Albrecht V Habsburg (urodzony w Wiedniu, 10 sierpnia 1397 roku, zmarł Neszmély pod Ostrzyhomiem, 27 października 1439 roku) herb
Syn Albrechta IV "Cierpliwego" Habsburga, księcia Austrii i Joanny (Zofii) Wittelsbachówny Bawarskiej, córki Albrecht I Wittelsbacha, księcia Bawarii-Straubing, hrabiego Holland, Seeland i Hainault.
Książę Austrii jako Albrecht V od 14 września 1404 roku do 27 października 1439 roku, król Węgier jako Albrecht I od 1 stycznia 1438 roku do 27 października 1439 roku (koronowany 1 stycznia 1438 roku), król Czech jako Albrecht I od 27 grudnia 1437 roku (faktycznie od 15 czerwca 1438 roku) do 27 października 1439 roku, król Niemiec i król rzymski jako Albtecht II od 19 marca 1438 roku do 27 października 1439 roku (koronowany 29 lipca 1438 roku w Pradze), margrabia Moraw i książę Luksemburga od 15 czerwca 1438 roku do 27 października 1439 roku.
W Ostrzyhomiu (dzisiejszy Esztergom) lub w Pożoniu (Preszburgu, obecna Bratysława), 28 września 1421 roku (per procuro), w katedrze św. Stefana w Wiedniu 26 kwietnia 1422 roku (pro futuro) poślubił Elżbietę Wigérides Limburg-Luksemburg (urodzona na zamku w Pradze, w 1409 roku, 28 lutego, po 27 kwietnia lub 28 grudnia, zmarła w Györ (Raab), 19 grudnia 1442 roku), córkę Zygmunta Wigérides Limburg-Luksemburg, cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego, króla Węgier, Czech i Barbary Cyllijskiej, córki Hermanna II hrabiego Cylli, bana Chorwacji i Dalmacji.
Po śmierci jego ojca w 1404 roku rozgorzał spór o opiekę nad małoletnim Albrechtem, któremu przekazano księstwo Austrii w 1411 roku. W 1411 roku zawiera z Zygmuntem Luksemburczykiem cesarzem rzymskim układ w Preszburgu (dzisiejsza Bratysława), na mocy, którego otrzymuje rękę księżniczki Elżbiety (dziedziczki wszystkich ziem Luksemburgów) warz z prawem do wszystkich ziem Luksemburczyka.
W 1421 roku Albrecht poślubił jedyną córkę Zygmunta Luksemburskiego, Elżbietę, co było równoznaczne z desygnowaniem go na następcę tronu. Długie przygotowania Zygmunta do zapewnienia dziedzictwa po sobie Albrechtowi przyniosły spodziewane owoce.
Po śmierci teścia, Zygmunta Luksemburczyka w 1437 roku Albrechtowi udało mu się objąć kilka z tronów, na których zasiadał teść. Wybór Albrechta na króla Niemiec w 1438 roku był jednogłośny. 1 stycznia 1438 roku został koronowany na Węgrzech i w tym samym roku zostaję obwołany królem Czech, a następnie 18 marca został przez elektorów Rzeszy Niemieckiej wybrany króla Niemiec. Sprawami Rzeszy zawiadywał przez swoich pełnomocników. Sam nigdy nie pojawił się w Niemczech. Podobnie bezkonfliktowo nastąpiło objęcie tronu węgierskiego.
Zostając królem Węgier uczynił pewne ustępstwa na rzecz szlachty węgierskiej, której dał pewną samodzielność, a jednocześnie ograniczył swoje władzę (nie mógł zawierać małżeństwa, nie mógł obejmować korony cesarskiej bez zgody panów węgierskich). Jedynie w Czechach, gdzie został wybrany na króla przez stany czeskie w 1437 roku, jego kandydatura spotkała się z opozycją husycką, która wybrała w 1438 roku na króla Kazimierza IV Jagiellończyka, brata króla Polski Władysława III. Polskie wojska wysłane dla poparcia Kazimierza zostały przez Albrechta zmuszone do odwrotu. Dopiero najazd wspólnego wroga - Turków na Węgry w 1439 roku skłonił obie strony do pertraktacji. Musiał poczynić ustępstwa na rzecz husytów, którzy przeważali w Czechach (uznał tolerancję religijną w całych Czechach oraz nadał szereg przywilejów ograniczających władzę królewską), mimo to koronował się w Pradze 29 czerwca.
Świeżą władzę na Węgrzech i w Czechach musiał umacniać przy poparciu książąt niemieckich, którzy przysłali Albrechtowi posiłki. W toku walk wyparł ze Śląska wojska księcia polskiego świętego Kazimierza Jagiellończyka, który występował w imieniu ojca swojego, króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka, który został kontrkandydatem do tronu czeskiego.
Rządy Albrechta II nie przyczyniły się do normalizacji stosunków w Czechach i na Węgrzech, a śmierć, którego spowodowała zerwanie tej krótkotrwałej unii personalnej.
Panowanie w Niemczech opierał się na popieraniu miast przeciw władzy wielkich feudałów.
Na sejmie Rzeszy w Norymberdze w 1438 roku przeprowadził ważne regulacje ustanawiające sędziów rozsądzających spory pomiędzy 280 organizmami prawno-politycznymi (państwami i państewkami), z których składała się wówczas cesarstwo Niemieckie. Pozwoliło to rozpocząć ograniczanie feudalnej anarchii w Niemczech. Temu celowi służył również dokonany podział Niemiec na okręgi administracyjne.
Albrecht II był trzecim władcą Niemiec z dynastii Habsburgów. Po nim tron królów Niemiec i cesarzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego obejmowali już prawie wyłącznie Habsburgowie.
Zmarł na czerwonkę podczas przygotowań do wyprawy przeciw Turkom, którzy wiosną 1439 roku najechali na Węgry. Nie zdążył koronować się na cesarza. Pozostawił, urodzonego już po jego śmierci, syna Władysława.
Pochowany w Székesfehérvár.
Żródła:
"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józefa Dobosza i Macieja Serwańskiego
"WITTELSBACHOWIE I LUKSEMBURGOWIE XIV-XV w."- autor: Przemysław Jaworski - 2018
18-06-2022
31-12-2021
16-08-2020
21-07-2020
26-12-2019