César de Bourbon "de Vendôme" (urodzony w zamku w Coucy w Pikardii, 3 czerwca 1594 roku, zmarł w zamku de Vendôme w Paryżu, 22 października 1665 roku) herb
Nieślubny syn Henryka IV [III] "Bearneńczyka, Wielkiego" Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme, króla Nawarry, hrabiego de Foix, księcia d'Albret, hrabiego de Dreux, de Gause, de Foix, de Bigorre, du Périgord, de Rodez, d'Armagnac, du Perche, de Fézensac, de L'isle-Jourdain, de Porhoët, de Pardiac, wicehrabiego de Dax, de Tartas, de Maremne, de Limoges, de Béarn, de Fézenzaguet, de Lomagne, de Brulhois, d'Auvillars, barona de Castelnau, de Caussade, de Montmiral, seniora de Nérac, de La Flęche, de Bauzé, para Francji i księcia de Vendôme, księcia d'Albret, króla Francji, księcia Bretanii i para Francji, wielkiego mistrza Zakonu Świętego Ducha i Gabrielli d'Estrées, księżna Beaufort i de Verneuil, markizy de Monceau, córki Antoine IV d'Estrées, markiza de Côvres, wicehrabiego de Soissons.
Książę de Vendôme i par Francji od 15 kwietnia 1598 roku do 22 października 1665 roku, książę de Beaufort i par Francji od 10 kwietnia 1599 roku do 22 października 1665 roku, gubernator Bretanii od 1598 roku do 1620 roku, hrabia de Buzançais i senior d'Anet od 10 kwietnia 1599 roku do 22 października 1665 roku, książę d'Etampes od 10 kwietnia 1599 roku do 22 października 1665 roku, książę de iure uxoris de Mercoeur i par Francji od 19 lutego 1602 roku do 22 października 1665 roku, książę de iure uxoris de Penthievre i par Francji od 16 lipca 1608 roku, książę de Martigues i d'Anet, hrabia de Buzançais, wielki mistrz Zakonu Świętego Ducha, wielki admirał Francji od 1651 roku do 22 października 1665 roku, generalny nadinspektor żeglugi Francji od 1655 roku do 22 października 1665 roku.
W Fontainebleau, 16 lipca 1608 roku poślubił Françoise Baudemont-Vaudémont-Mercoeur de Lorraine (urodzona w Nantes, w listopadzie 1592 roku, zmarł w Paryżu, 8 września 1669 roku), księżną de Mercoeur, markizę de Nomeny, baronową d'Ancenis, księżną de Penthievre, córkę Filip Emanuel Baudemont-Vaudémont-Mercoeur de Lorraine, francuskiego dowódcy wojskowego, II księcia de Mercoeur i markia z de Nomeni i para Francji, księcia Rzeszy, księcia Lotaryngii, księcia de Pentevre, gubernatora Bretanii, generała broni-porucznika cesarskich wojsk i Marii Wigérides-Limburg-Luksemburg, wicehrabiny de Martigues, księżnej de Penthievre i d'Etampes, markizę de Beaugey, seniorę d'Evian, de Festerne, de Montay, de Vevay, de Blomay, de La Tour du Peil i de Rancourt, córkę Sebastiena Wigérides-Limburg-Luksemburg, wicehrabiego de Martigues, hrabiego i księcia de Pentevre.
Kawaler Orderu Świętego Ducha od 31 grudnia 1619 roku.
Urodził się 3 czerwca 1594 roku na zamku w Coucy jako nieślubny syn Henryka IV, króla Francji i Nawarry i w styczniu następnego roku został legitymizowany przez ojca.
W 1598 roku otrzymał tytuł księcia Vendôme na gubernatora został wyznaczony Antoine'a de Pluvinel, a w roku następnym odziedziczył po matce księstwo Beaufort. Od 1608 roku był de iure uxoris księciem Étampes, Mercooeur i Penthievre, dzierżył także hrabstwo Buzançois, zamek Anet. Zgodnie z traktatem podpisanym w 1598 roku pomiędzy Henrykiem IV a księciem Mercoeur (ostatnim przywódcą rebeliantów Ligi), został on gubernatorem Bretanii sprawujący urząd do 1620 roku. W 1608 roku poślubił Françoise de Lorraine, jedyną córkę Mercoura i dziedziczkę de Penthievre.
W 1623 roku założył kolegium w Vendôme, którego administrację powierzył zgromadzeniu oratorianów.
Był zdolnym dowódcą, zaangażowany jednak w liczne spiski antykrólewskie, kilkukrotnie musiał uchodzić z Francji. Zaangażowany w spisek Chalais wymierzony w Richelieu, stracił stanowisko gubernatora Bretanii i został uwięziony w 1626 roku wraz ze swoim bratem Alexandrem w zamku Vincennes. Zwolniony został dopiero w 1630 roku i udał się na wygnanie do Holandii. Wrócił w 1632 roku. Ponownie wygnany, tym razem do Anglii, powrócił dopiero w 1642 roku, po śmierci kardynała Richelieu. Następnie wraz ze swoim drugim synem, François, brał udział w "spisku ważnych", zorganizowanego w ostatnich dniach sierpnia 1643 roku po śmierci króla Ludwika XIII, w celu pozbawienia rządów zwolenników kardynała Richelieu, w szczególności domu Condé.
Uspokoił się dopiero w 1651 roku wraz ze ślubem jego syna Ludwika, księcia Mercoeur, z Laurą Mancini, siostrzenicą kardynała Mazarina. Pozostał lojalny wobec Anny Austriaczki w całej Frondzie.
W początku lat 50-tych pogodził się z kardynałem Mazarinem i w 1651 roku został mianowany wielkim admirałem Francji. W tym samym roku na czele wojsk królewskich stłumił rebelię w Burgundii, za co otrzymał od Ludwika XIV urząd gubernatora tejże prowincji.
Zmarł 22 października 1665 roku w swoim paryskim pałacu i spoczął obok burbońskich agnatów w kolegiacie św. Jerzego w Vendôme.
César de Vendôme, oskarżony przez swoich wrogów o homoseksualizm, musiał w 1609 roku poślubić najbogatszą dziedziczkę królestwa, Françoise de Lorraine, hrabinę Penthievre, córkę księcia Mercoeur Philippe-Emmanuela de Lorraine i siostrzenicę królowej Luizy Lorraine, wdowa po Henryku III, która dała mu troje dzieci.
Żródła:
"BURBONOWIE"; autor: Przemysław Jaworski - 2018.
17-11-2023
29-10-2023