Filip de Dampierre (urodzony w Teano we Francji, około 1263 roku, zmarł w Neapolu, w listopadzie 1318 roku) herb
Syn Gui [Gwidona] I de Dampierre, seniora de iure uxoris de Béthune, de Dendermonde, de Richebourg, de Warneton, de Avouée d'Arras i de Gand, hrabiego Flandrii i para Francji, margrabiego de iure uxoris de Namur i Mathilde [Mahaut] de Béthune, dziedziczki de Béthune, de Dendermonde, de Richebourg, de Warneton, de Avouée d'Arras i de Gand, córki Roberta VII de Béthune, seniora de Béthune, de Richebourg, de Warneton, de Tenremonde, de Avoué de Saint-Vaast, de Avoué de Gand.
Hrabia de iure uxoris de Chieti, de Teano i de Loreto od 1284 roku do 1303 roku, hrabia de Bigorre, regent Flandrii od 18 sierpnia 1304 roku do 23 czerwca 1305 roku.
W 1284 roku przed 25 czerwca poślubił Matilde Robertyng-Capet de Courtenay-Champignelles (urodzona w 1254 roku, zmarła w Neapolu, po maju 1303 roku), hrabinę de Chieti i de Teano, seniorę d'Illiers, de Neuvy, de Pandy, de La Motte-les-Champignelles i de Villeneuve-les-Genets, córkę Ralpha Robertyng-Capet de Courtenay-Champignelles, hrabiego de Teano i de Loreto i Alix de Montfort, hrabinę de Bigorre, córki Guy de Montfort, hrabiego de Bigorre. Około 1305 roku poślubił Filippa [Philippa, Filippina, Philippotte] de Milly-en-Gâtinais (zmarła w Gaeta, 15 czerwca po 1309 roku, około 1335 roku), hrabinę de Loretta, seniorę de Guardiagrele, córkę Geoffroi III de Milly-en-Gâtinais, seniora de Milly, seneszala Królestwa Neapolu i Filippa di Manoppello, córki Giordana di Manoppello, hrabiego di Manoppello.
Choć wydawało się, że jest przeznaczony do kariery kościelnej, studiował w Paryżu i poznał Karola d'Anjou, brata Ludwika IX i nowego króla Sycylii. Filip podąża za nim do południowych Włoch i rozpoczyna jego służbę. To tam około 1284 roku poznał i poślubił Mahaut de Courtenay, córkę Raoula de Courtenay, hrabiego Chieti i Loreto, z którą nie miał potomstwa. Następnie około 135 roku poślubił Fillipę de Milly, córkę Geoffroi de Milly, seniora de Milly, lecz i z drugą żoną nie posiadał potomstwa.
W 1302 roku armia francuska została pokonana przez "piechotę flamandzką" w bitwie pod Złotymi Ostrogami. W 1303 roku południe Flandrii i granica Artois doświadczyły licznych podjazdów i morderczych zamachów. Król Francji stworzył wojenną machinę, budując statki i gromadząc wojska, które miały zaspokoić jego zemstę po wcześniejszej klęsce. Dowiedziawszy się o tym, Filip powrócił do Flandrii. Otrzymał upoważnienie od Karola Anjou, musiał jednak zrezygnować z hrabstwa Chieti, twierdzy Andegawenii. Ledwo wrócił, gdy 10 i 11 sierpnia 1304 roku na wodach południowej Holandii flota królewska dowodzona przez admirała Rainiera Grimaldiego pokonała flotę flamandzką w bitwie pod Zierikzee.
Filip "Piekny" usłyszał tę wiadomość, gdy był już we Flandrii. Zostawił Arras włączonego 29 lipca, aby dotrzeć do Tournai przez Hainaut, następnie wróć do Lille, głównego celu podróży. Filip de Dampierre objął wówczas dowództwo nad armią flamandzką i udał się na spotkanie z królem Francji, lecz został pokonany w bitwie pod Mons-en-Pévele.
W marcu 1305 roku Gui de Dampierre, wówczas ponad 80-letni, zmarł w niewoli w Compiegne. Robert III z Flandrii, jego najstarszy syn został hrabią Flandrii, następnie Filip przekazał dowództwo swojemu bratu i wrócił do Włoch, gdzie zmarł w listopadzie 1308 roku. Pochowany został w Neapolu.
Żródła:
Philippe de Dampierre w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
PHILIPPE de Flandre w "Medievan Lands"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Philippe de Dampierre w "WikipediA"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Maison de Dampierre "Racines et historie"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
02-07-2024