Fryderyk I "Katolicki, Chrześcijanin" Luitpolding-Babenberg (urodzony około 1174 roku, zmarł w Akkce w Palestynie, 16 kwietnia 1198 roku) herb
Syn Leopolda V "Pełenego cnót" Luitpolding-Babenberga, księcia Austrii i Styrii i Ilony=Heleny Arpad, córki Gézy III (II) Arpada, króla Węgier i Chorwacji.
Książę Austrii od 31 grudnia 1194 roku do 16 kwietnia 1198 roku.
Narzeczona od lutego 1194 roku Eleanora Bretońska (urodzona około 1184 roku, zmarła 10 sierpnia 1241 roku), córka Godfryda II, księcia Bretanii i Konstancji, księżnej Bretanii.
Fryderyk "Katolicki" urodził się w 1175 roku jako syn księcia austriackiego Leopolda V i Heleny Węgierskiej. W 1192 roku został następcą tronu w Austrii i Styrii, podczas gdy młodszy Leopold VI nie miał żadnych roszczeń. Na łożu śmierci Leopolda V w Grazu zaskoczył wszystkich, przyznając Leopoldowi VI Księstwo Styrii, za aprobatą cesarza Henryka VI. Żaden nie zgłosił sprzeciwu, a tym samym Austria i Styria pozostały podzielone. Fryderyk "Katolicki" nie otrzymał jednak zwolnień od cesarza osobiście; zamiast tego wysłał w jego imieniu Wolfgera z Erla, biskupa Passau.
Gdy nowy książę w końcu otrzymał swoją ziemię w 1195 roku, wciąż czekał na niego restytucja angielskich zakładników i okup zapłacony za życie Ryszarda z Anglii. Ryszard mocno naciskał na powrót zakładników i pieniędzy, namawiany przez Adalberta III, arcybiskupa Salzburga. Zakładników odesłano natychmiast, ale Fryderyk nie był w stanie spłacić okupu, mimo zwrotu niewydanej części. Po niewoli Ryszarda Leopolda V zmusił siostrzenicę Ryszarda, Eleanor do małżeństwa z Fryderykiem i Eleonora była w drodze do Austrii, ale w tej sytuacji małżeństwo zostało anulowane, a ona również odesłana. Fryderyk dobrowolnie wziął na siebie pokutę kolejnej krucjaty, aby przywrócić cześć Babenbergowi w oczach Kościoła katolickiego. A w Wielkanoc, 31 marca 1195 roku, wziął krzyż w Bari. Po śmierci Saladyna w 1193 roku perspektywy były pomyślne. Jednak do marca 1196 roku interweniował papież Celestyn III, aprobując postępowanie Adalberta i surowo potępiając zmarłego księcia Leopolda V.
Do rozpoczęcia krucjaty były duże opóźnienia. Cesarz niemiecki optował za swoim Erbreichsplanem, planem dziedziczenia Cesarstwa. Spędzał ten czas na zawieraniu układów, oferowaniu łapówek i wszelkich środków, jakie mógł, zarówno Książętom Kościoła, jak i Imperium, by głosowali za dziedzicznym Imperium, ale bezskutecznie. W końcu cesarz zaprzestał swoich dziedzicznych planów kontynuowania krucjaty.
Książę Fryderyk opuścił Austrię w kwietniu lub późną wiosną 1197 roku na krucjatę niemiecką w 1197 roku w towarzystwie biskupa Passau Wolfgera i jego wuja Henryka I, księcia Mödling. Frederick zatrzymał się przy Linarii, żeby odpocząć, zanim ruszył dalej. Kiedy opuścili Apulię, aby dotrzeć do Sycylii, zachęcano ich dalej, po tym, jak dwa statki zatonęły na morzu wraz z opatami z Werd i Beuern. W czerwcu zostali powitani na dworze cesarza Henryka na Sycylii. Tam cesarz objął pełne dowództwo i poinstruował Konrada z Moguncji, aby nadzorował przejście floty krzyżowców. We wrześniu wypłynęli pod dowództwem Konrada, arcybiskupa Moguncji i kanclerza Niemiec z Mesyny i dotarli kilka tygodni później do Akki, gdzie dowództwo sił niemieckich zostało przejęte pod dowództwem Konrada z Moguncji i marszałka Henryka z Kalden, którego obecność wywołała niezadowolenie sił francuskich pod wodzą królowej Izabeli I Jerozolimskiej. Jednak książęta niemieccy, w tym Fryderyk, odmówili władzy marszałka Henryka i wezwali do wyboru dowódcy. Wezwali księcia Henryka I z Brabancji do poprowadzenia ataku na Ajjubidów pod dowództwem Al-Adila. Ich siły zebrały się i pomaszerowały do Tyru, z łatwością zdobywając miasto, a następnie bogate miasto Sydon, po czym najechały na Bejrut i wkroczyły do niego 24 października. Nagle rozeszła się wieść, że król Henryk I z Jerozolimy zmarł w wyniku upadku z balkonu swojego pałacu w Akce. Siły niemieckie natychmiast wróciły do Akki, a książę Henryk Brabancji pełnił funkcję regenta. Nie marnowano czasu i zaczęto przygotowywać się do objęcia Almaryka Cypryjczyka królem Jerozolimy. Namawiany przez książąt niemieckich, Amalryk poślubił Izabelę i został koronowany na króla Jerozolimy w Akce w 1198 roku.
Niemcy ruszyli ponownie, odbierając majątki wokół zamku Byblos (Gibelet) i przywracając połączenie lądowe z hrabstwem Trypolis. Maszerowali przeciwko Damaszkowi, a nawet rozpoczęli oblężenie Toronu, gdy nagle nadeszły wieści o śmierci cesarza Henryka VI w Wigilię św. Michała. Wielu książąt niemieckich natychmiast wyjechało do Ojczyzny, aby otrzymać potwierdzenie ich ziem przez nowego cesarza. Książę Fryderyk został wraz z Wolfgerem, aby kontynuować wojnę. W końcu Fryderyk wraz z pozostałymi Niemcami wezwał do zawieszenia broni z Al-Adilem, który uznał panowanie króla Amalryka nad odzyskanymi ziemiami.
Fryderyk zachorował i zmarł 16 kwietnia podczas powrotu z Palestyny w Akce. Świadkami jego śmierci byli jego towarzysze, Meinhard II, hrabia Gorizia, Wolfger, biskup Passau, Eberhard, hrabia Dörnberg, Ulrich z Eppan i jego najbardziej zaufany sługa. Nigdy się nie ożenił, ale był bardzo kochany przez swój lud, jednym z nich był Walther von der Vogelweide, który ubolewał nad nim, zwłaszcza że książę Leopold VI przyjął Walthera na swoim dworze mniej serdecznie.
Nekrologia Heiligenkreuz odnotowuje śmierć "XVI Kal 1198" "Fridericusa
pierwszego prawnuka założyciela Leopolda" i jego pochówek "in capitulum no". Wolfger wykonał na nim niemiecki zwyczaj pogrzebowy, Mos Teutonicus, zanim sprowadził go z powrotem. Następnie został pochowany obok ojca w opactwie Heiligenkreuz, gdzie przebywają do dziś.
Żródła:
Frederick I w "Wikipedia"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Frederick I "the Catholic" of Babenberg w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
12-06-2022