Ludwik I "Pobożny, Le Genowefain" Robertyng-Capet-Burbon-Vendôme-d'Orléans (urodzony w Wersalu, 4 sierpnia 1703 roku, zmarł w opactwie św. Genevieve w Paryżu, 4 lutego 1752 roku) herb
Syn Filipa II Robertyng-Capet-Burbon-Vendôme-d'Orléans, księcia Chartres, księcia Orleanu, de Valois, de Montpensier, de Nemours, de Joinville, de La Roche-sur-Yon, de Châtellerault i de Saint-Fergau, suwerennego księcia de Dombes, delfina-hrabiego d'Auvergne [Owernii], hrabiego de Mortain, de Bar-sur-Seine, de Domfront, de Dourdan i de Romorantin, markiza de Coucy i de Folembray, wicehrabiego de Auge i de Brosse, barona de Beaujolais, de Montagu i de Combrailles, seniora de Montargis, de Champigny, de Argenton i de Saint-Sever, para Francji, regenta Francji, I ministera Francji, I księcia krwi i Marii Franciszki "Mademoiselle de Blois" de Bourbon, córki Ludwika XIV "Wielkiego, Króla Słońce" Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme, króla Francji i Nawarry.
Książę Chartres od 4 sierpnia 1703 roku do 2 grudnia 1723 roku, I Książę Krwi od 21 kwietnia 1709 roku do 4 lutego 1752 roku, członek Rady Regencyjnej od 30 stycznia 1718 roku do do 22 lutego 1723 roku, gubernator Dauphiné od 1719 roku, pułkownik-generał królewskiej infanterii od 1721 roku do 1730 roku, wielki mistrz Połączonych Zakonów św. Łazarza z Jerozolimy i Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel od 1720 roku do 4 lutego 1752 roku, III książę Orléans, książę Valois, Nemours, Joinville, Montpensier, La Roche-sur-Yon, Châtellerault i Saint-Fergau, suwerenny książę Dombes, delfin Owernii, hrabia Mortain, Bar-sur-Seine, Domfront, Dourdan i Romorantin, markiz Coucy i Folembray, wicehrabia Auge i Brosse, baron Beaujolais, Montagu i Combrailles, senior Montargis, Champigny, Argenton, Saint-Sever, par Francji, gubernator Bretanii od 31 grudnia 1736 roku do 1 marca 1744 roku.
Poślubił per procura 18 czerwca 1724 roku w Rastadt, (osobiście) 13 lipca 1724 roku w Sarry/Sarri Augustę Marię Joannę Zähringen Baden-Baden (urodzona na zamku w Aschaffenburgu, 10 listopada 1704 roku, zmarła w Palais Royal, 8 sierpnia 1726 roku), córkę Louisa Williama "Tureckiego [Türkenlouis]" Zähringen, margrabiego Baden-Baden i Sybilli Augusty Ballenstedt Askańskiej, regentki Baden-Baden, córki Juliusza Franciszka Ballenstedt Askańskiego, księcia Saksonii na Lauenburgu.
Był jedynym synem Filipa II, księcia Orleanu i regenta Francji, oraz Françoise-Marie "Mademoiselle de Blois" de Bourbon (legitymizowanej córki króla Ludwika XIV i jego metresy pani de Montespan). Jako syn Filipa II przy urodzeniu otrzymał tytuł księcia de Chartres. Tytuł ten nosił do 1723 roku, kiedy to uzyskał tytuł księcia Orleanu, etc. Nazwany Pobożnym i LE GÉNOVÉFAIN - od klasztoru kanoników regularnych pw. św. Genowefy w Paryżu, gdzie spędził ostatnie lata życia).
Był promotorem kultury i sztuki. Nie zajmował się polityką, odmiennie niż to było w zwyczaju na ówczesnym dworze Francji. Za to poświęcał się działalności charytatywnej i szpitalnej, tłumaczył Psalmy i Listy św. Pawła. W 1719 roku został gubernatorem Delfinatu (Dauphiné). W 1720 roku został wybrany wielkim mistrzem Połączonych Zakonów św. Łazarza z Jerozolimy i Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel. Przez 9 lat (w latach 1721-1730) był pułkownikiem-generałem francuskiej piechoty.
Po śmierci ojca został księciem Orleanu, Chartres, Valois, Nemours, Joinville, Montpensier, La Roche-sur-Yon, Châtellerault i Saint-Fergau, suwerennym księciem Dombes, delfinem Owernii, hrabią Mortain, Bar-sur-Seine, Domfront, Dourdan i Romorantin, markizem Coucy i Folembray, wicehrabią Auge i Brosse, baronem Beaujolais, Montagu i Combrailles, panem Montargis, Champigny, Argenton oraz Saint-Sever, I księciem krwi (MONSIEUR LE PRINCE), a także przypuszczalnym następcą francuskiego tronu, jako że w 1700 roku król Hiszpanii Filip V, wnuk Ludwika XIV, zrzekł się w imieniu swoim i swoich potomków praw sukcesyjnych do korony Francji; następcą tronu był do czasu narodzin syna Ludwika XV w 1729 roku. Rok później złożył piastowane godności i wycofał się do paryskiego klasztoru kanoników, gdzie umarł 4 lutego 1752 roku w pomieszaniu zmysłów. Ciało księcia złożono w klasztorze Val-de-Grâce w Paryżu, a jego serce tradycyjnie u paryskich celestynów.
13 lipca 1724 roku ożenił się z Augustą Marią Joanną, córką Ludwika Wilhelma, margrabiego Baden-Baden (potomka Burbonów po matce, Ludwice Sabaudzkiej, której z kolei matką była Maria de Bourbon, hrabina Soissons), i Sybilli Augusty, córki Juliusza Franciszka von Sachsen-Lauenburg. Ludwik i Augusta mieli razem syna i córkę. W chwili jej ślubu młody król Ludwik był "zaręczony" ze swoją pierwszą kuzynką, hiszpańską infantką Marianą Wiktorią, córką hiszpańskiego Filipa V. Para nigdy tak naprawdę nie wyszła za mąż i w 1725 roku została odesłana z powrotem do Hiszpanii. Auguste zmarł 8 sierpnia 1726 roku w wieku dwudziestu jeden lat, trzy dni po urodzeniu drugiego dziecka tej pary w Palais-Royal, paryskiej rezydencji dynastii Orleanu. Pomimo krótkotrwałości związku wielu współczesnych stwierdziło, że para była dobrze dopasowana i że zakochali się od pierwszego wejrzenia. Po jej śmierci mąż popadł w długą żałobę. Mówiono o Auguście, że posiadała wszystkie wielkie przymioty serca, że umarła wśród powszechnego żalu Francji. Po jej śmierci ciotka Élisabeth Charlotte d'Orléans zaproponowała Louisowi poślubienie jednej z jej córek, a mianowicie Élisabeth Thérese i Anne Charlotte. Louis odmówił wprost, ku irytacji ciotki.
Żródła:
"BURBONOWIE"; autor: Przemysław Jaworski - 2018.
Ludwik I Orleański w "WikipediA"
01-11-2023
22-10-2023