Ludwik II [III] "de Mâle" de Dampierre (urodzony w Maldeghem/Mâle, koło Brugii, 25 października 1330 roku, zmarł w Saint-Omer, między 30 stycznia 1383 a 1 września 1384 roku) herb
Syn Ludwika I [II] de Dampierre, hrabiego de Nevers i de Rethel i para Francji, barona de Donzy, seniora de Malines, hrabiego Flandrii i Małgorzaty I Robertyng-Capet, hrabinę-regentkę Flandrii, hrabinę-regentkę Nevers i Rethel, hrabinę suo iure Artois i seniorę suo iure de Salins, hrabinę suo iure Palatynatu Burgundii i Franche-Comté, córkę Filipa V (II) "Długiego, Wysokiego" Robertyng-Capet, hrabiego jure uxoris Palatynatu Burgundii (Franche-Comté) i seniora jure uxoris de Salins, hrabiego Poitiers i Brie, króla Francji i Nawarry.
Hrabia Flandrii jako Ludwik II od 26 sierpnia 1346 roku do między 30 stycznia 1383 a 1 września 1384 roku, hrabia de Nevers i de Rethel i par Francji jako Ludwik III od 28 sierpnia 1347 roku do między 30 stycznia 1383 a 1 września 1384 roku, hrabia Artois, hrabia Palatynatu Burgundii od maja 1382 roku do między 30 stycznia 1383 a 1 września 1384 roku, senior de Salins i de Malines od maja 1382 roku do między 30 stycznia 1383 a 1 września 1384 roku, książę Brabantu od 4 czerwca 1357 roku do między 30 stycznia 1383 a 1 września 1384 roku.
6 czerwca 1347 roku w Saint-Quentin, 1 lipca 1347 roku w Paryżu poślubił Małgorzatę II Reginar (Pépinnide-Caroling-Reginar de Louvain [Leuven]) Brabancką (urodzona 9 lutego 1323 roku, zmarła w kwietniu 1368 roku), córkę Jana III "" Reginar (Pépinnide-Caroling-Reginar de Louvain [Leuven]), księcia Brabancji i Limburga i Marii Robertyng-Capet-d'Evreux, córki Ludwika Robertyng-Capet-d'Evreux, hrabiego d'Évreux, d'Étampes i de Beaumont-le-Roger.
Jedyny syn Ludwika I de Nevers i Małgorzaty, córki króla Francji Filipa V "Długiego" i został ochrzczony przez biskupa Arras Piotra Rogera, przyszłego papieża Klemensa VI.
Jego ojciec zginął w 1346 roku w bitwie pod Crécy (Ludwik również uczestniczył w tej bitwie, towarzyszył potem królowi Filipowi VI w drodze do Amiens). Ludwik został wówczas hrabią Flandrii (jako Ludwik II) oraz hrabią de Rethel i de Nevers (jako Ludwik III).
Zaręczony (dyspensa papieska w Awinionie z 14 marca 1335 roku) ze swoją kuzynką, Jolantą de Flandre (urodzona 2 lutego lub 15 września 1326 lub 1331 roku, zmarła 12 grudnia 1395 roku), seniorą de Cassel, córką Roberta de Flandre, hrabiego de Marle, lorda de Cassel, de Dunkerque, de Béthune, de Bourbourg i de Gravelines i jego żony Jeanne de Bretagne, seniorą de Nogent-le-Rotrou (później żona: Henryka IV Scarponnois-Bar (zmarł 7 lub 24 grudnia 1344 roku), hrabiego de Bar oraz żona: Felipe de Navarra (zmarł 29 sierpnia 1363 roku), hrabiego de Longueville. Następnie zaręczony z Izabellą Angielską (urodzona 16 lutego lub [marca] lub 16 czerwca [1332) lub 1334 roku, zmarła między 15 marca a 4 maja 1379 roku lub między 17 czerwca a 5 października 1382 roku), córką Edwarda III, króla Anglii i jego żony Filippy z Hainaut. Statut z dnia 13 marca 1346 roku odnotowuje odnowienie kontraktu małżeńskiego pomiędzy "Loys Tales of Flandres, Nevers i Rechest" a "Edwardem, królem Anglii... Ysabel ainsnee fille".
Jako dziecko został zmuszony do poślubienia Małgorzaty Brabanckiej, córki Jana III, księcia Brabancji, i Marii d'Évreux, córki Ludwika d'Évreux, aby przypieczętować pojednanie księcia Brabancji Jana III z ojcem. Ludwik i Małgorzata mieli razem dwóch synów i córkę.
