Louise Maximiliane Caroline Emmanuel zu Stolberg-Gedern (urodzona w Gedern, 10 września lub w Mons, 21 września 1752 roku, zmarła we Florencji, 29 stycznia 1824 roku) herb
Córka Gustawa Adolfa zu Stolberg-Gedern [in Wernigerode, Gedern und Schwarza] i Elisabeth Philippine Claudine de Hoorne, córki Maximiliana Emmanuela de Hoorne, hrabiego de Baucignies, księcia von Horn.
Hrabina of Albany od 28 marca 1772 roku do 29 stycznia 1824 roku.
28 marca 1772 roku, w Paryżu (per procura), w Pałacu Maceracie (pro futuro), 17 kwietnia 1772 roku poślubiła (rozwiedziony w 1784 roku) Karola III Edwarda Stuart (urodzony w Rzymie, 31 grudnia 1720 roku, zmarł w Rzymie, 31 stycznia 1788 roku), hrabiego of Albany, król de iure Anglii, Irlandii, Szkocji i Francji.
Louise urodziła się w Mons, Hainaut, w austriackiej Holandii (obecnie Belgia), jako najstarsza córka księcia Gustawa Adolfa Stolberg-Gedern i jego żona księżna Elżbieta Horne.
Gdy miała zaledwie cztery lata, jej ojciec zginął 5 grudnia 1757 roku, w bitwie pod Lutynią. Kiedy miała siedem lat, trafiła do szkole dołączonej do klasztoru św. Waudru w Mons. Misją tego klasztoru było stworzenie domu dla młodych szlachcianek w wyższych sfer, które miały wystarczające środki finansowe do życia. W 1766 roku cesarzowa Maria Teresa wyciągnęła Luisę z klasztoru i nadała jej jednym ze swoich prebend. Chociaż Louisa była swego rodzaju zakonnicą, jednak nie było wymagane, aby zatrzymać Luisę w klasztorze. W większości hrabianek, związki małżeńskie były akceptowane, gdy przyszła żoną miała nadania ziemskie wówczas można było liczyć iż szybko znalejdzie odpowiedniego męża.
W 1771 roku młodsza siostra Louise (również zakonnica klasztoru w St. Waudru) poślubiła Carlosa Bernarda Fitz-James Stuart y Silva, IV księcia de Liria i Jérica, IV księcia de Berwick (prawnuka króla Jakuba II/VII Stuarta). Wuj księcia de Berwick, diuk de Fitz-James, rozpoczął małżeńskie negocjacje z matką Louisy w imieniu księcia Karola Edwarda Stuart, jakobickiego pretendenta do angielskiego i szkockiego tronu popieranego przez króla Francji :Ludwika XIV, przy jednoczesnym uznaniu sukcesji Domu Hanowerskiego do tronu angileskiego i szkockiego.
Negocjacje były delikatne, ponieważ rodzina Stolberg nie posiadała własnych środków finansowych i całkowicie podporządkowana woli cesarzowej Marii Teresy (która zawarła przymierze z Hanowerczykami). 28 marca 1772 roku mimo przeciwności, ale przy popraciu cesarzowej poślubiła w Paryżu Karola Edwarda, którego reprezentował książęcy pełnomocnik. Para spotkała się po raz pierwszy 14 kwietnia 1772 roku, kiedy zorganizowane zostało małżeństwo w Macerat, we Włoszech. Louise została uznana przez Jacobitów jako królowa Anglii, Szkocji, Francji i Irlandii.
Pierwsze dwa lata swojego małżeństwa spędzili w Rzymie. Pomimo różnic w ich wieku (Karol miał 52 lata, a Luisa miała 20 lat), para była ze sobą szczęśliwa. Mimo, iż o Luisie chodzily różne pogłoski i Louisa nie mogła urodzić dziecka. Louisa została posądzona o bliskie kontakty z kilkoma młodymi mężczyznami, ale relacje nie zostały potwierdzone. W tym też czasie, Karol był zachęcany w przekonaniu, że gdy się ożeni, papież będzie widział w nim - króla Anglii, Szkocji i Francji i zapewni mu środki do odzyskania tronu. Louisa praktycznie była traktowana jako królowa. Karola nadzieje na syna i uznanie dyplomatyczne nabrały nadziei, gdy Karol poślubił Louisę.
W 1774 roku Karol i Louisa przenieśli się do Florencji, gdzie oboje zaczęli używać tytułu "hrabiego i hrabiny Albany". We Florencji, w 1776 roku włoski poeta hrabia Vittorio Alfieri został przedstawiony obojgu i stał się częstym gościem. Według oficjalnej wersji, w 1778 roku Louisa i Alfieri zostali kochankami.
