Karol I "Błogosławiony, Dobry" Estridsen (urodzony między 1080 a 1086 rokiem, zmarł 2 marca 1127 roku) herb
Syn Kanuta IV "Świętego" Estridsena, króla Danii i Adelajdy Baudouins Flandryjskiej, córki córka Roberta I "Fryzyjczyka" Baudouins, X hrabiego Flandrii, hrabiego-regenta Zachodniej Fryzji (Holandii).
Hrabia Flandrii, d'Amiens i d'Artois od 17 lipca 1119 roku do 2 marca 1127 roku.
Poślubił w 1119 roku Małgorzatę (Swanhildę?) de Clermont-Beauvaisist (urodzona około 1104 roku, zmarła 4 września 1132 roku), hrabinę de Amiens, córkę Renalda II, hrabiego de Clermont-Beauvaisis i Adélaide (Adélais, Adélaide) Pépinnide-Caroling de Vermandois i de Valois, córki Herberta IV Pépinnide-Caroling, hrabiego de Vermandois i de Valois.
Karol urodził się około 1084 roku, a jego rodzicami byli Kanut oraz Adela, córka Roberta I Fryzyjczyka, hrabiego Flandrii. Zaraz po śmierci męża królowa Adela wjechała na dwór swego ojca, zabierając ze sobą małego Karola. Książę wychowywał się więc na dworze flandryjskim niemalże od kołyski, a że nie brakowało na nim ludzi bardzo religijnych i o wysokim poziomie kulturalnym, rósł na człowieka odpowiedzialnego i godnego najwyższych urzędów państwowych. Niewątpliwie na jego rozwój miały też wpływ opowieści o ojcu, którego w Danii czczono jako męczennika Chrystusowego.
Ojciec Karola został zamordowany w 1086 roku. Po tym wydarzeniu, Karol wraz z matką, uciekli z Danii i udali się do Flandrii. Następne lata Karol spędził na dworze swojego dziadka Roberta I i wuja Roberta II. W 1092 roku jego matka wyjechała do południowej Italii, gdzie poślubiła księcia Apulii, Rogera Borsę.
W 1093 roku zmarł dziadek Karola, Robert I, który przekazał władzę swojemu synowi, noszącemu to samo imię co ojciec. Robert II również był gorliwym chrześcijaninem, dlatego też, gdy tylko dowiedział się o wprawie krzyżowej do Ziemi Świętej, którą ogłosił papież Urban II w 1095 roku, zaraz ustanowił radę regencyjną, która miała rządzić księstwem pod jego nieobecność, a sam wziął krzyż i w październiku 1096 roku ruszył wraz z innymi rycerzami na wschód. Zabrał też ze sobą swojego bratanka, Karola. W 1096 roku Karol towarzyszył swojemu wujowi podczas I krucjaty. Po powrocie brał udział w walkach z Anglikami.
Najpierw udali się do Bari, skąd w grudniu dotarli do Epiru, a następnie do Konstantynopola, gdzie spotkali się z cesarzem Aleksym I Komnenem, aby omówić strategię wyprawy oraz warunki wzajemnej współpracy. Po dwutygodniowym postoju w stolicy Bizancjum ruszyli wzdłuż Zatoki Nikomedyjskiej, ażeby po połączeniu się z pozostałymi oddziałami przystąpić do oblężenia Nicei, którą zdobyto w czerwcu 1097 roku. Następnie w drodze do Ziemi Świętej w wielkiej bitwie pod Doryleum połączone siły krzyżowe rozbiły Turków, po czym w Heraklei się rozdzieliły; armia główna skierowała się do Cezarei, a pozostała część, w której znajdowali się Flandryjczycy, do zajętej przez muzułmanów Cylicji.
Po kilku miesiącach rozłąki krzyżowcy już wspólnie stanęli w październiku 1097 roku pod murami Antiochii i przystąpili do długiego i ciężkiego oblężenia miasta, które udało się wreszcie zdobyć w czerwcu roku następnego. W końcu w lutym 1099 roku Robert z Karolem ruszyli do Palestyny, gdzie wspólnie z pozostałymi oddziałami po kilku nieudanych szturmach 15 lipca zdobyli Jerozolimę. Po tym wspaniałym zwycięstwie rycerze z Flandrii udali się w drogę powrotną do Europy, zatrzymując się na jakiś czas ponownie w Konstantynopolu, gdzie w dowód uznania za zasługi rycerskie Robert otrzymał cenne relikwie ramienia Świętego Jerzego, które po powrocie do kraju umieścił w kościele w Anchin. Przez następne kilkanaście lat hrabia Robert musiał walczyć w wielu potyczkach tak z Niemcami, jak i z Anglikami, a przy jego boku stał zawsze wiernie książę Karol. Jego postawa została doceniona przez Baldwina, syna Roberta i Klementyny (siostry papieża Kaliksta II), który małoletniości i braku doświadczenia w rządzeniu krajem. Karol zgodził się na to z wielką chęcią i doradzał młodemu władcy, jak najlepiej potrafił, a że miał do tego znakomite predyspozycje oraz był niezwykle dobrym człowiekiem, zaczął sobie zdobywać coraz większe uznanie wśród mieszkańców Flandrii. W końcu, gdy hrabia Baldwin został w 1119 roku poważnie raniony w bitwie przeciw królowi Anglii Henrykiem I, na łożu śmierci nie zawahał się powierzyć rządów nad całym krajem swojemu starszemu i cenionemu krewnemu oraz przyjacielowi.