25 sierpnia 1346 roku został pasowany na rycerza przez Filipa de Valois, który schronił się w Amiens.
Stając się hrabią po śmierci ojca, który zginął w bitwie pod Crecy, zerwał ze swoją systematycznie profrancuską polityką i przyjął postawę bliższą swoim poddanym, cynicznie, ale przejrzyście poruszając się pomiędzy sprzecznymi interesami królów Francja i Anglia, które były wówczas w stanie otwartej wojny. Pomimo czarnej śmierci w 1348 roku zapewnił Flandrii 30 lat względnego spokoju i powrotu do dobrobytu gospodarczego, długiego okresu niestety wyznaczonego przez dwa główne bunty pod wodzą tkaczy z Gandawy.
W listopadzie 1346 roku przebywał we Flandrii, co pozwoliło starej dynastii hrabstwa ponownie połączyć się z Flamandami. Jednak Gandawa, zdominowana przez potężny cech tkaczy, chciała narzucić hrabiemu małżeństwo angielskie, gwarantujące dostawy wełny wyspiarskiej.
Przetrzymywany przez mieszkańców stolicy, wykorzystał polowanie na sokoły, aby uciec do Francji, a następnie do Brabancji i poślubić Marguerite de Brabant, córkę sojusznika króla Francji w 1347 roku.
Gandawa natychmiast zbuntowała się, lecz niezadowolenie małych miasteczek oraz chęć Brugii i Ypres do rywalizacji z Gandawą o hegemonię osłabiły bunt, zwłaszcza że we Flandrii szalała straszliwa epidemia czarnej śmierci.
Wbrew wszystkiemu hrabia podpisał traktat o neutralności z królem Anglii 25 sierpnia 1348 roku i przy wsparciu małych miasteczek Grammont, Dendermonde i Oudenaarde odzyskał zwycięskie przyczółki we Flandrii. Tkacze gandawscy zostali ostatecznie rozbici przez foluszy i inne cechy 13 stycznia 1349 roku.
Ludwik de Male zyskał dużą popularność odmawiając w 1350 roku oddania hołdu nowemu królowi Francji Janowi II "Dobremu", żądając zwrotu miast Flandrii Walońskiej do hrabstwa. To pozwoliło mu odzyskać bezpośrednią zwierzchność nad panowaniem Dendermonde.
Po tym, jak jego szwagier Wacław I, hrabia Luksemburga, książę Brabancji, rozpoczął negocjacje ze swoim bratem w sprawie ostatecznego dziedzictwa bezdzietnego Wacława przez tego ostatniego, hrabia Ludwik zajął Mechelen, a książę Wacław został zmuszony do ucieczki do Limburga.
Po śmierci księcia Jana III zażądał od swoich następców Joanny Brabanckiej i Wacława Luksemburskiego zaległości w sprzedaży Malines oraz zapłaty posagu żony, czego odmówiono.
Brabanterowie zbuntowali się i od 24 do 29 października 1356 roku rozpoczeli działania militarne, przez co strategia obronna hrabiego opłaciła się. Na mocy pokoju w Ath z dnia 4 czerwca 1357 roku, oprócz tytułu księcia Brabancji, który zachował jako tytuł dożywotni i honorowy, oraz praw do dziedziczenia, odebrał Mechelen i zyskał Antwerpię do hrabstwa.
Jednym z największych wydarzeń jego panowania było małżeństwo jego jedynej córki i dziedziczki Małgorzaty. Poświęcono mu intensywną działalność dyplomatyczną, tak bardzo pożądane było dziedzictwo, zarówno przez Anglików, jak i Francuzów.
Małgorzata wyszła za mąż po raz pierwszy za Filipa de Rouvres, małżeństwo, które zapowiadało powrót Artois do hrabstwa flandryjskiegoo. Śmierć młodego księcia w 1361 roku spowodowało, iż Artois przeszło w ręce matki Ludwika "de Mâle".
Obdarzona obietnicą dwóch nowych prowincji Małgorzata po raz kolejny stała się celem zalotników z obu obozów. Długo opowiadając się za małżeństwem angielskim, Ludwik "de Mâle" kazał jej poślubić nowego księcia Burgundii, Filipa "Śmiałego", młodszego brata króla Karola V, w zamian za co 25 kwietnia 1369 roku Flandria Walońska wróciła do hrabstwa. Nie przeszkodziło to hrabiemu w kontynuowaniu samodzielnej polityki, przyjmowaniu sojuszników Edwarda III czy opowiadaniu się po stronie papieża z Awinionu w czasie Wielkiej Schizmy, choć był ulubieńcem króla francuskiego.
