Wilhelm "Clito" FitzRobert (urodzony w Rouen, między styczniem a marcem około 1103 roku [w 1101 roku] lub 25 października 1102 roku, zmarł w Aalst, 29 lipca 1128 roku) herb
Syn Roberta II "Krótkoudego" FitzRoberta, księcia Normandii i Syblii de Brindisi, córki Godfryda de Brindisi, hrabiego de Conversano.
Hrabia Flandrii jako William I od 2 marca 1127 roku do 29 lipca 1128 roku, pretendent do tronu Anglii i Normandii od 1112 roku do 29 lipca 1128 roku, hrabia du Maine de iure uxoris od 1123 roku do 26 sierpnia 1124 roku, hrabia de iure uxoris de Vexin od 1127 roku do 29 lipca 1128 roku.
W 1123 roku (anulowane 26 sierpnia 1124 roku) poślubił Sybillę Ingelger-Anjou (Gâtinais-Anjou) (urodzona między 1112 a 1116 rokiem, zmarła w Betanii pod Jerozolimą, w 1165 roku), regentki Flandrii, córkę Fulka V "Młodego" Ingelger-Anjou (Gâtinais-Anjou) księcia Andegawenii, króla Jerozolimy i Eremburgi de Beaugency, hrabiny du Maine, córki Eliasz I de Beaugency, hrabiego du Maine. W styczniu 1127 roku poślubił Jeanne (Adelicia) de Aleramici-Monferrato (urodzona w 1107 roku, zmarła w 1191 roku), córkę Raniera II de Aleramici, markiza di Monferrat i Gisely Robertyng-Bourgogne-de Mâcon, córki Wilhelma I Robertyng-Bourgogne-de Mâcon, hrabiego Palatynatu Burgundii.
Zwany Clito, co oznacza w wolnym tłumaczeniu oznacza "potomek króla" i jest odpowiednikiem anglosaskiego "ahteliga". Urodził się między styczniem a marcem około 1103 roku (wedle innych danych był najstarszym synem Roberta II, urodzonym w 1101 roku).
Matka Wilhelma zmarła tuż po jego narodzinach. Jego ojciec utracił księstwo Normandii po bitwie pod Tinchenbray 28 września 1106 roku i resztę życia spędził w niewoli u swojego brata, Henryka I, króla Anglii. W rękach Henryka znalazł się również mały Wilhelm, ale król oddał go na wychowanie Heliaszowi de Saint-Saens, który poślubił nieślubną córkę księcia Normandii. w 1112 roku Beauclerk upomniał się o więźnia, Heliasz z pomocą Roberta de Belleme wywiózł Wilhelma na dwór hrabiego Flandrii Baldwina VII.
W 1112 roku Henryk zażądał przekazania mu Wilhelma, ale Heliasz z podopiecznym uciekli na dwór hrabiego Flandrii Baldwina VII. Wkrótce niezadowoleni z rządów Henryka normandzcy baronowie zawiązali koalicję przeciw królowi i uznali Wilhelma za prawowitego dziedzica tronów Anglii i Normandii.
Pretensje Wilhelma posłużyły jako hasło do dwóch rebelii. Pierwsza wybuchła w 1112 roku i trwała do 1120 roku. Zbuntowanych baronów wspierali król Francji Ludwik VI "Gruby", hrabia Andegawenii Fulko V i hrabia Baldwin VII. Ostatecznie Baldwin zmarł z ran odniesionych w bitwie, a Ludwik i Fulko dogadali się z Henrykiem, który pokonał wojska francuskie 20 sierpnia 1119 roku pod Bremule (Wilhelm walczył tam w straży przybocznej Ludwika VI i szczęśliwie uniknął niewoli. Syn Henryka I, Wilhelm Adelin, wysłał mu po bitwie konia, gdyż swojego Wilhelm "Clito" stracił podczas bitwy). Ludwik uznał Henryka księciem Normandii i przyjął hołd od Wilhelma Adelina, który później poślubił córkę hrabiego Andegawenii. W takiej sytuacji w październiku 1119 roku Wilhelm "Clito" spotkał się z Henrykiem I i zaproponował mu zrzeczenie się wszystkich pretensji w zamian za uwolnienie jego ojca i pozwolenie im obu udania się na pielgrzymkę. Henryk nie uwierzył w szczerość obietnic Wilhelma i odmówił.
Sytuacja zmieniła się na korzyć Wilhelma w 1122 roku, kiedy to utonął jedyny syn i dziedzic Henryka, Wilhelm Adelin. Akcje Wilhelma "Clito" na politycznej scenie wzrosły. Na przełomie 1122 i 1123 roku poślubił Sybillę, kolejną córkę hrabiego Fulka V i Ermengardy, córki Eliasza I, hrabiego Maine. Do koalicji przyłączył się również Ludwik VI "Gruby". Nowy hrabia Flandrii, Karol I "Dobry", nie wykazywał zainteresowania.
W latach 1112-1119 i 1122-1123, z pomocą m.in. hrabiego Baldwina, a także hrabiego Andegawenii Fulka V oraz króla Francji Ludwika VI, Clito próbował zająć Normandię i Anglię, jednak bez powodzenia.
Henryk I zadziałał błyskawicznie. Przekonał papieża Honoriusza II do unieważnienia małżeństwa Wilhelma i Sybilli. Zawarł również sojusz z cesarzem rzymskim Henrykiem V, który miał od wschodu zaatakował Ludwika VI. Udało mu się doprowadzić również do utrzymania w neutralności większej części feudałów i łatwo odparł inwazję hrabiego Andegawenii.
Wilhelm "Clito" i jego stronnicy nie poddali się jednak. W 1125 roku zmarł cesarz Henryk, a w 1127 roku hrabia Karol "Dobry". Spośród wielu pretendentów do hrabstwa Flandrii, król Ludwik wybrał Wilhelma, który był praprawnukiem, po kądzieli hrabiego Baldwina V. Doprowadził również do ślubu świeżo upieczonego hrabiego z Joanną, córką Reniera I, markiza Montferratu i Giseli, córki Wilhelma I, hrabiego Burgundii. 30 marca Wilhelm został uznany przez flandryjskich baronów, zaś do maja poddał swojej władzy większą część swojego hrabstwa.
Po śmierci hrabiego Flandrii Karola "Dobrego", 21 marca 1127 roku zgromadzenie flamandzkich baronów wyniosło go na flandryjski tron. Wkrótce przeciwko władzy Wilhelma zbuntowała się część prowincji, a 30 marca 1128 roku opozycja możnych ogłosiła hrabią Thierryego z Alzacji, potwierdzony przez króla Ludwika VI z na prawach jego babki Matyldy z Flandrii, księżnej Normandii. wybrany 21 marca 1127 roku zakwestionowany i pokonany w czasie bunt w Lille 1 sierpnia 1127 roku i w Saint-Omer 8 lutego 1128 roku. Sam Wilhelm został ciężko ranny podczas oblężenia twierdzy Alost (Aalst) i zmarł na skutek gangreny 27 lipca 1128 roku w benedyktyńskim opactwie pw. św. Bertyna w Saint-Omer. Tam również znalazł pochówek.
Wilhelm miał pewne doświadczenie jako wojskowy, ale nie posiadał żadnego jako polityk. A rządzenie ówczesną Flandrią nie było łatwe, zwłaszcza, że rozpoczynał się okres przeobrażeń społecznych, związanych z początkiem rozwoju przemysłu włókienniczego. Wykorzystywał to Henryk I, który umiejętnie wiązał ekonomicznie Flandrię z Anglią i wspomagał niezadowolonych. Również pozostali pretendenci nie dali za wygraną. W 1128 roku zbuntował się jeden z nich, Thierry Alzacki. W lutym pretendenta poparły miasta Gandawa i Saint-Omer. W marcu przyłączyła się do nich Brugia. W maju Thierry przyjęło miasto Lille. Wilhelm szybko rozpoczął działania przeciw buntownikom, jednak jego władza skurczyła się do terenów w południowej Flandrii. Wilhelm zdecydował się postawić wszystko na jedną kartę i ruszył na Brugię z zamiarem wydania pretendentowi walnej bitwy. Doszło do niej 21 czerwca 1128 roku pod Axspoele na południe od Brugii. Thierry i wspierające go posiłki francuskie i normandzkie poniosły ciężką klęskę.
12 lipca 1128 roku Wilhelm, razem z Godfrydem I z Leuven, landgrafem Brabancji, obległ miasto Aalst. Po jego zdobyciu planował atak na Gandawę. Jednak podczas starcia z jakimś piechurem został ciężko ranny. W ranę wdała się gangrena i Wilhelm zmarł 28 lipca 1128 roku. Do końca czuwał przy nim Heliasz z Saint-Saens. Jego ciało pochowano w opactwie św. Bertina w Saint-Omer. Wilhelm nie pozostawił po sobie potomka. Kolejnym hrabią Flandrii został Thierry Alzacki.
Ojciec Wilhelma, Robert "Krótkoudy", zmarł nie odzyskawszy wolności w 1134 roku, jednak już od śmierci Wilhelma "Clito" władza Henryka I nad Normandią była już niezagrożona.
Pochowany w opactwie Św. Omera w St. Bertin.
Żródła:
Wilhelm Clito w "WikipediA"
"KRÓLOWE I KRÓLOWIE WIELKIEJ BRYTANII - od Edgara do Elżbiety II - wszyscy władcy Wielkiej Brytanii" - autor: Przemysław Jaworski - Przemysław Jaworski i Wydawnictwo Novae Res, 2018
GUILLAUME de Normandie w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Comtes de Flandre(s) Vlaanderen "Racines et historie"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
13-07-2024
25-06-2023
01-05-2023