Konstacja II "Błogosławiona" Hohenstaufen (urodzona w Catanii w 1249 roku, zmarł w Barcelonie 9 kwietnia 1302 roku) herb
Najstarsza córka Manfreda Hohenstaufena króla Sycylii i Beatrice Sabaudzkiej, córki Amadeusza IV hrabiego Sabaudii.
Królowa Sycylii od 26 lutego 1266 roku do 9 kwietnia 1302 roku jako Konstancja II. Gubernator Sycylii od 1283 roku do 1285 roku.
W Montpellier 13 czerwca 1262 roku poślubiła Piotra I "Wielkiego" Guilhemid-Sunifred z Urgel (urodzony w Barcelonie w 1239 roku, zmarł w Villafranca del Penedes 11 listopada 1285 roku) króla Aragonii i Sycylii.
W 1262 roku jej ojciec, Manfred, zaaranżował jej ożenek z infantem aragońskim Pedrem. Ojciec Konstancji - Manfred zginął w bitwie pod Benewentem 26 lutego 1266 roku, podczas walk ze swoim rywalem do korony Sycylii - Karolem Andegaweńskim (pogrobowym synem Ludwika VIII, króla Francji i Blanki Kastylijskiej). Jako najstarsza córka Manfreda, Konstancja była brana pod uwagę jako następczyni tronu, ale ostatecznie projekt ten odrzucono. została jego dziedziczką - chociaż tron przejął Karol Andegaweński, brat króla Francji, Ludwika IX.
Podczas wojny o tron Sycylii w latach 1282-1302, jej mąż i synowie zgłosili pretensje do tego tronu w imieniu Konstancji. Jakub I, ojciec męża zmarł 27 lipca 1276 roku a Piotr został nowym królem jako Piotr III. Konstancja została królową Aragonii. Wojna zakończyła się ostatecznie podziałem królestwa - wyspa Sycylia dostała się w ręce je potomków, a Królestwo Neapolu - w ręce potomków Karola Andegaweńskiego.
W 1282 roku Pedro III wkroczył triumfalnie do Messyny, a w następnym roku uczyniło to samo Konstancja, gdzie w latach 1283-85 pełniła urząd gubernatora.
W razie śmierci Piotra III postanowiono, że infant Jamie (Jakub) będzie dziedzicem Sycylii, a jego starszy brat, Alfonso, obejmie tron Aragonii, natomiast Konstancja będzie regentką w imieniu Jamie I. Pedro III opuścił Sycylię pozostawiwszy tam Konstancję. Pedro I zmarł w listopadzie 1285 roku w Villafranca de Penadres, gdzie został pochowany. W następnym roku Jaime został koronowany - chociaż on i jego matka zostali ekskomunikowani przez papieża. Gdy w 1291 roku jej starszy syn, Alfonso III, zmarł bezpotomnie, tron po nim objął jego brat. Do 1296 roku był władcą obu krajów, dopóki trzeci syn Konstancji, Fadrique, nie został królem Sycylii. Sama Konstancja wróciła do Hiszpanii, gdzie pozostawała do śmierci.
Konstancja do końca swojego życia pozostała wdową. Zmarła jako zakonnica w Barcelonie.
Konstancja urodziła Piotrowi sześcioro dzieci::
Alfonsa III (zmarł 18 czerwca 1291 roku), król Aragonii i Walencji, hrabia Barcelony w latach 1285-1291,
Jakuba II (zmarł 2 listopada 1327 roku), król Aragonii, Walencji, hrabia Barcelony w latach 1291-1327, król Sycylii w latach 1285-1295,
Izabela "Świętą" (zwana Elżbietą) (zmarła 4 lipca 1336 roku), żona Dionizego I "Sprawiedliwego", króla Portugalii,
Fryderyka II (zmarł 25 czerwca 1337 roku), król Sycylii w latach 1296-1337,
Jolanta (zmarła w sierpniu 1302 roku), żona Roberta I "Mądrego", króla Neapolu
Piotra (zmarł 30 sierpnia 1296 roku), książę-infant Aragonii, wicekról Katalonii.
Do swoich obowiązków w rodzinie Konstancja podchodziła zawsze z wielkim zaangażowaniem i odpowiedzialnością, sama wchowując swoje dzieci i dbając o prawdziwie chrześcijańskie ukształtowanie ich sumień. Rezultaty okazały się imponujące, ponieważ nie tylko sama czczona jest w Kościele jako błogosławiona, ale również kanonizowana została jej córka Elżbieta. Również w sprawach społecznych królowa aragońska, ukoronowana wraz z mężem w 1276 roku, podejmowała decyzje natchnione wyraźnie duchem Ewangelii. Podobnie jak inne święte monarchinie, tak i Konstancja dbała o fundacje kościelno-klasztorne (szczególnie franciszkańskie), nie zaniedbując również ubogich i chorych, których wspierała szczodrą ręką, choćby poprzez budowę dwóch szpitali, jednego w Barcelonie, a drugiego w Walencji.
Na polu ściśle politycznym stała zawsze przy mężu, którego panowanie okazało się być jednym z najbardziej burzliwych okresów monarchii aragońskiej. Piotr III właśnie poprzez małżeństwo z Konstancją miał prawo do władania Sycylią, którą w roku 1268 przejęli Andegawenii. Mieszkańcy wyspy byli jednak bardzo niezadowoleni z tych rządów, dlatego w 1282 roku wzniecili antyfrancuskie krwawe powstanie, zwane nieszporami sycylijskimi", i przyjęli entuzjastycznie Piotra jako swojego nowego pana. Ponieważ jednak Sycylia od kilkuset lat była lennem papieskim, dlatego Ojciec Święty Marcin IV nałożył na króla ekskomunikę, zobowiązując równocześnie francuskiego monarchę Filipa III Śmiałego do odzyskania wyspy. W czasie kiedy Piotr jechał do Włoch, regencję w Aragonii sprawowała Konstancja, przy okazji podejmując starania, aby doszło pomiędzy zwaśnionymi stronami do ugody. Niestety nie udało jej się niczego osiągnąć i wkrótce wybuchła wojna, która skończyła się zwycięstwem Piotra.
Konflikt francusko-aragoński trwał jeszcze przez wiele lat, również po śmierci Piotra III w 1285 roku, ponieważ tron sycylijski przejęli jego synowie. Wówczas ponownie wdowa po władcy wstępowała w roli mediatorki, starając się o to, aby polityczne spory rozwiązywane były metodami pokojo"mi. Sama przeżyła męża o siedemnaście lat. Umarła w Barcelonie w 1302 roku. Została pochowana we franciszkańskim klasztorze klarysek, a w 1852 roku jej relikwie przeniesiono do barcelońskiej katedry. Martyrologium franciszkańskie wspomina Konstancję jako błogosławioną pod datą 17 lipca.
Żródła:
Konstancja II "w Wikipedii"
"Święci władcy - leksykon" - Jerzy Adam Świdziński
Konstancja II Sycylijska "Kobiety w polityce"