Podczas panownia reformował administrację: podzielił radę na wyspecjalizowane organy; Rada pozostała organem spraw politycznych, odzilona od osoby hrabiego. Powołano także komornika suwerennego, syndyka generalnego i prokuratora. Hrabia otaczał się wyspecjalizowanymi prawnikami z młodej szlachty. Wreszcie hrabia w polityce wewnętrznej zdecydował się na przekopanie kanału pomiędzy Brugią, którą uczynił swoją główną rezydencją, a rzeką Lys.
Ludwik II "de Mâle" zachowywał się jak książę swoich czasów. Prowadził i utrzymywał wielkie zoo, otaczał się dworem akrobatów i żonglerów, organizował turnieje, co przyczyniło się do zrujnowania skarca przez wystawny tryb życia. Miał 11 bastardów. Zawsze brakowało mu pieniędzy, co wywoływało niezadowolenie, zwłaszcza w Ypres, Brugii i Gandawie. Ostatnie lata jego życia naznaczone były krwawym powrotem kłopotów.
Bunt "Białych Kapturków", nazwany tak ze względu na znak zborny przyjęty przez ludność Gandawy, wybuchł w 1379 roku i zakończył się dopiero po śmierci Ludwika "de Mâle". Tkacze odzyskali władzę w Gandawie w sierpniu 1379 roku, a następnie w pozostałej części Flandrii Północnej. Hrabia schronił się w Lille, a następnie w Brugii po buncie drobnego rzemiosła miasta przeciwko tkaczom 29 maja 1380 roku i zwycięstwie Nevele nad Gandawą w 1381 roku.
W 1382 roku wybuchła jednak kolejna rewolta pod wodzą Filipa van Artevelde. 3 maja Ludwik został pokonany w bitwie pod Beverhoutsveld. Klęska hrabiego wywołała rebelię w kolejnych flamandzkich miastach. Tylko Dendermonde i Oudenaarde pozostały wierne Ludwikowi. Hrabia musiał uciekać do Francji.
Skorzystał tam ze swoich wpływów na dworze (jego zięć Filip był regentem Francji w imieniu nieletniego Karola VI) i wyjednał francuską pomoc zbrojną. 27 listopada 1382 roku buntownicy zostali pokonani pod West-Roosebeke, a van Artevelde zginął na polu bitwy.
Ludwik II zmarł między 30 stycznia 1383 a 1 września 1384 roku, jeszcze zanim Gandawa została całkowicie podbita 18 grudnia 1385 roku. Został pochowany wraz z Małgorzatą de Brabant w kościele św. Piotra w Lille.
Ludwik miał wiele dzieci ze związków pozamałżeńskich:
Louis "Mglisty" Batard de Flandres (zmarł 25 września 1396 roku), po nim potomstwo,
Louis "Fryzyjczyk" Batard de Flandres (zmarł 25 września 1396 roku), senior de Praet, po nim potomstwo,
z Yve de Lieu:
Jean I "Bezrolny" Batard de Flandres (zmarł 25 września 1396 roku), senior de Drinckam, po nim potomstwo,
Robert Batard de Flandres (zmarł 21 kwietnia 1434 roku), senior d'Everdinghe, po nim potomstwo,
z Marguerite Haselshuuts;
Victor Batard de Flandres (zmarł w 1442 roku), senior d'Urselle, admirał Burgundii, po nim potomstwo,
Peter (zmarł 3 marca 1376 roku),
Rennekin, żyła w 1394 roku,
Gennekin, żyła w 1394 roku,
Marguerite van Vlaanderen (zmarła 28 kwietnia 1415 roku), żona: Florisa van Maldeghem (zmarł 10 listopada 1374 roku); żona: Hectora van Voorhout, seniora van Voorhout; żona: Siger (Zeger) van Ghent (zmarł po 1391 roku),
Jeanne, żona: Thierry de Hondescotte (zmarł 25 października 1415 roku),
Beatrix, żona: Robert Tencke, seniora de Blaeswelt,
Marguerite (zmarł w marcu 1388 roku), żona: Roberta (zmarł 25 października 1415 roku), seniora de Wavrin i de Lilers,
Margareta (zmarł w lub po 1414 roku), opatka de Peteghem,
Katharina (zmarł w lub po 1390 roku),
Katharine.
Żródła:
Louis III dit "Louis de Male" de Dampierre w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Ludwik II de Male w "WikipediA"
LOUIS de Flandre w "Medievan Lands"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
LOUIS de Flandre w "Medievan Lands"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Maison de Dampierre "Racines et historie"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
29-06-2024