Franciszek II Maria Leopold Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Spein-d'Assisi-Two Sicilies (urodzony w Neapolu, 16 stycznia 1836 roku, zmarł w Schloß Arco, Tyrol, 27 grudnia 1894 roku) herb
Syn Ferdynanda II Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Spein-Two Sicilies "Król Bomba" króla Obojga Sycylii i Marii Krystyny "Błogosławioną" Sabaudzkiej-Carignano, córki Wiktora Emanuela I Sabaudzkiego-Carignano, króla Sardynii.
Ksiażę Kalabrii od 16 stycznia 1836 roku do 22 maja 1859 roku, król Obojga Sycylii od 22 maja 1859 roku do 17 grudnia 1860 roku (faktycznie zrezygnował 13 lutego 1861 roku), wielki mistrz zakonu konstantyńskiego św. Jerzego od 22 maja 1859 roku do 27 grudnia 1894 roku, tytularny król Obojga Sycylii od 13 lutego 1861 roku do 27 grudnia 1894 roku, tytularny król Jerozolimy jako Franciszek II od 22 maja 1859 roku do 27 grudnia 1894 roku.
W Monachium 18 stycznia (per procuro) i w Bari 3 lutego (pro futuro) 1859 roku poślubił Marię Zofię Wittelsbach (urodzona w Possenhofen, 4 października 1841 roku, zmarła w Monachium, 19 stycznia 1925 roku), córkę Maksymiliana Józefa Wittelsbacha, księcia bawarskiego i Ludwiki Wittelsbach-Zweibrücken Bawarskiej, córki Maksymilia I Wittelsbach-Zweibrücken, króla Bawarii.
Rodzice zaniedbali jego edukację, a dorosły Franciszek okazał się człowiekiem słabego charakteru i podatnego na wpływy jego macochy Marii Teresy Habsburg, arcyksiężniczki austriackiej; księży i stronnictwa reakcyjnego na dworze sycylijskim.
W 1859 roku poślubił Marię Zofię Wittelsbach, księżniczkę bawarską i młodszą siostrę cesarzowej Austro-Węgier Elżbiety "Sisi". Ich jedynym dzieckiem była córka Krystyna, która jednak żyła tylko 3 miesiące.
22 maja 1859 roku Franciszek odziedziczył tron po śmierci swojego ojca. Od razu mianował on premierem Carlo Filangieri, który zdając sobie sprawę ze znaczenia kolejnych zwycięstw armii francusko-piemonckiej w Lombardii, doradził Franciszkowi zaakceptowanie przymierza z Sardynią, proponowanego przez Camillo Cavoura. Cavour zaproponował podzielenie ziemi papieskich między Sardynię i Sycylię, jednak król odmówił zawarcia tego przymierza, ponieważ według niego było to świętokradztwo. Filangieri natomiast mocno popierał projekt konstytucji, mówił, że tylko ona może uratować dynastię. Król odmówił ponownie i premier podał się do dymisji.
W Kalabrii i na Sycylii rewolucyjne partie ciągle spiskowały, żeby obalić Franciszka, a Giuseppe Garibaldi przygotowywał swoją wyprawę na południe. Spiski na Sycylii zostały wykryte, a spiskowcy surowo ukarani, ale Rosalino Pilo i Francisco Crispi zorganizowali powstanie, które wykorzystał Garibaldi. W maju 1860 roku wylądował on w Marsali, razem ze słynnym tysiącem czerwonych koszul, a cała wyspa chętnie mu się poddała.
Te wydarzenia wreszcie przestraszyły Franciszka, który zgodził się na uchwalenie konstytucji, ale to z kolei spowodowało rozruchy w Neapolu i dymisje kolejnych ministrów. Nowym premierem został Liberio Romano. Dezintergacja armii i marynarki, spowodowała apatię społeczeństwa. Cavour wysłał jeden z piemonckich oddziałów na granicę, żeby obserwował dalszy rozwój zdarzeń. Garibaldi przekroczył cieśninę mesyńską i kierował się na północ, wszędzie przyjmowano go jak wyzwoliciela. Wreszcie po długich wahaniach, na apel samego Garibaldiego i po naradzie z Romano, Franciszek opuścił Neapol 6 września. Towarzyszyła mu żona Maria Zofia, dwór i dyplomaci (oprócz francuskich i angielskich), wszyscy udali się morzem do Geaty, gdzie stacjonowała większa część armii. Następnego dnia Garibaldi wkroczył do Neaplou i został tam entuzjastycznie przywitany, później powołał prowizoryczny rząd.
Król Włoch, Wiktor Emanuela I Sabaudzki zdecydował się na inwazję na ziemie papieskie, później wkroczył do Królestwa Obojga Sycylii. 1 i 2 października oddziały Garibaldiego pokonały lojalnych neapolitańskich rojalistów pod Volturno, w tym samym czasie padła Kapua. Jedynie Gaeta, Messina i Civitella del Tronto dalej stawiały opór - ich oblężenie rozpoczęło się 6 listopada. Oboje królewscy małżonkowie zachowywali się ze spokojem i godnością, nawet, gdy przybyła francuska flota. Stawiali opór aż do 12 lutego 1861 roku, kiedy Gaeta skapitulowała. Królestwo Obojga Sycylii zostało włączone do Królestwa Włoch. Franciszek i Maria Zofia wiedli dalej wędrowne życie, podróżując po Austrii, Francji i Bawarii. Franciszek zmarł w Arco, w Trentino w północnych Włoszech. Jego żona przeżyła go.
Franciszek II był ograniczony i tępy, a podczas jego krótkiego panowania zdarzały się krwawe masakry i prześladowania. Był on jednak mniejszym "tyranem" niż jego ojciec. Jego odwaga i godność, którą okazał w trudnych chwilach, wzbudziła współczucie i szacunek.
Jego komandorię i beneficja zakonu konstantyniańskiego przejął Zakon Rycerski św. Maurycego i św. Łazarza (maurycjanie) należący do dynastii sabudzkiej.
10 kwietnia 1984 roku prochy króla Franciszka II zostały uroczyście złożone w odrestaurowanej kaplicy św. Tomasza Apostoła w neapolitańskiej bazylice św. Klary (nekropoli sycylijskich Burbonów) ufundowanej dla OO. Franciszkanów w 1310 roku przez króla Roberta Andegaweńskiego.
Żródła:
Franciszek II Burbon "w Wikipedii"
"Zakon Konstantyniański św. Jerzewgo" - dr Mariusz Affek