Filip Emanuel Baudemont-Vaudémont-Mercoeur de Lorraine (urodzony w Nomeni, Lotaryngii, 9 września 1558 roku, zmarł w Norymberdze, 19 lutego 1602 roku) herb
Syn Nicolasa Baudemont-Vaudémont-Mercoeur de Lorraine, hrabiego de Vaudémont, księcia de Merker, margrabiego de Nomeni, I księcia de Mercoeur i drugiej małżonki Joanny Sabaudzkiej, córki Filipa Sabaudzkiego, księcia de Nevers.
Francuski dowódca wojskowy, II książę de Mercoeur i markiz de Nomeni i par Francji, książę Rzeszy, książę Lotaryngii od 23 stycznia 1577 roku do 19 lutego 1602 roku, książę de Pentevre od 12 lipca 1579 roku do 19 lutego 1602 roku, gubernator Bretanii od 5 września 1582 roku do 18 kwietnia 1589 roku, książę-pretendent do tronu Bretanii od 18 kwietnia 1589 roku do 20 marca 1598 roku, generał broni-porucznik cesarskich wojsk od 1599 roku do 19 lutego 1602 roku.
12 lipca 1579 roku, w Paryżu poślubił Marię Wigérides-Limburg-Luksemburg (urodzona w Lamballe, 12 lutego 1562 roku, zmarł na zamku w Anet, 6 września 1623 roku), wicehrabinę de Martigues, księżną de Penthievre i d'Etampes, markizę de Beaugey, seniorę d'Evian, de Festerne, de Montay, de Vevay, de Blomay, de La Tour du Peil i de Rancourt, córkę Sebastien Wigérides-Limburg-Luksemburg, wicehrabia de Martigues,hrabiego i księcia de Pentevre i Mary de Boquer.
Wybitny członek Ligi Katolickiej.
Najstarszy syn Nicolasa Baudemont-Vaudemont de Lorraine, hrabiego de Vaudemont, księcia de Merker, margrabiego de Nomeni, I księcia de Merker i drugiej małżonki Joanny Sabaudzkiej, córki Filipa Sabaudzkiego, księcia de Nevers. Wnuk Antoniego II "Dobrego", książę Lotaryngii.
W styczniu 1577 roku, po śmierci ojca, Nicoli z Lotaryngii, I księcia de Merker, 18-letni Philip Emmanuel został II księciem de Merkera, a także markizem de Nomeni.
Książę był związany z francuską dynastią królewską Valois: Henryk III ożenił się ze swoją przyrodnią siostrą Louise.
W 1578 roku został członkiem Zakonu Ducha Świętego. W 1582 roku Henryk III mianował swojego szwagra na gubernatora Bretanii. W 1588 roku wstąpił w Bretanii do Ligi Katolickiej, utworzonej przez jego krewnych Gizami, aby walczyć z hugenotami.
Ożeniwszy się ze spadkobierczynią szlacheckiej bretońskiej rodziny Pentyevre, Merker zaczął szukać przywrócenia niezależnego księstwa bretońskiego.
Już w kwietniu 1589 roku Henryk III podpisał dekret o usunięciu księcia z gubernatora w Bretanii. Odmówił posłuszeństwa temu dekretowi i otrzymał poparcie chłopstwa, duchowieństwa i większości miast bretońskich. Wojska chłopskie zaczęły atakować zamki zwolenników króla. Po śmierci Henryka III książę odmówił uznania prawa do tronu protestanckiego Henryka z Nawarry. Poparł jego kuzyn Charles de Guise, książę Mayenne, który prowadził Ligę Katolicką, w następnej wojnie religijnej . W 1590 roku, Henryk IV wysłał księcia de Dombes do Bretanii, Henryka de Montpensier zamieniając Lotaryńczyka jako gubernatora w Bretanii.
W Nantes książę zwołał Stany Generalne Bretanii, które wsparły Ligę Katolicką. Sam Filip Emmanuel zwrócił się o pomoc do króla Hiszpanii Filipa II i wysłał 7-tysięczny korpus w październiku 1590 roku. W tym czasie w Rennes legalny parlament Bretanii zwrócił się o pomoc do Henryka IV , prosząc go o pomoc Brytyjczyków. W maju 1591 roku 2400 brytyjskich sojuszników wylądowało na wybrzeżu Bretanii.
W czerwcu 1591 roku w bitwach w Bretanii zginął słynny dowódca hugenotów La Nu, nazywany Żelazną Ręką. Na przełomie 21-24 maja 1592 roku w bitwie pod Krao Merker z Hiszpanami pokonali armię królewską pod dowództwem książąt de Domb i Conti. W 1594 roku Henryk IV wysłał do Bretanii, zamiast księcia de Domb, marszałka Jeana d'Omona. Najechał Dolną Bretanię, gdzie zajął miasta Morlaix i Quimper oraz wiele fortec. W kilku bitwach Hiszpanie, sojusznicy de Merkera, zostali pokonani. Ale Merker wraz z resztkami swoich sił opierał się aż do wiosny 1598 roku .
W marcu 1598 roku w Angers Henryk IV spotkał się z Merkerem i zawarł z nim traktat pokojowy. Książę zgodził się na małżeństwo swojej jedynej córki, dziedziczki Francoise, z Cezarem de Bourbon, najstarszym nieślubnym synem króla z Gabriela d'Estre. Król zapłacił księciu ogromną rekompensatę pieniężną w wysokości ponad 4 milionów livrów.
Później Merker wyjechał na Węgry, gdzie podjął służbę dla cesarza Rudolfa II Habsburga. W 1601 roku brał udział w bitwach przeciwko Turkom osmańskim pod Szekesfehervar.
Dzieci ze związku Marię de Luxemburg, dwoje dzieci.
Jego bratem był kardynał Charles de Lorren-Vaudemont.
Żródła:
Philippe Emmanuel de Mercur w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Philippe Emmanuel de Lorraine w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
07-11-2023
29-10-2023
05-06-2020