nieświadomi zmiany sytuacji usiłowali dokonać aresztowania narazili się na gniew króla.
Krótko przed śmiercią Henryk uposażył Katarzynę wyznaczając jej roczną rentę w wysokości 7 tys. funtów, nakazał też aby w razie jego śmierci choć byłaby wdową wciąż odbierała wszystkie honory tak jakby wciąż żył. Katarzyna została zwolniona z dworu królewskiego po koronacji Edwarda VI 31 stycznia 1547 roku i udała się do swojego domu w Old Manor w Chelsea.
Po śmierci Henryka VIII w 1547 roku na dwór królewski powrócił sir Thomas Seymour i Katarzyna szybko przyjęła jego propozycję małżeństwa zdecydowana poślubić swą dawną miłość. Ponieważ od śmierci króla minęło zaledwie sześć miesięcy Seymour wiedział, że rada regencyjna nie wyrazi zgody na ich małżeństwo. Z tego powodu pobrali się pod koniec maja w tajemnicy. Przez wiele miesięcy ani król Edward ani rada regencyjna nie byli o tym poinformowani, a kiedy sprawa się wydała wybuchł skandal. Najbardziej dotknęło to Marię Tudor, która nigdy nie wybaczyła tej decyzji Katarzynie i nawet nakazała listownie Elżbiecie by nigdy się nie kontaktowała z Katarzyną.
Wkrótce potem Katarzyna weszła w spór z wujkiem króla. Lordem Protektorem, księciem Somerset w prawie klejnotów królewskich, do których formalnie wciąż miała prawo. Żona księcia Somerset, jeszcze niedawno jej dama dworu, a obecnie bratowa, utrzymywała, iż to ona, jako małżonka osoby pełniącej funkcję króla ma prawo ich używać. Utrzymywała, że to ona, a nie Katarzyna, jako wdowa po królu. Ostatecznie to żona księcia Somerset wygrała tę walkę. Spowodowało to trwałe pogorszenie stosunków pomiędzy braćmi Seymour, ponieważ Tomasz uważał iż jest to atak na jego pozycję społeczną.
W listopadzie 1547 roku Katarzyna opublikowała swoją drugą książkę "Lamentacje grzesznika", która okazała się sukcesem i zyskała przychylne przyjęcie. Na początku 1548 roku Katarzyna zaprosiła Elżbietę i jej kuzynkę Lady Jane Grey do swojej posiadłości Sudeley Castle w Gloucestershire. Królowa wdowa obiecała obu zapewnić edukację i jej dom stał się szanowany miejscem, w którym dziewczęta z wyższych sfer mogły się wychowywać.
W marcu 1548 roku Katarzyna była w ciąży, co było zaskoczeniem ponieważ miała już 35 lat i jak dotąd w żadnym z dotychczasowych małżeństw nie zaszła w ciążę. W tym czasie Seymour zaczął wykazywać zainteresowanie Elżbietą, często pojawiał się w jej komnacie w samej tylko bieliźnie i pozornie niewinnym baraszkowaniem zbliżył się do niej i pewnego dnia w maju 1548 roku Katarzyna zastała obydwoje w objęciach. Elżbieta natychmiast została odesłana do posiadłości sir Antoniego Denny'a w Cheshunt i już nigdy nie widziała swojej ukochanej macochy, choć później korespondowały. Natychmiast po tym wydarzeniu Elżbieta wysłała list do Katarzyny i Tomasza, w którym przeprasza za swoje zachowanie.
Katarzyna zmarła sześc dni po porodzie w wyniku gorączki połogowej 5 września 1548 roku w Sudeley Castle w Gloucestershire. Jej pogrzeb odbył się 7 września. Córka Katarzyny, Mary Seymour, była nazywana "dzieckiem królowej" i uważana za najlepszą partię w kraju, jednak wszystko zmieniło się po śmierci jej rodziców. Dziewczynka oddana została pod opiekę krewnej i przyjaciółki Katarzyny wdowy księżny Suffolk, która przyjęła ją jak kolejny ciężar. Skrzynia z kosztownościami i stroje należące do Katarzyny zostały po jej śmierci odesłane do Tower i dopiero półtora roku później 17 marca 1550 roku zostały przeznaczone na uposażenie Mary przebywającej w Grimsthorpe Castle w Lincolnshire. Ostatnia wzmianka na jej temat dotyczy jej drugich urodzin i choć krążyły rozmaite pogłoski o jej późniejszym losie przyjmuje się iż wkrótce po tym zmarła. Natomiast ostatni mąż Katarzyny Lord Seymour of Sudeley został stracony za zdradę 20 marca 1549 roku.
Katarzynę pochowano w bezimiennym grobie w kaplicy St. Mary's Sudeley na terenie zamku. W czasie wojny domowej XVII wieku zamek został poważnie uszkodzony i o grobie Katarzyny zapomniano. Kaplicę poddano zwierzchnictwu lokalnej parafii Kościoła anglikańskiego. W 1782 roku teren przyzamkowy z ruinami kaplicy był własnością niejakiego Johna Lucasa, który przypadkiem odnalazł trumnę i kazał ją otworzyć. Po prawie 250 latach od śmierci Katarzyny Parr zwłoki były nienaruszone, tak jakby zmarła dzień przedtem. Trumny jednak nie zamknięto i nastąpił proces rozkładu. W 1817 roku lokalny proboszcz zabezpieczył trumnę, która zawierała już tylko szczątki układu kostnego, a w 1837 roku nowi właściciele z rodziny Dent, którzy otrzymali tytuł baronów Sudeley, poddali zamek i kaplicę gruntownej restauracji i wznieśli Katarzynie Parr wspaniały grobowiec z tym samym napisem, który znajdował się na tabliczce trumiennej: "KP / Here Lyethe quene / Kateryn Wife to Kyng / Henry the VIII / And Last the Wife of Thomas / Lord of Sudeley high / Admyrall of England and onkle to kyng / Edward the VI / dyede 7 September / MCCCCC / XLVIII" (tłum. pol. KP / Tu spoczywa królowa / Katarzyna małżonka króla / Henryka VIII a / ostatnio żona Tomasza / Lorda Sudeley wielkiego / admirała Anglii i wuja króla / Edwarda VI / zmarła 7 września / MCCCCC / XLVIII).
Jako żona króla Henryka VIII, Katarzyna miała możliwość nie tylko żyć w luksusie, ale także podjąć dalszą edukację. Nie wiadomo, jak rozległa była jej wiedza, zanim przybyła na dwór Henryka. Najprawdopodobniej uczyła się jeszcze jako dziecko, korzystając z lekcji pobieranych przez jej brata, lecz wychodząc po raz pierwszy za mąż, zapewne nie miała okazji na poświęcenie się studiom. Kiedy poślubiła Henryka, poznała całkiem nowy świat, a ten istotnie się zmienił - w Anglii panowała rewolucja religijna, a król sam nie mógł się zdecydować, czy jest protestantem, czy katolikiem, wciąż zmieniając zdanie i tworząc co chwila nowe prawa. Katarzyna nagle znalazła się w otoczeniu ludzi, którzy zaczęli angażować ją w dyskusje na temat dogmatów wiary, a najważniejszą kwestią tych rozmów było to, czy Pismo Święte powinno być dostępne w języku angielskim, czy jedynie po łacinie, której nie znał wszak zwykły lud. Szósta żona Henryka VIII zaczęła pasjonować się tymi kwestiami i zgłębiać wiedzę, coraz bardziej stając po stronie protestantów, głównie za sprawą wykształconych kobiet, którymi się otaczała na co dzień.
Sama nauka nie była jednak dla Katarzyny wystarczająca. Chciała dzielić się swoją wiedzą i wiarą z innymi ludźmi, dlatego postanowiła pójść o krok dalej i wydała aż trzy książki. Do tej pory kobietom zdarzało się publikować, ale tylko anonimowo, i były to zazwyczaj przekłady pism stworzonych przez mężczyzn. Katarzyna, choć zapewne nie bez obawy, zdecydowała się na publikację pod własnym imieniem i nazwiskiem, w dodatku w języku nowoangielskim, który był znacznie bardziej zrozumiały dla wszystkich ludzi. Niestety, współczesne książki na temat epoki Tudorów nie poświęcają talentowi pisarskiemu Katarzyny zbyt wiele miejsca, a część z nich całkowicie pomija ten wątek. A szkoda.