Postępowanie Louisy, tłumaczy się postępowaniem Karola, który co raz częściej zaglądał do kieliszka. W grudniu 1780 roku Louise opuściła Karola i schronił się w klasztorze. Twierdziła, że Karol stał się fizycznie nie do zniesienia. Louise otrzymała poparcie wielkiej księżnej Toskanii, papieża i jej szwagra prawa, kardynała-księcia of Yorku, którzy byli nieświadomi toczących się relacji Louisy z hrabią Alfieri.
W ciągu kilku tygodni Louisa wrócił do Rzymu i na krótko zamieszkała w klasztorze urszulanek zanim przeprowadziła się do kardynała-księcia of York i jego oficjalnej rezydencji w Palazzo della Cancelleria. Za namowa Louisy, Alfieri przyjechał do Rzymu, gdzie przez dwa lata rozwijał się ich romans. W kwietniu 1783 roku kardynał-książę of York w końcu odkrył prawdę o ich romansie. Na początku maja Alfieri opuścił Rzym w celu uniknięcia wydalenia go siłą.
W kwietniu 1784 roku Karol wywołał skandal za sprawą króla Gustawa III Szwedzkiego, po wydaniu dekretu separacji. Para nie zawarła rozwodu, ponieważ nie istniała taka procedura prawna w Państwa Kościelnego. Louisa została oddalona od męża.
W czerwcu 1784 roku Louisa opuścił Rzym, rzekomo wyjechała do Baden, na leczenie. W sierpniu w Colmar spotkała się z hrabią Alfieri. Spędzili ciągu najbliższych dwóch miesięcy razem w zamku Martinsburg. Dla utrzymania tajemnicy o spotkaniach kochanków, kardynał-książę of York, który był głównym źródłem dochodów Louisy, ponownie oddzielił ich od siebie i nakazał Louis spędzenie zimy 1784/1785 w Bolonii. Hrabia Alfieri zamieszkał w Paryżu. We wrześniu 1785 roku oboje zamieszkali na zamku w Martinsburg. Po dwóch miesiącach Louisa powróciła do Paryża.
W 1786 roku kardynał-książę of York podczas odwiedzin u Louisy, ponownie odkrył potajemne schadzki kochanków, po których całkowicie zerwał stosunki z Louisą. Od tego momentu Luisa nie próbował ukryć swój związek z hrabią Alfieri. Od grudnia 1786 roku żyli razem jako para.
W ostatnim dniu stycznia 1788 roku, mąż Louisy, Karol zmarł. Spowodowało to, że znaczną poprawę jej sytuacji finansowej dzięki uprzednio uzgodnionej emerytury od króla Francji. Dodatkowym atutem była możliwość poślubienia hrabiego Alfieri, co może wpłynąć uregulowanie ich związku, ponieważ Alfieri zawsze był przeciwny instytucji małżeństwa. Para zamieszkali w Paryżu, gdzie Louisa otworzyła słynny salon, do którego zaproszono najważniejszych pisarzy, artystów i intelektualistów.
W 1791 roku Louise i Alfieri przez cztery miesiące gościli w Anglii. 10 sierpnia 1792 roku przybyli do Paryża, gdzie zaledwie dwa dni wcześniej władze republikańskie wtargneli do ich domu, aby ich aresztować.
Louise i Alfieri w obliczu zagrożenia wyjechali do Florencji, gdzie w 1793 roku Alfieri zakupił pałac Gianfigliazzi, posiadłość z widokiem na rzekę Arno. Tutaj Louisa przywróciła jej słynny salon, choć może w nieco mniejszej skali niż w Paryżu.
Hrabia Alfieri zmarł w 1803 roku, po śmierci którego Louisa związała się z artystą, François Xavier Fabre. Wydaje się mało prawdopodobne, że ich związek był romantycznym zrywem Louis, która nadal mieszkała we Florencji, aż do 1809 roku. W 1809 roku wyjechała do Paryża na polecenie cesarza Napoleona I, który w tym czasie prowadził wojne z Wielką Brytanią. Napoleon dla swoich celów zapytał Louisę: "czy ona kiedykolwiek urodziła dziecko Karolowi Edwardowi", który mógłby być następnie wykorzystany jako pretendent do tronu angielskiego i byc kartą przetargową w otwartym konflikcie zbrojnym. Kiedy Louisa odpowiedziała "nie", spotkanie zostało natychmiast przerwane. W rok później pozwolono jej wrócić do Florencji.
Louise zmarła we Florencji, gdzie została pochowana w Basilica di Santa Croce (w Castellani kaplicy). Alfieri został również pochowany w bazylice, ale jego grób został umieszczony między grobami Machiavellego i Michelangelo.
Żródła:
Princess Louise of Stolberg-Gedern w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk