Robert III "de Béthune, Lew Flandrii" de Damierre (urodzony w 1249 roku, zmarł w Ypres, 17 września 1322 roku) herb
Syn Gui [Gwidona] I de Dampierre, seniora de iure uxoris de Béthune, de Dendermonde, de Richebourg, de Warneton, de Avouée d'Arras i de Gand, hrabiego Flandrii i para Francji, margrabiego de iure uxoris de Namur i Mathilde [Mahaut] de Béthune, dziedziczki de Béthune, de Dendermonde, de Richebourg, de Warneton, de Avouée d'Arras i de Gand, córki Roberta VII de Béthune, seniora de Béthune, de Richebourg, de Warneton, de Tenremonde, de Avoué de Saint-Vaast, de Avoué de Gand.
Senior i kasztelana de Béthune i senior de Dendermonde od 8 listopada 1264 roku do 17 września 1322 roku, hrabia de iure uxoris de Nevers od marca 1272 roku do 2 czerwca 1280 roku, hrabia Flandrii i par Francji od 7 marca 1305 roku do 17 września 1322 roku.
Poślubił w 1266 roku Blanche Robertyng-Capet-d'Anjou (urodzona między 1250 a 1252 rokiem, zmarła przed 10 stycznia 1270 roku), córkę Karola I "Pogrobowiec" Robertyng-Capet-d'Anjou, hrabiego Andegawenii i Maine, hrabiego Prowansji, de Forcalquier i de Perche, króla Sardynii, króla Neapolu i księcia Benewentu, króla Sycylii, tytularnego króla Jerozolimy, podesty Florencji, Lorda Brescia, króla Albanii, księcia Achai i Morei, regenta Francji i Beatrycze I Guilhemid-Sunifred z Urgel Prowansalska, hrabiny Prowansji i de Forcalquier, córki Rajmunda Berengara V Guilhemid-Sunifred z Urgel, hrabiego Prowansji. Poślubiła w marcu 1272 roku (kontrakt w Auxerre) Yolande [Jolantę] II Robertyng-Capet-Bourgogne (urodzona w grudniu 1247 roku, zmarła 2 czerwca 1280 roku), hrabinę de Nevers i de Druyes, tytularnę hrabinę d'Auxerre i de Tonnerre, córkę Eudes (Odona) Robertyng-Capet-Bourgogne, hrabiego de Nevers, d'Auxerre i de Tonnerre, seniora de Donzy i Matyldy II de Dampierre, seniory de Bourbon, hrabiny de Nevers, d'Auxerre i de Tonnerres, córki Archambauda IX "Młodego" de Dampierre, seniora de Bourbon.
Syn Gwidona de Dampierre z jego pierwszego małżeństwa z Matyldą, córką Roberta VII, pana de Béthune.
Doświadczenie wojenne i sławę rycerską Robert zdobywał walcząc w latach 1265-1268 u boku Karola I Andegaweńskiego przeciwko Hohenstaufom w południowej Italii. W 1270 roku wziął razem ze swym ojcem udział w VII wyprawie krzyżowej u boku króla Francji Ludwika IX. Po powrocie stał się jednym z najbliższych doradców swojego ojca i wywierał wielki wpływ na politykę Flandrii. Jego zasługą jest twarda polityka Gwidona wobec prób przyłączenia Flandrii do domeny królewskiej Francji przez króla Filipa IV "Pięknego".
Gwidon zerwał związki feudalne z Filipem 20 stycznia 1297 roku głównie pod wpływem namów swojego syna. W listopadzie 1299 roku Gwidon przekazał synowi faktyczne rządy nad Flandrią. Wojna z królem Filipem miała dla Flandrii niepomyślny przebieg i w maju 1300 roku. Gwidon i Robert znaleźli się we francuskiej niewoli. Robert został umieszczony w zamku Chinon, gdzie spędził najbliższe pięć lat. Został uwolniony dopiero w lipcu 1305 roku. Jego ojciec zmarł w niewoli rok wcześniej.
Robertowi udało się przywrócić władzę hrabiów nad tą częścią Flandrii, która została im pozostawiona po traktacie z Athis-sur-Ogne, zawartym 23 czerwca 1305 roku (był on ceną za wolność Roberta). Wkrótce jego pozycja umocniła się na tyle, że w kwietniu 1310 roku jego polityka przybrała jednoznacznie antyfrancuskie zabarwienie. Robert dążył do odzyskania miast, które na mocy traktatu z 1305 roku przypadły Francji (m.in. Lille, Béthune, Douai). W 1319 roku wyprawił się nawet zbrojnie na Lille, ale milicja z Gandawy odmówiła przekroczenia granicznej rzeki Leie. Przekonany przez swojego wnuka, Ludwika I de Nevers, Robert zrezygnował z walki i w 1320 roku podpisał w Paryżu traktat z królem Filipem V przywracający feudalne stosunki między królem a hrabią.
Hrabia Robert zmarł w 1322 roku. Jego następcą został jego wnuk, Ludwik de Nevers. Zgodnie ze swoim życzeniem został pochowany w katedrze św. Marcina w Ieper. Jego ciało miało zostać przeniesione do opactwa Flines tylko wtedy, gdy Lille i Douai powrócą do hrabstwa Flandrii.
W 1265 roku Robert poślubił Blankę, córkę Karola I Andegaweńskiego, króla Sycylii, i Beatrycze, córki Rajmunda Berengara IV, hrabiego Prowansji. Robert i Blanka mieli razem jednego syna. Następnie w marcu 1272 roku w Auxerre poślubił Jolantę, hrabinę Nevers, córkę Eudoksjusza Burgundzkiego i Matyldy II de Bourbon, córki Archambauda IX de Bourbon. Robert i Jolanta mieli razem dwóch synów i trzy córki.
Ciekawostka:
W XIX wieku postać Roberta stała się ikoną flamandzkiego ruchu nacjonalistycznego. Przyczyniła się do tego powieść "Lew Flandrii" (De Leeuw van Vlaanderen) autorstwa Hendrika Conscience'a. Mimo dość swobodnego traktowania faktów historycznych (m.in. uczestnictwo Roberta w Bitwie Złotych Ostróg) oraz przekładania XIX-wiecznych pojęć w czasy średniowiecze (Robert najprawdopodobniej nie mówił po holendersku) powieść cieszyła się sporym poparciem. Robert III stał się symbolem flamandzkiej dumy i odwagi. Podczas II wojny światowej flamandzkie oddziały Waffen-SS nazywano "Lwami Flandrii".
Żródła:
Robert III Flandryjski w "WikipediA"
Robert III de Flandre (de Dampierre) w "Geni"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
ROBERT de Flandre w "Medievan Lands"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
ROBERT de Flandre w "Medievan Lands"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
Maison de Dampierre "Racines et historie"; tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
30-06-2024