Ranulf III "Blundeville" de Blondeville (urodzony w Montgomeryshire we Walii, około 1170 roku, zmarł w Wallingford, 28 października 1232 roku) herb
Syn Hugona "Młodszego [le Meschin]" de Kevelioc, III [V] hrabiego Chester i Bertrady de Montfort, córki Szymona III de Montfort, hrabiego Evreux.
IV [VI] hrabia Chester od 30 czerwca 1181 roku do 28 października 1232 roku, wicehrabia d'Avranches od 30 czerwca 1181 roku do 1204 roku, wicehrabia du Bessin (Bayeux) od 30 czerwca 1181 roku do 1204 roku, książę de iure uxoris Bretanii i IV hrabia Richmond od 3 lutego 1188 roku do 1199 roku, I earla Lincoln od 1217 roku do 28 października 1232 roku.
3 lutego 1188 roku (rozwód w 1199 roku) poślubiła Konstancję de Penthievre (urodzona w Nantes, między 1160 a 1162 rokiem, zmarła na zamku w Nantes, albo w sierpniu, albo też 3, 4 lub 5 września 1201 roku), księżną Bretanii i hrabinę Richmond, córkę Conana IV "Młodszego" de Penthievre, księcia Bretanii i II earla Richmond i Małgorzaty Dunkeld Szkockiej, hrabiny Hereford, córki Henryka Dunkeld Szkockiego, dziedzica Królestwa Alba, III hrabiego Northumbrii, III earla Huntingdon. 7 października 1200 roku poślubił Clementia de Fougeres (urodzona około 1173 roku, zmarła w 1252 roku, po 25 grudnia), córkę Guillaume de Fougeres i Agathy du Homme.
Ranulf był jedynym żyjącym synem Hugh de Kevelioc [Quevilloc], III [V] hrabiego Chester. Według Annals of Chester urodził się w 1170 roku. Choć jest to źródło późne, powstałe w 1265 roku, jest jednak dość wiarygodne w przedstawianiu wydarzeń związanych z domem hrabiowskim. Ponadto ten rok dobrze koreluje z innymi odnotowanymi datami: rok urodzenia - Hugo de Quevilloc w 1147 roku, rok ślubu - Hugona w 1169 roku, rok urodzenia - jego drugiego dziecka, Matyldy w 1171 roku. Matka Ranulfa, Bertrada de Montfort, była córką Szymona III de Montfort, choć wcześniej uważano ją za córkę Szymona (IV) de Montfort, drugiego z synów Szymona III. Wcześniej uważano, że przydomek "de Blondeville" (z francuskiego de Blundeville), pod którym znany jest Ranulf, jest spokrewniony z jego miejscem urodzenia, Oswestry w Shropshire w Walii. Jednak według badań B. Harrisa przydomek ten pojawił się po raz pierwszy dopiero pod koniec XIV wieku w annałach opactwa w Dielacre, a z Oswestry był związany dopiero od XVI wieku. Tak więc miejsce urodzenia Ranulfa jest nieznane.
Niewiele wiadomo o wczesnych latach Ranulfa. Jego niania Wimark pochodziła z miejscowej rodziny. Między 1177 a 1181 rokiem wspomina się, że jego nauczycielem był Aleksander.
30 czerwca 1181 roku zmarł Hugh de Quevilloc, po czym Ranulf odziedziczył jego posiadłości i tytuły. Ponieważ był niepełnoletni, król Henryk II Plantagenet osobiście objął młodego spadkobiercę opieką.
Ranulf został uznany za pełnoletni w 1187 roku. To wczesne uznanie niezależności młodego hrabiego Chester było prawdopodobnie spowodowane ambitnymi planami króla wobec niego. Wkrótce Henryk II poślubił Ranulfa z księżną Konstancją Bretanii, córką i dziedziczką księcia Conana IV Bretanii, wdową po królewskim synu Geoffroyu (Geoffrey) II, która rządziła księstwem w imieniu Artura, pośmiertny syn z małżeństwa z Geoffroyem. Chester Annals donoszą, że Ranulf został pasowany na rycerza przez Henryka II 1 stycznia 1189 roku i poślubił Konstancję 3 lutego, ale tutaj tekst jest mylący, najprawdopodobniej oba wydarzenia miały miejsce w 1188 roku. W ten sposób młody hrabia znalazł się na czele kontynentalnej polityki Plantagenetów, mającej na celu przeciwstawienie się Francuzom w próbach zdobycia Bretanii. Ponadto Ranulf otrzymał angielskie posiadłości z tytułem hrabiego Richmond, do której Konstancji nabył prawa. Niewykluczone, że do 1190 roku świętował swój nowy status, wykonano dla niego drugą pieczęć, która powstała na podstawie pieczęci poprzednich książąt Bretanii. W aktach Ranulf posługiwał się tytułami księcia Bretanii i hrabiego Richmond, choć nie zawsze konsekwentnie.
W latach 1189-1194 waga polityczna Ranulfa nie odpowiadała potencjalnemu znaczeniu jego pozycji, praktycznie nie brał udziału w wydarzeniach w Normandii i Bretanii, a także, wbrew późniejszym legendom, nie towarzyszył królowi Anglii Ryszardowi I na III krucjacie. Ponadto uniknął sporów o władzę między zwolennikami Ryszarda I a jego brata, księciem Janem. Większość aktów podpisanych w tym czasie przez Ranulfa odnosi się do Chestera, prawdopodobnie po długim okresie niemowlęctwa próbował on skonsolidować władzę w swoich przodkach.
