Barbara von Sanegg Cyllijska (urodzona w latach 1390-1395 (około 1392 roku?), zmarła na zamku Mělníku, 11 czerwcu 1451 roku) herb
Córka Hermanna II von Sanegg, hrabiego Cylli, bana Kroacji, Dalmacji i Slawonii i Anny von Schauenberg, córki Henryka VII hrabiego Schaunberg.
Regentka Węgier i Chorwacji od 1412 roku do 1414 roku, od 1416 roku do 1418 roku i od 1431 roku do 1433 roku, regentka Czech w 1437 roku.
W 1408 roku poślubiła Zygmunda (Sigismund) Wigérides Limburg-Luksemburskiego (urodzony na zamku w Norymberdze lub w Pradze, z 14 lub 15 lutego 1368 roku, zmarł na zamku w Znojmie, południowe Morawy, 9 grudnia 1437 roku), księcia Luksemburga, króla Czech, króla Węgier, margrabiego-elektora Brandenburgii, króla niemieckiego, cesarza rzymskiego, króla Lombardii.
Znała język słoweński, niemiecki i łacinę. Postępowanie Barbary przydało jej przydomek "niemieckiej Messaliny".
Urodziła się w latach 1390-1395 (około 1392 roku?). 5 grudnia 1405 roku została zaręczona z Zygmuntem Luksemburczykiem, którego po przybyciu na Węgry w 1408 roku poślubiła Zygmunta Luksemburczyka i została koronowana w bazylice Panny Marii w Székesfehérvár (Białogrodzie Królewskim).
Zygmunt był kobieciarzem i niedługo po urodzeniu córki zaczął zdradzać żonę. Barbara również nie pozostawała mu wierna i posiadała licznych kochanków. Nie przejmowała się chrześcijańskimi zasadami wiary, a wiarę w życie pozagrobowe uznawała za niedorzeczność. Cieszyła się życiem i nie wierzyła w życie pozagrobowe. Lubiła cieszyć się życiem i bawiły ją historie o chrześcijańskich męczennicach. Podobno nawet zabraniała swoim dwórkom modlić się w jej obecności. Była urodziwą i bystrą kobietą.
Powstanie rycerskiego Zakonu Smoka (Ordo equestris Draconis Hungariae) datuje się na 12 grudnia 1408 roku. Obok Zygmunta Luksemburskiego, jego założycielką była druga małżonka króla Barbara Cylejska. Jest to w tym czasie niezwykłe i do dziś nie są znane powody, dla których członkiem zakonu została także kobieta.
Smok na godle ma ranę w kształcie krzyża sławnego męczennika, św. Jerzego, z której płynie krew. Symbol ten wyraźnie nawiązuje do starszego tajnego Zakonu Smoka św. Jerzego, którego członkowie, chrześcijańscy szlachcice, w XIV wieku nastawali na życie groźnego osmańskiego sułtana Murada I.
8 listopada 1414 roku w Akwizgranie została wspólnie z Zygmuntem ukoronowana na królową rzymsko-niemiecką, zaś jej cesarska sakra miała miejsce w dniu koronacji męża - 31 maja 1433 roku lub kilka dni później w bazylice św. Piotra w Rzymie. 11 lutego 1436 roku w katedrze św. Wita w Pradze została koronowana na królową Czech.
Dwukrotnie - w latach 1412-14 i 1416-18 - rządziła Węgrami i Chorwacją jako regentka w imieniu męża, który przebywał we Włoszech. W latach 20-tych XV wieku Zymunt słuchał rad swojej małżonki w sprawach państwa. W 1437 roku, po swej koronacji na królową Czech, rządziła tym krajem przez kilka miesięcy jako regentka. W tym samym roku ogłosiła, że gotowa jest zdetronizować Zygmunta, poślubić króla polskiego Władysława III i wraz z nim rządzić na Węgrzech, w Czechach, Polsce i Chorwacji. Miała wtedy około 47 lat, potencjalny pan młody miał lat 12.
Zygmunt, gdy dowiedział się o planach swojej żony, kazał ją uwięzić 5 grudnia 1437 roku. Rychło jednak zmarł (9 grudnia 1437 roku) i tron czeski i węgierski objął jego zięć, Albrecht II. Nielubiana na Węgrzech Barbara została przez córkę Elżbietę Luksemburską i zięcia wypędzona ze wszystkich zamków, miast i posiadłości, które na Węgrzech w posagu lub jakimkolwiek innym prawem dzierżyła, i pozbawiona prawie wszystkich skarbów i klejnotów, przez długie lata zbieranych. Wygnana królowa udała się do Polski, gdzie przyjęto ją łaskawie i oddano zamek, miasto i ziemię sandomierską, gdzie mieszkała, dopóki jej się podobało opływając w wszelakie dostatki.
Barbara wróciła do Czech pod koniec lipca 1441 roku. Ostatnie lata życia spędziła na zamku Mělníku. Zdaniem kardynała Piccolominiego spędzała życie jak sułtanka w haremie swoich kochanków. Zainteresowała się także okultyzmem i alchemią. Czując zbliżającą się śmierć w 1448 roku starała się o prawo używania przenośnego ołtarza i posiadania własnego spowiednika. Zapewne z tego powodu kardynał Piccolonimi napisał, że zmarła jak prawdziwa chrześcijanka. Zmarła 11 lipca 1451 roku podczas epidemii dżumy. Została pochowana w kaplicy św. Marcina (obecnie św. Andrzeja) w praskiej katedrze św. Wita.
Żródła:
Barbara Cylejska "Kobiety w polityce"
Barbara Cylejska w "Wikipedii"
"3 rycerze Zakony Smoka: UCIEKINIER Z PÓŁNOCY, wesoły śpiewak i KRWAWA BESTIA" - Jan Bauer
"WITTELSBACHOWIE I LUKSEMBURGOWIE XIV-XV w."- autor: Przemysław Jaworski - 2018
26-12-2019