Baldwin IX [VI, I] Baudouin (urodzony w Walencji, w lipcu 1171 roku, zmarł w więzieniu w Tarnowie w Bułgarii, 15 kwietnia, 11 czerwca lub 11 lipca 1205 roku) herb
Syn Baldwina VIII [I, V] Baudouin, hrabiego Hainaut, margrabiego Namur, hrabiego de iure uxoris Flandrii i Małgorzaty I Châtenois-Metz Alzackiej, hrabiny suo jure Flandrii, córki Thierryego (Dytryka) Châtenois-Metz Alzackiego, seniora de Bitche, hrabiego Flandrii.
Hrabia Flandrii jako Baldwin IX i hrabia Hennegau jako Baldwin VI od 17 grudnia 1195 roku do 15 kwietnia, 11 czerwca lub 11 lipca 1205 roku, I cesarz Cesarstwa Łacińskiego jako Baldwin I od maja 1204 roku do 15 kwietnia, 11 czerwca lub 11 lipca 1205 roku, hrabia Namur jako Baldwin I od 14 sierpnia 1196 roku do 15 kwietnia, 11 czerwca lub 11 lipca 1205 roku.
Poślubił w Valenciennes, 6 stycznia 1186 roku Marię Tyobald [DeChampagne-Blois] (urodzona około 1174 roku, zmarła w Jerozolimie, 9 sierpnia 1204 roku), regentkę Flandrii, córkę Henryka I "Szczodrego"Tyobalda [DeChampagne-Blois], hrabiego Szampanii, de Brie, de Troyes i de Meaux i Marie Robertyng-Capet, córki Ludwika VII "Młodego, Pobożnego, Mnicha" Robertyng-Capet, króla Francji.
Brat Henryka I, hrabiego Szampanii, de Brie, de Troyes i de Meaux, króla de iure uxoris Jerozolimy i Jolanty I, hrabiny Flandrii.
Po śmierci ojca w 1195 roku przejął władzę we Flandrii (jako Baldwin IX) i w Hennegau (jako Baldwin VI).
Walczył o zwierzchność lenną nad Zelandią. Początkowo utrzymywał dobre stosunki z Filipem II Augustem, ale wobec jego ekspansji na ziemie flandryjskie w 1197 roku przeszedł na stronę angielską. Zawarłszy układ gwarantujący mu odzyskanie Tournai i Saint-Omer w 1197 roku, wsparł popieranego przez Anglię kandydata do tronu niemieckiego Ottona IV przeciwko Filipowi Szwabskiemu w 1198 roku.
Podczas klęski głodu we Flandrii w 1199 roku zwalczał lichwiarzy i spekulantów.
Po śmierci Ryszarda I "Lwie Serce" pod naciskiem papieża Innocentego III w 1200 roku zawarł z Filipem Augustem układ o kompromisowym uregulowaniu flandryjskich sporów granicznych i otrzymał z powrotem północnej część Artois.
Na swym flandryjskim dworze wspierał poezję dworską. Od 1202 roku był jednym z wodzów IV krucjaty. Uczestniczył w zdobyciu Zadam w 1202 roku, w dalszych bojach i zdobywaniu Konstantynopola w 1204 roku.
Dzięki poparciu Wenecji w maju 1204 roku został wybrany na cesarza łacińskiego, pokonując Bonifacego z Montferratu. Jego władza była słaba, nieomal formalna, ograniczona przez wygórowane ambicje baronów i Wenecję. Władztwo cesarskie obejmowało Bosfor, Hellespont, Lesbos i Chios, a także wasalne ziemie greckie. 3/8 terytorium nowego państwa (oraz 3/8 Konstantynopola) podlegało Wenecji, taka sama część przypadła jako ziemie wasalne krzyżowcom.
Konflikt pomiędzy Baldwinem a Bonifacym z Motferratu o władanie Tesalonikązostał łatwo zażegnany w 1204 roku, ale łacinnicy nie zdołali pozyskać sympatii nowych poddanych. Sam Baldwin odnosił się do ludności greckiej lekceważąco i pogardliwie. W 1205 roku powstańcy opanowali należącą do cesarskiego wasala Hugona z Saint-Paul twierdzę Didymoteichos, zmusili wenecki garnizon Adrianopola do opuszczenia miasta i zdobyli Filipoppolis. Korzystając z sukcesów powstańców Bułgarzy wkroczyli do ogarniętej walkami Tracji. Baldwin na czele swych szczupłych wojsk wyruszył przeciwko Bułgarom i został całkowicie pokonany pod Adrianopolem, wpadając w niewolę Kałojana w kwietniu 1205 roku.
Zmarł wkrótce w bułgarskim więzieniu w Tyrnowie w bliżej nieznanych okolicznościach.
Ze związku z Marią miał dwie córki.
Żródła:
"Słownik władców świata" - Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza i Kamil Stepan; Wydawnictwo "Zielona Sowa"; Kraków 2005.
Comtes de Hainaut Hennegau "Racines et historie"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
31-07-2024
25-06-2024
03-02-2024