W 1111 roku zmarł Robert II i nowym hrabią został jego syn, a cioteczny brat Karola, Baldwin VII "Hapkin". Karol, wiele lat odeń starszy, stał się jednym z jego najbliższych doradców. Baldwin odwdzięczył mu się aranżując w 1119 roku jego małżeństwo z Małgorzatą de Clermont, córką hrabiego Renalda II de Clermont i Adeli de Vermandois.
We wrześniu 1118 roku Baldwin VII został ciężko ranny podczas wojny z królem Anglii Henrykiem I, popierając sprawę pretendenta, Wilhelma "Clito", któremu nie udało się zasiąść na tronach Anglii i Normandii. Baldwin nie posiadający własnych dzieci wyznaczył Karola jako swojego następcę. W 1119 roku zmarł z ran odniesionych w bitwie. Karol został hrabią, ale temu wyborowi sprzeciwiła się wdowa po Robercie II, Klemencja Burgundzka, która poparła innego krewniaka swojego zmarłego syna, Wilhelma z Ypres. Karol przezwyciężył jednak wszystkie przeszkody i utwierdził swoją władzę nad Flandrią.
Karol po objęciu władzy nad Flandrią wycofał się z popierania sprawy Wilhelma "Clito". Nie poparł go także podczas jego drugiej rebelii w 1123 roku.
Karol rządził swoim hrabstwem w sposób pokojowy. Zyskał szacunek i popularność dzięki swojej uprzejmości i szczodrości względem ubogich. Podczas klęski głodu w latach 1126-1127 osobiście nadzorował dystrybucję chleba. Przeciwdziałał również ukrywaniu zboża i sprzedawaniu go później po zawyżonych cenach. Te działania spowodowały, że ludzie zamieszani w ten proceder zdecydowali się zamordować Karola, co nastąpiło 2 marca 1127 roku w kościele św. Donatiana w Brugii.
Rządy Karola okazały się jednym z najwspanialszych okresów w historii ziemi flandryjskiej. W jednym ze starych dokumentów zapisano, że hrabia "zapewnił swojemu krajowi pokój i dyscyplinę klasztorną". I rzeczywiście tak było; dzięki mądrym decyzjom Karola rozwijały się swobodnie handel i rolnictwo, kwitł pokój, a wszelkie zatargi z samowolnymi baronami załatwiano zdecydowanie i szybko. Współpraca między Kościołem a państwem układała się znakomicie, a książęce fundacje charytatywne robiły na wszystkich wielkie wrażenie. Karol był prawdziwym strażnikiem sprawiedliwości, a gdy w 1125 roku w związku z nieurodzajem zapanował w kraju głód, zasłynął jako obrońca najuboższych i najbardziej poszkodowanych, rozdając ogromne sumy ze swojego majątku potrzebującym. Naród doceniał zalety swojego pana i wychwalał go, zwąc go już wówczas swoim "Dobrym Karolem".
Książę miał jednak przeciwników politycznych, szczególnie wśród odważnie zwalczanych przez Karola członków rodu Erembaldów, lichwiarzy i spekulantów, którzy czekali tylko sposobności, aby pozbawić go władzy. Wreszcie 2 marca 1127 roku dosięgnęły go ręce morderców, którzy w sposób świętokradczy wtargnęli do kościoła świętego Donacjana w Brugii i podczas Mszy świętej zadali Karolowi kilka śmiertelnych ciosów. Zabójstwo to wywołało niesamowite oburzenie i ogromną żałobę wśród flandryjskiej ludności, która tłumnie uczestniczyła w pogrzebie swojego ukochanego władcy. Karol spoczął w tym samym kościele, w którym został zamordowany i niebawem z powodu czci, jaką oddawali mu mieszkańcy księstwa, został uznany za męczennika. Wkrótce też wszyscy sprawcy zawiśli na szubienicy. W 1827 roku szczątki władcy przeniesiono do kościoła Zbawiciela w Brugii, a w 1883 roku papież Leon XIII uroczyście zatwierdził kult Karola jako błogosławionego.
Zabójstwo popularnego hrabiego potraktowano jako wielki skandal. Rychło Karol zaczął być czczony jako święty i męczennik.
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 2 marca, dzień śmierci męczeńskiej. W ikonografii błogosławionego Karol przedstawiany jest w stroju królewskim. Atrybutem jego jest korona.
Karol I "Dobry" jest patronem hrabiów i krzyżowców oraz opiekunem ludzi cierpiących z powodu gorączki i febry.
Modlitwa:
Wszechmogący i wieczny Boże, który pozwoliłeś błogosławionemu Karolowi poświęcić życie w walce o sprawiedliwość, pozwól, abyśmy za jego pośrednictwem mężnie znosili przeciwności i ze wszystkich sił dążyli ku Tobie, który sam jesteś życiem. Amen.
Żródła:
Karol I Dobry w "Wikipedia"
"Święci władcy - leksykon" - Jerzy Adam Świdziński
Błogosławiony Karol, męczennik w "Czytelnia" - "katolik.pl"
Błogosławiony Karol, męczennik w "Parafia Zbawiciela Świata w Ostrołęce"
30-07-2024
25-06-2024
21-06-2021
30-05-2021