Pierwszym dziełem Katarzyny Parr był wydany w 1544 roku zbiór psalmów i modlitw "Psalms or Prayers". Nie była to jej autorska praca, jednak królowa poświęciła wiele czasu na dokładne przetłumaczenie łacińskich psalmów autorstwa Johna Fishera, chciała bowiem, aby wszystkie modlitwy zawarte w książce były zrozumiałe dla jej rodaków. Tu jednak Katarzyna nie zdecydowała się jeszcze na podpisanie pracy swoim imieniem, najprawdopodobniej w obawie, że nie zostanie to dobrze przyjęte.
Następnie zajęła się przygotowaniem kolejnego zbioru modlitw "Prayers Stirring the Mind unto Heavenly Meditations" (Modlitwy wprowadzające umysł w stan niebiańskiej medytacji), który ukazał się w 1545 roku. Zachęcona przez swą macochę, księżniczka Elżbieta przełożyła go następnie na łacinę, włoski oraz francuski. Wymowa modlitewnika była zdecydowanie ewangelicka, co z pewnością zwróciło uwagę wielu ludzi. Jednak został on wydany przy akceptacji króla Anglii, który był podobno dumny, że jego małżonka jest uczoną i autorką. Znając jednak trudny charakter Henryka, Katarzyna musiała być bardzo ostrożna, aby w jego obecności nie afiszować się ze swoją wiedzą i nie sprawiać wrażenia, że w niektórych tematach jest bardziej biegła niż jej mąż.
Sukces i uznanie czytelników modlitewnika, którymi okazały się być głównie kobiety, sprawiły, że królowa Katarzyna w dalszym ciągu poświęcała się zarówno nauce, jak i reformacji. Jej zamiłowanie do zmian w Kościele było tak duże, że w pewnym momencie omal nie została posądzona o herezję - za rządów starzejącego się i coraz bardziej schorowanego Henryka nie wiadomo było, co w oczach monarchy uchodzi za zbrodnię, a co nią nie jest. Być może właśnie dlatego jej kolejne dzieło zostało wydane dopiero po śmierci króla. Katarzyna z pewnością nie miała na myśli nic złego, ale nauczona doświadczeniem, nie chciała ryzykować utratą życia. Możliwe, że Henrykowi VIII spodobałyby się zawarte w owych "Lamentacjach grzesznika" ("The Lamentations of a Sinner") porównania jego samego do Mojżesza, który miał wyprowadzić swój lud z niewoli i pokazać autorce znacznie pobożniejszą drogę niż tę, którą kroczyła, zanim go poznała. Jednak obawa, że król odebrałby tę książkę jako bunt małżonki, która zdecydowanie chyliła się protestantyzmowi, zwyciężyła, i Katarzyna nie zdecydowała się pokazać książki Henrykowi. Opublikowano ją dopiero w 1584 roku. Dziś możemy powiedzieć, że /Lamentacje grzesznika/ to zdecydowanie najpopularniejsze dzieło Katarzyny Parr, która była jego autorką od początku do końca i wyrażała w nim swoje osobiste przemyślenia oraz odczucia - to dlatego książka ta mogła być uznana za niebezpieczną.
Wszystkie trzy książki opublikowane przez Katarzynę są dostępne również dzisiaj. W 2011 roku Janel Mueller wydała książkę pt. Katherome Parr: Complete Works & Correspondence, w której znajdują się dzieła szóstej żony Henryka VIII. Na wystawie w zamku Sudeley w hrabstwie Gloucestershire znajdują się także oryginały, które zachowały się do dziś jako świadectwo niezwykłego talentu, pasji, poświęcenia, wiary, a także odwagi tej wyjątkowej kobiety, która jako pierwsza Angielka napisała i opublikowała swoje dzieło pod własnym nazwiskiem.
Żródła:
Katarzyna Parr w "WikipediA"
Silva Rerum - Katarzyna Parr. Uczona królowa; autor: Klaudia Kobylańska "PASAŻ WIEDZY"
\Silva Rerum - Katarzyna Parr; autor: Klaudia Kobylańska "PASAŻ WIEDZY"
Catherine Parr w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk