Otto II "Wybitny, Dostojny" Wittelsbach (urodzenia w Kelheim, 7 kwietnia 1206 roku, zmarł w Landshut, 29 listopada 1253 roku) herb
Syn Ludwika I Wittelsbacha, księcia Bawarii, hrabiego Palatynatu Reńskiego, gubernatora Niemiec i Ludmiły Przemyślidówny, córki Biedrzycha (Fryderyka) Przemyślida, księcia ołomunieckiego, księcia Czech, księcia Moraw.
Książę Bawarii od 15 września 1231 roku do 29 listopada 1253 roku, hrabia-elektor Palatynatu Reńskiego od 28 kwietnia 1227 roku do 29 listopada 1253 roku, gubernator Austrii od 1248 roku do 6 grudnia 1251 roku, gubernator Niemiec od czerwca 1251 roku do 29 listopada 1253 roku, hrabia Bogen od 15 stycznia 1242 roku do 29 listopada 1253 roku, hrabia Bogen-Windberg, wójt Checking, wójt Oberalteich, wójt Windberga i wójt Prufeningu od 15 stycznia 1242 roku do 29 listopada 1253 roku.
W Worms, w maju 1222 roku poślubił Agnieszkę Welf Palatynównę (urodzoną około 1201 roku, zmarła w München, 16 sierpnia 1267 roku), córkę Henryka V "Długiego" Welfa, hrabiego Palatynatu Reńskiego i Agnieszki Hohenstaufównu, córki Konrada Hohenstaufena, hrabiego Palatynatu Reńskiego.
W wieku szesnastu lat, w 1222 roku w Worms, poślubił Agnieszkę z Palatynatu, wnuczkę księcia bawarskiego Henryka "Lwa" i palatyna reńskego Konrada Hohenstaufena. W tym małżeństwie Wittelsbachowie odziedziczyli Palatynat Reński i utrzymywali go do 1918 roku. Od tego czasu lew został włączony do heraldyki herbowej w Bawarii i Palatynatu.
Zgodnie z "Rocznikiem" Hermanna z Altach, w dniu Pięćdziesiątnicy, to jest 14 maja 1228 roku, Otto był obecny na zjeździe w Straubing wraz z ojcem i królem Henrym (VII), wraz z innymi książętami i biskupami Rzeszy. Tam właśnie otrzymał tytuł szlachecki i otrzymał hrabstwo Palatynat Reński od króla Henryka (VII) i jego ojca cesarza Fryderyka II, z siedzibą w Heidelbergu.
Po zamordowaniu ojca w 1231 roku, Otto został także księciem Bawarii. Krążyły pogłoski, że morderca został przekupiony przez Hohenstaufen, więc Otto miał zdystansował się do cesarza Fryderyka II, gdzie dotychczas popierał i wpierał jego politykę.
Jego pierwsze lata rządów rozpoczęły się od wojny z Babenbergami i Andechsem, która ropczęła się w 1231 roku. Zażądali oni zwrotu dawnego terytorium Andechs. W toku walk w 1232 roku zajął Neckarau. Doprowadziło to do powstania sporu z Henrykiem II, biskupem Worms i jego diecezją przez dziesięciolecia.
Podczas konfliktu z księciem Austrii Fryderykiem II, Otto w 1233 roku zajął Wels i Górną Austrię. Spowodowało to wybuch konfliktu z królem Henrykiem, który zbuntował się przeciw ojcu cesarzowi Fryderykowi II i który sprzymierzył się z Fryderykiem Austriackim. Jednak według "Roczników Scheftlarienses Maiores", w tym samym roku, Henryk i niemieccy książęta zawiązali spisek przeciwko cesarzowi i rządali podziału królestwa. Otto odmówił przyłączenia się do spisku, co Henryk wykorzystał i wypowiedział mu wojnę, spustosząc Bawarię. W toku walk i po zawarcia rozejmu, książę Otto musiał wydać swojego syna Ludwiga jako zakładnika, co poprawiło jego stosunek z cesarzem, który obawiał się niemieckich książąt, nakazał uwolnić Ludwiga.
W 1234 roku książę Otto rozpoczął walkę z biskupami Salzburga, Regensburga, Augsburga, Tölza, Hohenburga i Freising, którzy odmówił uznania jego władzy. Wojna w 1235 roku dobiegła końca, po podpisaniu w Land Peace of Mainz rozejmu za sprawą cesarza Fryderyka II.
Na początku lipca 1235 roku książę Otto spotkał się z Henrykiem (VII) w Heidelbergu, gdzie został uwięziony. Następnie został przeniósł do Apulii.
Pod koniec 1236 roku książę Otto przyłączył się do cesarza Fryderyka przeciwko Fryderykowi II Austriackiemu i wraz z liczną grupą innych książąt barał udzaił w oblężeniu Wiednia, po tym jak Fryderyk wielokrotnie odmawiał spotkania z cesarzem. Armia koalicji cesarskiej zajęła miasto, gdzie zimowali. W rezultacie Fryderyk Austriacki uciekł do Wiener Neustadt, gdzie umocnił swoją władzę.
Dopiero w 1241 roku, po zakończeniu sporu z cesarzem Fryderykiem II, Otto przystąpił do koalicji Hohenstaufenów. Poprzednio niepewny, Otto pozostał wierny cesarzowi. Powodem była również groźba inwazji Mongołów na Europę i rosnące walki z Wacławem I w Czechach. W końcu, po 50 latach wrogości z domem Bogen, ostatnim spadkobiercą był Albert IV, hrabia Bogen, który zmarł w 1242 roku. Przekazał on wszystkie swoje prawa do posiadłości Opactwa w Niederaltaich księciu Ottonowei, który był przyrodnim bratem. Wraz z przejęciem hrabstwa Bogen, Wittelsbachowie nabyli również biało-niebieską flagę rombową, która od tego czasu była flagą Bawarii (i Palatynatu). Nie wszyscy byli zadowoleni z przejęcia hrabstwa. Dwaj byli ministrowie Bogen, Albert i Werhard z Moos, złamali prawo dziedziczenia i zostali pozbawieni głowy przez księcia Ottona na rynku w Hengersberg.
W wojnach domowych po 1245 roku, prokurator księcia Ottona w Nadrenii, Conrad z Alzey, został uwięziony przez papieskich zwolenników i wysłany do Norymbergii burgrabiemu Konradowi I. Książę poprosił o uwolnienie, ale Konrad odmówił za sprawą Siegfrieda III, arcybiskupa Moguncji, który nazwał banitą. W 1246 roku zmarł Fryderyk II Austriacki, po którym zarówno Otto i Wacław Czeski zgłosili pretensje do schedy. Podejrzewano Henryka Raspe'a, że może dokonać aneksji Austrii. Jednakże córka Ottona, Elizabeth, poślubiając syna Fryderyka, Konrada IV w tym samym roku, zgłosiła pretensje do Austrii. Z tego powodu Otto został ekskomunikowany przez papieża Innocentego IV.
W 1247 roku książę Otto rozpoczął wojnę z księciem Ottonem VIII Andechsa i cesarskim marszałkiem Henrykiem z Pappenheim. Jego zwycięstwo nad nimi przyniosło zdobycie Wasserburga i Neuburga i zakończyła zniszczeniem domu marszałka Pappenheim, uwięzieniem Henryka (VII), który zmarł w więzieniu, i pokonaniu Ottona VIII, który w rok później zmarł bezdzietnie. Po tym cesarz zaczął bardziej polegać na Wittelsbachach.
16 sierpnia 1249 roku w Worms, syn księcia Ottona II, Ludwig II, hrabia Palatynatu Reńskiego, przebywający u cystersów, wraz marszałkiem księcia Ottona, Zurna z Alzey, pokłócił się z ludźmi Filipa Hohenfelsa. Podczas biesiady rozpętała się kłutnia i doszło do walk i "pospolitego motłochu", jak nazywał ją Annales Wormatienses. Ukradli konie, zranili wielu Bawarczyków, a nawet zabili jednego. Marszałek Zurno i Ludwik II dla ich bezpieczeństwa zostali eskortowani do różnych pokojów. Następnego dnia Ludwig II publicznie pogodził się z mieszkańcami Worms, zapominając o wszystkich doznanych ranach i szkodach, które poniósł on i jego domownicy. Otrzymał list podpisany przez króla Konrada, książę Otto, Herman VI, margrabia Badenii i kilku innych pomniejszych szlachciców, przyznając, że ani Ludwik II, ani marszałek Zurno, ani nikt inny nie powinni próbować pomścić tych obrażeń. A próba uczynienia tego przywiodłaby tych szlachciców przeciwko nim. Ci sami Ludwig, Zurno i ich orszak mieli nie opuszczać Wormów, dopóki nie zadośćuczyli obywatelom za krzywdę. 17 sierpnia 1249 roku wszyscy złożyli przysięgę.
Otto w 1250 roku został ostatecznie przekonany przez Bertolda z Regensburga, aby odprawił pokutę. Ale kiedy Otton zmarł w Landshut w 1253 roku zaledwie 12 lat później, na prośbę wdowy i synów, jego ciało zostało pochowane w Worms. Papież Klemens IV oświadczył, że książę dał nieomylne oznaki skruchy. Podobnie jak jego przodkowie, Otto został pochowany w krypcie Opactwa Scheyern.
W 1248 roku nabył bogaty region Andechs, Ortenburg poszerzając swoje dziedzictwo.
Zmarł w 1253 roku. Po śmierci Ottona II, Bawaria została podzielona między jego dwóch synów: Ludwika II i Henryka XIII. Z Agnieszka Palatynówną miał razem pięcioro dzieci (dwóch synów i trzy córki).
Żródła:
Otton II Bawarski w "Wikipedia"
Otto II, Duke of Bavaria w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
OTTO von Bayern w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
OTTO von Bayern w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
13-04-2020