Ludwika Baudemont-Vaudémont-Mercoeur Lotaryńska (urodzona w Castelo de Nomeny we Francji, 30 kwietnia 1553 roku, zmarła w Moulins we Francji, 29 stycznia 1601 roku) herb
Córka Nicolasa Baudemont-Vaudémont-Mercoeur de Lorraine, hrabiego de Vaudémont, księcia de Mercoeur, margrabiego de Nomeni, I księcia de Mercoeur i Małgorzaty de Egmont, córki hrabiego Jana de Egmont.
Księżna de Berry od 2 sierpnia 1589 roku do 29 stycznia 1601 roku.
W Reims we Francji, 15 lutego 1575 roku poślubił Henryka Walezego (Robertyng-Capet-Valois-d'Orléans-Angôuleme) (urodzony w Fontainebleau we Francji, 19 września 1551 roku, zamordowany w Saint Cloud we Francji, 2 sierpnia 1598 roku), króla Polski i wielkiego księcia Litwy, króla Francji.
Prawdopodobnie kochanka króla Henryka III - później została jego żoną.
Swojego przyszłego męża Ludwika po raz pierwszy zobaczyła w 1574 roku. Henryk, wtedy jeszcze książę Andegawenii, został dopiero co wybrany na króla Polski i w drodze do swojej nowej ojczyzny odwiedził wuja Ludwiki - Karola III, księcia Lotaryngii (męża Klaudii de Valois - siostry Henryka). Henrykowi spodobała się Ludwika, która była piękną blondynką i dodatkowo należała do przyjaciółek Marii de Cléves - żony Henryka I Burbona, księcia de Condé, a kochanki Henryka, księcia Andegawenii. Henryk zapamiętał Ludwikę nawet, kiedy opuścił Lotaryngię.
Po śmierci króla Karola IX, Henryk odziedziczył tron jako Henryk III i opuścił Polskę. Najpierw chciał rozwieść Marię z jej mężem i ją uczynić królową Francji. Maria zmarła jednak na infekcję płuc, a Henryk po okresie żałoby, postanowił ożenić się z Ludwiką. Zdecydował tak na przekór radom swojej matki. Ślub Ludwiki i Henryka III miał miejsce w katedrze w Reims, 15 lutego 1575 roku - dwa dni po jego koronacji na króla. Ślubu udzielił im kardynał Karol de Burbon.
Para nie miała potomstwa. Po kilku poronieniach (pierwszym wiosną 1576 roku) Ludwika nie mogła mieć więcej dzieci.
W 1589 roku Ludwika odziedziczyła zamek Chenonceau, nad Loarą. Właśnie w tym zamku dowiedziała się 2 sierpnia, że jej mąż został zamordowany. Pogrążyła się w wielkiej rozpaczy i do końca życia nosiła żałobę - do końca życia mieszkała w Chenonceau. Kazała nawet zmienić tapety w swojej sypialni na czarne. Zmarła w Moulins, Allier w 1601 roku i została pochowana w klasztorze Kapucynów. W 1817 roku jej szczątki zostały przeniesione do bazyliki Saint Denis, gdzie do czasu wielkiej rewolucji francuskiej spoczywały szczątki jej męża i wszystkich innych królów Francji.
Żródła:
Ludwika Lotaryńska "w Wikipedii"
05-06-2020