Francesco del Giudice (urodzony w Neapolu, 7 grudnia 1647 roku, zmarł w Rzymie, 10 października 1725 roku) herb
Syn Niccolo Del Giudice, I księcia de Cellamare, di Giovenazzo i Ippolity di Pelagnano, córki Lucio di Pelagnano.
Kardynał-priest od 13 lutego 1690 roku. Tytularny kardynał kościoła S. Maria del Popolo w Rzymie od 10 kwietnia 1690 roku. Arcybiskup-metropolita Salerno od 1696 roku. Biskup Monreale od 14 stycznia 1704 roku. Wicekról Sycylii od 15 grudnia 1701 roku do 1705 roku. Inkwizytor generalny Hiszpanii od 2 czerwca 1711 roku. Arcybiskup Toledo od 1713 roku. Biskup Palestriny od 1717 roku. Administrator Diecezji Monreale od 12 lipca 1717 roku do 15 lutego 1725 roku. Minister Austrii od 11 sierpnia 1719 roku do 1720 roku.
Pochodził z Neapolu z rodu książąt Cellamare i Giovenazzo. W młodości był wicelegatem w Bolonii, gubernatorem Fano i Rzymu oraz wicekamerlingiem Św. Kościoła Rzymskiego.
Urodził się w Neapolu w dniu 7 grudnia 1647 roku jako syn Nicola, I księcia Cellamare i Ippolita Palagano. Był dziewiątym z czternaściorga dzieci: Kornelia, Zenobia, Teresa, Chiara, Giovanni Battista, Paolo, Giovanna, Aurelia, Maria, Isabella, Eleonora, Domenico, Francesc i Geronima. Rozpoczyna karierę kościelną i zostaje arcybiskupem Monreale i kardynał.
Papież Aleksander VIII mianował go kardynałem-prezbiterem, udzielając mu dyspensy od obowiązku posiadania niższych święceń kapłańskich. Odmówił promocji na stanowisko arcybiskupa Salerno w 1696 roku, ale zaakceptował za zgodą Klemensa XI nominację na stanowisko wicekróla królestwa Sycylii w 1701 roku. Arcybiskup Monreale na Sycylii w latach 1704-25 (zrezygnował krótko przed śmiercią). Wielki Inkwizytor Hiszpanii w latach 1711-16, rezydował w tym czasie na Półwyspie Iberyjskim, odgrywając tam istotną rolę polityczną. W 1713 roku był kandydatem do arcybiskupstwa Toledo, wiążącego się z godnością prymasa Hiszpanii, ale jego kandydaturę zablokował Melchor de Mecanaz, jego wróg na dworze hiszpańskim. W 1714 roku utracił też łaskę króla Hiszpanii i w 1717 roku ostatecznie powrócił do Włoch. Kardynał-biskup Palestriny w latach 1717-21 i Frascati w latach 1721-24. Sekretarz Rzymskiej Inkwizycji od 1719 roku. Ambasador Austrii wobec Stolicy Apostolskiej w latach 1719-20. Od 1724 roku biskup Ostia e Velletri i dziekan kolegium kardynalskiego. Przez ostatnie miesiące życia był też prefektem Kongregacji Kościelnych Immunitetów. Protektor Hiszpanii oraz królestwa Sycylii i Neapolu. Zmarł w Rzymie.
Był on jedynym w historii inkwizytorem stojącym na czele zarówno Inkwizycji Hiszpańskiej w latach 1711-1716, jak i Inkwizycji Rzymskiej w latach 1719-1725.
Zmarł w Rzymie, 10 października 1725 roku.
Żródła:
Francesco del Giudice w "Wikipedii"
Francesco Del Giudicehttps w "GENEALOGIA"; tłumaczenier - Bogdan Pietrzyk
11-05-2022