Wibald
(urodzony w pobliżu Stavelot, na początku 1098 roku, zmarł w Bitolia w Paflagonii, 19 lipca 1158 roku)
Opatem Stavelot (Stablo) i opat Malmedy od 1130 roku, opat Corvey od 22 października 1146 roku, opat w Fischbeck i Kemnade od lutego 1147 roku, opat Monte Cassino w 1137 roku, gubernator Niemiec od czerwca 1147 roku do maja 1149 roku.
Wibald urodził się w pobliżu Stavelot w 1098 roku. Wkrótce rozpoczął naukę w szkołach klasztornych w Stavelot i Liege i w 1117 roku wstąpił do klasztoru benedyktynów w Waulsort niedaleko Namur. Po pewnym czasie przewodnictwa w szkole klasztornej w Waulsort poszedł do klasztoru w Stavelot, a w 1130 roku został wybrany opatem Stavelot i Malmedy. 22 października 1146 roku został również wybrany opatem Corvey, a cztery miesiące później zostaje opatem klasztoru w Fischbeck i Kemnade, które następnie przez Konrada III zostają włączone do opactwa Corvey. Podczas rządów opata Wibalda, klasztor w Stavelot osiągnął okres największej świetności, a w Corvey ponownie upadła dyscyplina klasztorna.
Wibald był jednym z najbardziej wpływowych osób Świętego Cesarza Rzymskiego za panowania Lotara II i króla Konrada III. Łącząc patriotyzm z poddaniem się Stolicy Apostolskiej, wykorzystał swój wielki wpływ, aby zachować harmonię między cesarzami a papieżami. W 1137 roku towarzyszył Lotarowi w wyprawie wojskowej do Włoch i pod wpływem cesarza został wybran opatem Monte Cassino. Kiedy król Roger z Sycylii zagroził zniszczeniem klasztoru, chyba że Wibald zrezygnuje z opactwa, i wrócił do Stavelot. Wibald był opatem Monte Cassino tylko przez czterdzieści dni.
Za panowania Konrada III (panował w latach 1138-1152) Wibald stał się jeszcze bardziej wpływowym doradcą królewskim. Wszystkie jego negocjacje cesarza ze Stolicą Apostolską były prowadzone przez Wibalda, który osiem razy odwiedził Rzym jako ambasador cesarski. Cesarz nie podjąłby żadnego politycznego przedsięwzięcia bez konsultacji z opatem. Mając nadzieję na przejęcie wyspy Rugia, wziął udział w częściowo udanej krucjacie połabskiej - zbrojne wyprawie wojenne zorganizowanej w XII wieku z upoważnienia papieża Eugeniusza III, przez feudałów niemieckich, skierowane oficjalnie przeciwko plemionom Słowian połabskich wyznającym religie niechrześcijańskie.
Podczas nieobecności Konrada III, który w latach 1147-1149 przebywał na terenach zajętych przez krzyżowców w wyniku I wyprawy krzyżowej, Wibald był wychowawcą młodego syna króla Henryka (VI) Berengara, ale wydaje się, że w tym okresie nie miał wpłuwu na politykę Niemiec.
Następca Konrada, Fryderyk I "Barbarossa", wysoko cenił zdanie Wibalda i wysłał opata w 1154 roku i ponownie w 1157 roku na misję do Konstantynopola. Jego nagła śmierć w Bitolia w Paflagonii w 1158 roku podczas powrotu z drugiej misji dało podstawę do podejrzenia, że został otruty przez Bizantyjczyków.
Ponad dwudziestoletnie posłuda sprawiła, iż Wibald pozostawił po sobie ponad 400 listów, które do dzisiaj wciąż istnieje. On sam zebrał je w tak zwanym Codex epistolaris Wibaldi. Od 1146 roku stały się głównym źródłem historii Konrada III i wczesnych rządów Fryderyka I "Barbarossy".
Żródła:
Wibald w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
05-04-2020