Elżbieta Arpadówna (urodzona w 1255 roku, zmarła miedzy 1323 a 1326 rokiem) herb
Córka Stefana V Arpada, króla Węgier, króla Chorwacji i Elżbiety Kumanki, księżnej de Macsó i Bośnii, regentki Węgier, córki Kötöna, chana kumańskiego.
4 maja 1288 roku poślubiła Záviśa (Zawiszę) z Krumłowa (Gesky Krumlov) von Falkenśtejna und Rosenberg (urodzony około 1250 roku, ścięty w Hluboká nad Vltavou 24 sierpnia 1290 roku) burgrabiego zamku Falkenstein (w Niemczech), de facto regenta Czech, opiekun małoletniego króla Wacława II oraz jego wychowawca, marszałka dworu królewskiego. Około 1295 roku (rozwiodła się między 1298 a 1299 rokiem) poślubiła Stefana Urosza II Milutina Nemanjič (urodzony około 1253 roku, zmarł na zamku w Nerodimlja, 29 października 1321 roku) króla Serbii.
W latach 1259-1260 wstąpiła do klasztoru dominikanek na Wyspie Małgorzaty. Za panowania swojego brata Władysława IV Kumańczyka została przełożoną klasztoru. W czasie odwiedzin siostry Katarzyny, żony księcia serbskiego Stefana Dragutina nawiązała romans z bratem panującego, Stefanem Uroszem, który był żonaty. Od września 1286 do sierpnia 1287 roku sprawowała opiekę nad swoją wygnaną bratową Izabelą.
Po śmierci Kunegundy Halickiej, Elżbietę postanowił poślubić Zawisza z Falkenśtejnu. Pojechał na Węgry z bogatymi darami, ale po drodze napadł go jego zięć Hynek Kruśina I z Lichtenburka. W tej sytuacji Elżbieta otrzymała dary zaręczynowe dopiero wiosną 1288 roku. Arcybiskup Ladomier zażądał by Elżbieta uzyskała dyspensę papieską. Ona jednak nie chciała czekać. Brat Władysław Kumańczyk siłą uwolnił ją z klasztoru.
Urodziła się zapewne około 1255 roku. Dworzaczek podaje, że przyszła na świat przed 1262 roku i umieszcza ją na ostatnim miejscu w kolejności córek Stefana V.
W 1288 roku została wydana za Zawiszę z Falkensteinu (Falkentejna) i Rosenbergu, potomka czeskiego możnowładczego rodu Witkowiców. Małżonkowie zamieszkali na zamku Svojanov, gdzie w grudniu 1288 roku urodził się im syn nieznanego imienia.
Z małżeństwa Zawiszą dochowała się dwojga dzieci:
Córka (imię nieznane),
Syna (imię nieznane) (urodzony w 1288 lub w 1290 roku).
Zawisza pojechał na dwór króla Wacława II by zaprosić go na chrzciny. Tam został aresztowany i po kilku miesiącach stracony pod murami zamku Hluboká (niem. Frauenberg) nad Wełtawą 24 sierpnia 1290 roku.
Po uwięzieniu męża Elżbieta opuściła Czechy i udała się wraz z synem na dwór swojej siostry Marii do Neapolu, gdzie była wzmiankowana w lipcu 1300 roku.
Wkrótce po śmierci męża, Elżbieta została zakonnicą wstępując do klasztoru dominikanek na Wyspie Małgorzaty koło Budy. Około 1295 roku jednak zbiegła z klasztoru i w niedługi czas później próbowała uwieść króla Stefana Urosza II, który w tym czasie miał żonę Annę Terter Bułgarską. Jednak zauroczony Stefan Urosz rozwiódł się ze swoją żoną i pojął za żonę Elżbietę, choć wbrew zasadom kościoła. Eliżbeta była siostrą, Katarzyny, która poślubił brat Stefana Urosza, Stefana Dragutina. Według zasad serbskiego Kościół Prawosławnego Stefan Urosz i Eliżbieta nie mogli się pobrać.
Elżbieta i Stefan Urosz mieli jednie córkę:
Neda (lub Anna) (urodzona między 1295 a 1298 roku, zmarła po 1346 roku), poślubiła Michała III Szyszmana, cara Bułgarii (urodzony między 1275 a 1280 roku, zmarł w 1330 roku).
Małżeństwo nie trwało długo, w wynika rosnącej presji ze strony Kościoła, Stefan Urosz został zmuszony do rozwiązania małżeństwa z Elżbietą, która została wysyłane z powrotem do swojego ojczystego kraju Węgry.
Data śmierci Elżbieta jest nie znana.
Żródła:
Elżbieta Kumanka w "Wikipedii"
Elizabeth of Hungary w "Wikipedii" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Elizabeth of Hungary w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
"ARPADOWIE NA WĘGRZECH - (X-XIV W.)"