W 1194 roku Ranulf brał udział w zdobyciu zamku Nottingham dla niedawno powracającego z niewoli Ryszarda I, a następnie brał udział w koronacji królewskiej, podczas której nosił ceremonialny miecz. We wrześniu 1194 roku Ranulf dołączył do angielskiego króla we Francji. Sądząc po aktach podpisanych w tym czasie przez hrabiego Chestera, większość czasu spędził w Normandii.
W 1198 roku Ryszard I potwierdził Ranulfowi baronię Bolingbroke w Lincolnshire, którą przyznał po śmierci swego krewnego Wilhelma III de Rumara. Był to jednak lokalny sukces. Konstancja Bretońska, żona Ranulfa, od 1189 roku przejęła samodzielnie rządy Księstwem Bretońskim. Wpływ hrabiego Chester na nią był niewielki. W 1196 roku uwięził swoją żonę w zamku Saint-Jacques-de-Bevron na granicy Normandii, ale spowodowało to powstanie bretońskie, a Artur, pasierb Ranulfa, uciekł na dwór króla Francji Filipa II Augusta. Ryszard I być może poparł Ranulfa, najeżdżając Bretanię, ale hrabia Chester nie zdołał przejąć władzy nad swoją żoną i jej posiadłościami.
W 1199 roku zmarł Ryszard I. Jego bratanek Artur z Bretanii, pasierb Ranulfa, miał zostać jego spadkobiercą, ale tron przejął młodszy brat Ryszarda, Jan "Bez ziemi". Nie widząc korzyści dla siebie w popieraniu roszczeń Artura, Ranulf przeszedł na stronę Jana. Konstancja z Bretanii w odpowiedzi rozwiodła się z nim, poślubiając Guy de Thouars. Ranulf przyjął ten rozwód dopiero w 1200 roku poślubiając Bretonkę Clementię de Fougeres, wdowę po Alainie de Vitre. To nowe małżeństwo bretońskie miało prawdopodobnie te same cele co pierwsze, choć w bardziej skromny sposób: wspieranie pozycji Ranulfa w zachodniej Normandii, gdzie był wicehrabią Bessin i Avranches, co pozwoliło mu wpływać na pogranicze normańsko-bretońskie. Małżeństwo z Clementią przyniosło mu wiele posiadłości w Anglii i Normandii. Jednak w wyniku rozwodu Ranulf stracił Richmond, który po śmierci Konstancji w 1201 roku przeszedł na rzecz Guya de Thouarda, a po wycofaniu się z Jana I - na rzecz Roberta IV de Beaumont, hrabiego Leicester.
W 1204 roku Normandia została podbita przez króla Francji Filipa II Augusta. W wyniku tego Ranulf stracił cały dobytek normański. Jednocześnie w pierwszych latach panowania króla Jana Ranulf nie otrzymał w Anglii żadnej znaczącej rekompensaty za poniesione straty. Wielu historyków uważa, że powodem tego były raczej napięte stosunki Ranulfa z królem. Na pewno znane są dwa epizody, gdy król zażądał od Ranulfa oddania zamków i ziem w celu udowodnienia lojalności: w 1203 roku w Normandii po ucieczce od Jana z Fougeres, krewnych żony Ranulfa, oraz w grudniu 1214 roku w Anglii, kiedy Ranulf był w sojuszu z król Powys Gwenwynwyn, z którego Jan był wrogiem. W obu przypadkach hrabia Chester zdołał udowodnić swoją lojalność, po czym zniesiono wobec niego sankcje.
Podpisy Ranulfa na różnych czynach świadczą o tym, że często pełnił on urzędowe obowiązki pod rządami króla, zwłaszcza w Normandii na początku 1204 roku. Ranulf poniósł ciężkie straty w Normandii; choć nie ma dowodów na to, że był na skraju buntu, król postanowił nie wystawiać na próbę swojej lojalności: w marcu 1205 roku Jan I przekazał hrabiemu Chester większość posiadłości Richmond w Yorkshire, wcześniej w posiadaniu niedawno zmarłego hrabiego Leicester, a także zwolnił go z płacenia szeregu długów.
Pierwsza żoną Ranulf III została Konstancja Bretańska, księżna Bretanii i hrabina Richmond, córka księcia Conana IV Bretanii i Małgorzaty Huntingdon, wdowa po Geoffroyu (Geoffrey) II Plantagenet, księciu angielskim, księciu Bretanii. Z tego związku nie było dzieci. Drugą żoną została Clementia de Fougeres, córka Guillaume de Fougeres i Agathy du Homme, wdowa po Alainie de Vitre. Według "Europäische Stammtafeln" Ranulf miał córkę, która mogła urodzić się dopiero z drugiego małżeństwa z Clementią:
Margaret de Blondeville (zmarła około 1220 roku), żona: Geoffroy I (zmarł 15 września 1221 roku), wicehrabia de Rogan.
Żródła:
Ranulf de Blondeville w "Wikipedia"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Ranulf de Blundeville w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
"KRÓLOWE I KRÓLOWIE WIELKIEJ BRYTANII - od Edgara do Elżbiety II - wszyscy władcy Wielkiej Brytanii" - autor: Przemysław Jaworski - Przemysław Jaworski i Wydawnictwo Novae Res, 2018
RANULF "de Blundeville" w "Medievan Lands"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Earl Ranulph de Blundeville w "Geneagraphie - Families all over the world" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
06-07-2022
03-07-2022