Jan I "Rudy, Czerwony" Robertyng-Capet-Dreux (urodzony w Rennes, w 1217 roku, zmarł w Courçay, 8 października 1286 roku) herb
Najstarszy syn Piotra I "Mauclerca" Robertyng-Capet-Dreux, hrabiego de Mauclerc, seniora de La Fere-en-Tardenois, de Pontarcy, de Brie-Comte-Robert, de Chilly i Longjumeau, księcia de iure uxoris Bretanii, hrabiego Bretanii, regenta Bretanii [baillistera księstwa Bretanii] i Alix de Thouars, księżnej Bretanii, hrabiny de Rennes, de Vannes, de Dol, de Poher, de Cornouaille, de Nantes i de Richmond, córki Gwidona de Thouars, wicehrabiego de Thouars, księcia de iure uxoris Breatnii i hrabia Richmont, regenta Bretanii.
Książę Bretanii jako Jan II od 21 października 1221 roku do 8 października 1286 roku, II hrabia Richmond i par Anglii jako Jan III od 15 maja 1268 roku do 1268 roku.
16 stycznia 1235/1236 roku w Château-Thierry poślubił Blankę Tyobald [DeChampagne-Blois] (urodzona 19 stycznia 1225 roku, zmarła w Château de Hédé, 11 sierpnia 1283 roku), córkę Tybalda (Teobalda) I "Trubadura, Wielkiego, Pogrobowca" Tyobald [DeChampagne-Blois], króla Nawarry, hrabiego Szampanii i Brie, de Troyes i de Meaux, hrabiego de iure uxoris de Dagsburga, Metza i Mohy, para Francji i Agnes de Beaujeu, córki Guicharda IV "Wielkiego", seniora de Beaujeu i Sybill de Hainaut.
Znany jako Jan "Czerwony" ze względu na kolor jego brody.
Teoretycznie władzę nad Bretanią objął po śmierci swojej matki w 1221 roku. Miał wtedy 4 lata i faktyczne rządy sprawował jego ojciec i w tym czasie jego ojciec musiał stłumić bunty baronów. Samodzielne rządy Jan rozpoczął w 1237 roku i musiał stłumić bunt jednego ze swoich wasali, Pierre de Craon. Po objęciu tronu, 16 listopada 1237 roku w Paryżu we Francji złożył hołd królowi Francji. Otrzymał insygnia książęce - miecz i sztandar, w Rennes po 16 listopada 1237 roku.
W 1239 roku przyłączył do Bretanii Brest. Często popadał w konflikty z bretońskimi biskupami, za co został w 1257 roku ekskomunikowany. Miał liczne spory z duchowieństwem i szlachtą bretońską, która widząc, że książę sprzyja kapłanom, z kolei w 1257 roku chwycili za broń i wszczeli bunt, który ostatecznie został zdławiony przez księcia.
W 1242 roku walczył w Poitou w imieniu króla Francji i poddał hrabiemu La Marche. Zwrócił się do Henryka III Anglii o restytucję hrabiego Richmond w 1242 roku. Ponownie zwrócił się do Henryka III z Anglii o restytucję hrabiego Richmond w 1259 roku. W 1268 roku wraz z angielskim tytułem parowskim, ale jeszcze w tym samym roku zrezygnował z niego na rzecz swojego syna Jana. W 1270 roku towarzyszył królowi Ludwikowi IX na VIII wyprawie krzyżowej, w toku której książę uciekł przed zarazą, która zabiła króla. Wziął udział w lipcu 1270 roku w oblężeniu Tunisu przez Ludwika IX.
W Bretanii, 10 kwietnia 1240 roku wydał edykt wypędzający Żydów z księstwa i anulujący wobec nich wszystkie długi.
8 września 1241 roku w Melun we Francji został pasowany na rycerza przez Ludwika IX.
W 1236 roku poślubił Blankę, córkę Tybalda I "Pogrobowca", króla Nawarry, i Agnieszki, córki Guicharda IV, pana de Beaujeu. Potomstwo z tego związku to sześciu synów i dwie córki. Zrzekł się prawa do dziedziczenia Królestwa Nawarry, które zapewnił mu kontrakt małżeński, za roczną rentę w wysokości 3000 liwrów w 1254 roku.
Zmarł 8 października 1285 roku, prawdopodobnie w wieku 69 lat. Jan I został pochowany w opactwie Notre Dame de Prieres.
Żródła:
Jan I Rudy w "Wikipedia"
Jean I de Dreux w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
11-07-2022