
Stefan V Urosz II Milutin VII "Święty, Wielki" Nemanjič (urodzony około 1253 roku, zmarł na zamku w Nerodimlja, 29 października 1321 roku) herb
Najmłodszy syn Stefana Urosza I "Wielkiego" Nemanjič, króla Serbii i Heleny Angelos, córki Jan (Kaloioannes) Angelosa, władcy Śrem.
Król Serbii od 1282 roku do 29 października 1321 roku.
Między 1273 a 1276 rokiem zawarł zawiązek małżeński (rozwiedzeni w 1283 roku) z Heleną Dukaina Angelinę (zmarłą między 1298 a 1299 rokiem), córką Jana I Dukas, sewastokratora w Neopatros. W 1284 roku poślubił (rozwiedziony około 1294 roku) z Anną Terter (urodzona między 1270 a 1275 rokiem, zmarłą po 1304 roku), córką Jerzego Tertera cara Bułgarów. Około 1295 roku (rozwiódł się między 1298 a 1299 rokiem) poślubił Elżbietę Arpadówną (urodzona w 1255 roku, zmarła miedzy 1323 a 1326 rokiem), córkę Stefana V Arpada, króla Węgier, króla Chorwacji i Elżbiety Kumanki, księżnej de Macsó i Bośnii, regentki Węgier, córki Kötöna, chana kumańskiego. Około 1300 roku poślubił Simonidę Paleolog (urodzona między 1292 a 1293 rokiem, zmarła po 1336 rokiem), córkę Andronika II Paleologa, cesarza bizantyjskiego i Violanty/Ireny Aleramici (di Montferrato) regentki Tessalonik, córki Guglielma VIII "Wielkiego" Aleramici (di Montferrato), markiza Montferratu, tytularnego króla Saloniki, seniora Ivrea, seniora Mediolanu.
Stefan Urosz II nieoczekiwanie został królem Serbii po abdykacji brata Stefana Dragutina. Miał wtedy około 29 lat. Zaraz po wstąpieniu na tron zaatakował Bizancjum ziemie w Macedonii. W 1282 roku przejął północnej części Macedonii z miastem Skopje, która stała się jego enklawą. Cesarz bizantyjski Michał VIII Paleolog rozpoczął przygotowania do wojny, ale zmarł przed ich zakończeniem. W następnym roku Milutin wraz z bratem najechał ponownie terytorium bizantyjskie aż do Kavala. W 1284 roku, Milutin opanował północną Albanię i miasto Dyrrachion (Durrës). Przez następne 15 lat nie było żadnych zmian w tej wojnie. Pokój został zawarty w 1299 roku, kiedy Milutin przejął zdobyte ziemie jako posag jego nowej żony Simonis, córki cesarza Andronika II Paleologa, która zostałą jego czwartą żoną.
Około 1287 lub 1288 roku zwyciężył Tatarów wraz ze swoim bratem Stefanem Dragutinem oraz uspokoił dwóch bułgarskich szlachciców w dzisiejszej północno-wschodniej Serbii, w regionie Branicevo, która była wasalem bułgarskiego księcia Widina Shishmana, który szukał zemsty. Shishman zaatakował Milutin, ale został pokonany przez Milutina, który nastepnie z podbitego terenu Widin uczynił swoją enklawą. Jednkaże Shishman był wasalem chana Nogaja, chana z Chanatu Krymskiego. Nogaj nakazał Milutina ukarać za zuchwalstwo i wtargnięcie na jego ziemie, ale zmienił zdanie, gdy serbski król wysłał mu dary i zakładników. Wśród zakładników był jego syn Stefan Dečanski, którym udało się uciec z powrotem do Serbii po śmierci Nogaja w 1299 roku.
Stoczył zwycięską bitwa pod Gallipoli w 1312 roku z wojskami tureckimi, którzy wkroczyli na terytorium cesarstwa bizantyjskiego. Po wielu próbach w opanowaniu najazdu tureckiego, szybko rozpadające się cesarstwo bizantyjskie było zmuszone do skorzystania z pomocy Serbii. Turecka wojna rabunkowa i grabieżca doprowadziła do wyniszczenia wiele terytorium cesarstwa i w konsekwencji do starcia się dwóch armii pod Gallipoli na półwyspie, gdzie zostali doszczętnie pokonani. Z wdzięczności dla Serbii, miasta Kucovo zostało przekazane Serbom.
Stefan Dragutina zmarł w 1314 roku, Milutin przejął większość jego ziem, w tym Belgrad. Ale w 1319 roku Karol I król Węgier odzyskała kontrolę nad Mačva w Belgradzie i banowiną. W roku 1314 syn Milutina, Stefana Dečanski zbuntował się przeciw ojcu, ale został schwytany, oślepiony i skazana na wygnanie do Konstantynopola. Milutin unznał swojego najmłodszego syna Stefana Konstantyna za następcę tronu. Na wiosnę 1321 roku Stefan Dečanski wrócił do Serbii i został ułaskawiony przez jego ojca. Następnie zaczęły się spory między braćmi: królem Milutinem a byłym królem Dragutinem, które rozpoczęły się po zawarciu traktatu pokojowego z Bizancjum, podpisanego w 1299 roku. Dragutin w międzyczasie podbił ziemie od Braničevo na wschodzie do rzeki Bosna na zachodzie. Jego stolicą został Belgrad, pojawiające się po raz pierwszy w historii serbskiej. Wybuchła wojna między braćmi i trwały, z przerwami, aż do śmierci Dragutina w 1314 roku. Podczas tej wojny Milutin ustanowił swojego syna, Stefana Dečanski jako regenta Zety, dziesiejszej Czarnogóry. Oznaczało to, że Stefan Dečanski miał być następcą tronu w Serbii, a nie syna Dragutina, Stefan Władysław II.
Pod koniec życia Milutin, Serbia stała się jednym z najsilniejszych państw w Europie Południowo-Wschodniej. Podczas jego panowania wiele obrzędów sądowych zostały przejęte z bizantyńskiego dworu i kultury bizantyjskiej. Milutin był znany jako założyciel wielu klasztorów, w tym Klasztoru Graćanica, Our Lady of Ljeviś, Kościółu Vavedenje i Klasztoru Chilandar. Po jego śmierci i krótkiej wojnie domowej, na tron serbski wstąpił w stąpił jego najstarszy syn, Stefan Dećanski.
Pochowany w Sofii.
Żródła:
Stephen Uroś II Milutin of Serbia w "Wikipedii" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Stefan Uroś II Milutin w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
12-06-2022