Gui [Gwidon] I de Dampierre

Gui [Gwidon] I de Dampierre (urodzony między 1225 a 1226 rokiem, zmarł w Compiegne, 7 marca 1305 roku) herb

Syn Wilhelma II de Dampierre, seniora de Dampierre, de Saint-Dizier, Noyel i de Moëslains, wicehrabiego de Troyes, konstabla Szampanii i Małgorzaty II Baudouin, hrabiny Flandri i Hainaut, hrabiny de Mons, de Vlaanderen de Henegouwen, de Valenciennes i d'Ostrevant, córki Baldwina IX [VI, I] Baudouin, hrabiego Flandrii i Hennegau, I cesarza Cesarstwa Łacińskiego.

Senior de iure uxoris de Béthune, de Dendermonde, de Richebourg, de Warneton, de Avouée d'Arras i de Gand od października 1249 roku do 8 listopada 1264 roku, hrabia Flandrii i par Francji od 6 czerwca 1251 roku do 7 marca 1305 roku, margrabia de iure uxoris de Namur od 5 czerwca 1288 roku do 7 marca 1305 roku.

Poślubił (kontrakt) 2 lutego 1246 roku w Béthune Mathilde [Mahaut] de Béthune (urodzona w Béthune, po 1220 roku lub około 1230 roku, zmarła we Flandrii, 8 listopada 1264 roku), dziedziczkę de Béthune, de Dendermonde, de Richebourg, de Warneton, de Avouée d'Arras i de Gand, córkę Roberta VII de Béthune, seniora de Béthune, de Richebourg, de Warneton, de Tenremonde, de Avoué de Saint-Vaast, de Avoué de Gand i Ysabeau (Elisabeth, Isabel) de Moriametz, seniory de Beloeil i de Fraire-La-Grande, córki Arnould IV de Moriametz, seniora de de Morialmez, de Ham-sur-Heure, de Nalinnes, de Loverval, d'Avoué, d'Hanzinnes, de Fosses. W maju 1264 roku poślubił Isabelle Wigérides Limburg-Luxembourg (urodzona w Luxembourg, w 1247 roku, zmarła w Moguncji, 25 września 1298 roku), dziedziczkę de Namur, córkę Henryka V Wigérides Limburg-Luxembourg, hrabiego Luksemburga, de La Roche i d'Arlon i Małgorzaty de Scarponnois-Bar, córki Henryka II de Scarponnois-Bar, hrabiego de Bar.

Urodził się około 1226 roku. Po śmierci swojego starszego brata Wilhelma podczas turnieju w 1251 roku, Gwidon został współwładcą Flandrii u boku swojej matki. W tym czasie trwał konflikt między potomkami Małgorzaty z jej dwóch małżeństw, który próbował rozwiązać król Francji Ludwik IX. Potomkowie Małgorzaty z jej pierwszego małżeństwa z Bouchardem IV d'Avesnes mieli objąć rządy w Hainaut, natomiast potomkowie Małgorzaty i Wilhelma de Dampierre mieli rządzić we Flandrii. Gwidon i Małgorzata nie pogodzili się jednak z takim werdyktem i toczyli wojnę z Janem I d'Avesnes, synem Małgorzaty z pierwszego małżeństwa. Wojna zakończyła się w 1253 roku klęską Gwidona pod Walcheren. Gwidon dostał się do niewoli i przebywał tam do 1256 roku, kiedy został uwolniony w wyniku mediacji Ludwika IX po rezygnacji z praw do Hainaut.

Okres rządów Gwidona to niespokojne czasy dla Flandrii. W 1270 roku na rozkaz jego matki skonfiskowano majątek angielskich kupców we Flandii (Gwidon towarzyszył wówczas Ludwikowi IX podczas VII krucjaty). Wywołało to wojnę handlową z Anglią, która przyczyniła się do ekonomicznego kryzysu hrabstwa i nadwątliła zaufanie flandryjskich kupców do swoich władców. W 1278 roku Małgorzata abdykowała i Gwidon został jedynym władcą Flandrii. Od 1268 roku był również margrabią de Namur.

Ucisk podatkowy jaki panował za rządów Gwidona spowodował, że swoją szansę na zwiększenie wpływów we Flandii zobaczył król Francji Filip IV "Piękny". W 1288 roku wykorzystał on niezadowolenie flandryjskich stanów i umocnił swoje zwierzchnictwo nad hrabstwem. W 1294 roku Gwidon zaaranżował małżeństwo swojej córki Filipy z następcą tronu Anglii, księciem Walii Edwardem. Wywołało to reakcję Filipa IV, który uwięził Gwidona i jego dwóch synów, i wymusił na hrabim odwołanie małżeństwa córki, która również została uwięziona i przebywała w niewoli do swojej śmierci w 1306 roku. W 1296 roku oskarżenie Gwidona przed królem sprawiło, że Filip poddał kontroli królewskiej miasta Flandrii, a resztę ziem nadał Gwidonowi w lenno.

Po powrocie do swojego hrabstwa Gwidon działał dalej wbrew interesom Filipa. W 1297 roku sprzymierzył się z królem Anglii Edwardem I. W odpowiedzi Filip ogłosił włączenie Flandrii do domeny królewskiej i rozpoczął wojnę. Na północ została wysłana ekspedycja francuska pod wodzą hrabiego Artois Roberta II. 20 sierpnia 1298 roku wojska Gwidona zostały pokonane pod Furnes. Ekspedycja Edwarda na kontynent nie doszła do skutku i angielski monarcha zawarł pokój z Filipem, pozostawiając Gwidona własnemu losowi. W 1299 roku Francuzi ponownie zaatakowali Flandrię i w styczniu 1300 roku wzięli do niewoli Gwidona i jego najstarszego syna, Roberta.

Wkrótce jednak okazało się, że rządy Francuzów są również uciążliwe jak rządy Gwidona. 18 maja 1302 roku tkacze z Brugii pod wodzą Pietera de Konnincka zmasakrowali francuski garnizon (tzw. jutrznia brugijska). Powstanie rozszerzyło się na cały kraj. Wyprawa odwetowa pod wodzą Roberta d'Artois zakończyła się masakrą francuskiego rycerstwa w Bitwie Złotych Ostróg pod Courtrai 11 lipca 1302 roku. Gwidon został wówczas uwolniony aby w imieniu Francji wynegocjować pokój. Jego misja nie powiodła się i w 1304 roku Francuzi ponownie zaatakowali Flandrię, niszcząc flotę buntowników pod Zierikzee i wygrywając bitwę lądową pod Mons-en-Pévele. Gwidon ponownie znalazł się w niewoli, gdzie zmarł jeszcze w 1304 roku.

Gwidon był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Matylda, którą poślubił w czerwcu 1246 roku, córka Roberta VII, pana de Bethune. Gwidon i Matylda mieli razem pięciu synów i trzy córki. Drugą żoną Gwidona była Izabela. Gwidon ożenił się z nią w marcu 1265 roku Izabela była córką Henryka V, hrabiego Luksemburga, i Małgorzaty, córki Henryka II, hrabiego Bar. Gwidon i Izabela mieli razem trzech synów i pięciu córki.

Żródła:

Gwidon de Dampierre w "WikipediA"

GUY de Dampierre w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

GUY de Dampierre w "Medievan Lands"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

Maison de Dampierre "Racines et historie"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

14-07-2024

29-06-2024