Wilhelm II de Hauteville "Dobry" (urodzony w Palermo, w 1154 roku, zmarł w Palermo, 18 listopada 1189 roku) herb
Syn Wilhelma I de Hauteville, króla Sycylii i Małgorzaty Íńigo, córki Garcíi VI Íńigo, króla Nawarry
Król Sycylii, król Neapolu książę Apulii i Kapui od 7 maja 1166 roku do 18 listopada 1189 roku.
W 1172 roku ożenł się (rozwiódł się w 1180 roku) z Marią Porfirogenetka Komnenos (urodzona w Konstantynopolu, marcu 1149 roku, zmarła w Montferat, czerwcu 1182 roku), córka Manuela I Komnenosa, cesarza bizantyjskiego i Bertha (Eirene) von Sulzbach, córki Berengara I, hrabiego Sulzbach. W Palermo 13 lutego 1177 roku poślubił Jaonnę Plantagenet (Gâtinais-Anjou) (urodzona w Angers, w październiku 1165 roku, zmarła w klasztorze Fontevrault, we Francji, 4 września 1199 roku), córkę Henryka II Plantagenet (Gâtinais-Anjou), króla Anglii i Eleonory Mérovingienne-Guilhemide-Ramnulfids z Poitiers-Poitou, księżnej Akwitanii.
Charakter Wilhlema jest bardzo dziwny. Brakowało mu wojskowego drygu, raczej uchodził za osobę rozrywkowego, rzadko pojawił się w pałacu w Palermo. Jego rządy nacechowane były - intensywną polityka zagraniczną, co przedkładało się dyplomację.
Miał zaledwie dwanaście lat, gdy zmarł jego ojciec, Wilhelm I. Wobec małoletności Wilhelma regencję sprawowała w latach 1166-1171 jego matka, Małgorzata z Nawarry oraz kanclerz Stefan de Perche, kuzyn królowej Małgorzaty, Walter Ophamil, arcybiskup Palermo i Matthew d'Ajello, wicekanclerz królestwa.
Po objęciu pełni władzy w 1171 roku Wilhelm prowadził ożywioną politykę zagraniczną. W roku 1174 i w 1175 zawarł traktaty z Genuą i Wenecją oraz z Anglią, przypieczętowany małżeństwem (luty 1177 roku) z córką króla Anglii Henryka II, księżniczką Joanna, w wyniku którego Sycylia zyskiwała wysoką pozycję w europejskiej polityce. W sojuszu z papiestwem zawarł tajny układ z Ligą Lombardzką przeciwko cesarzowi Fryderykowi I "Barbarossie". Jego wojska, dowodzone przez hrabiów Rogera z Andrii oraz Tankreda z Lecce, zostały pobite przez Niemców pod Carsoli 14 marca 1176 roku. Po klęsce Barbarossy pod Legnano i uznaniu przez niego prawowitości wyboru papieża Aleksandra III podpisał z Hohenstaufami w 1177 roku długoletnie zawieszenie broni. Na mocy zawartego pokoju z cesarstwem, który został usankcjonowany małżeństwem w 1186 roku jego ciotki Konstancji, córki Rogera II, z synem Fryderyka, księciem Henrykiem Hohenstaufenem (późniejszy cesarzem Henrykiem VI), Wilhelm II zobowiązał się przekazać swoje prawa dziedziczenia tronu sycylijskiego ciotce, Konstancji, której nadał tytuł dziedziczki Sycylii.
Związek małżeński Hohenstaufena z dziedziczką tronu normańskiego, pozwolił Wilhelmowi na zaangażowanie wszystkich sił w ekspansję śródziemnomorską. Nie mogąc w dalszym ciągu utrzymać sycylijskie zwierzchnictwo w Afryce, Wilhelm II skierował swoje siły na Egipt, skąd sułtan Egiptu Saladyn nieustannie atakował Królestwo Jerozolimy. W lipcu 1174 roku, 50-tysięczna armia sycylijska wylądowała w Aleksandrii, gdzie została pokonana przez lepiej zorganizowaną armię sułtana Saladyna. Próba opanowania delty Nilu i zdobycia przez zaskoczenie Aleksandrii w 1174 roku zakończyła się niepowodzeniem wojsk sycylijskich.
W 1180 roku zmarł cesarz bizantyjski Manuel I Komnen, po którym Wilhelm II zgłosił pretensje do tronu bizantyjskiego i podjął plan wielkiej wyprawy przeciwko Bizancjum. W 1185 roku wdarł się ze swoimi wojskami na terytorium cesarstwa i w bitwie pod Durrës (Durazzo) 11 czerwca 1185 roku pobił wojska bizantyjskie. Następnie Wyspy Jońskie i 24 sierpniu zdobył Tessaloniki. Zwycięski pochód Normanów na Konstantynopol załamał się po klęsce poniesionej 7 listopada 1185 roku pod Demetrias (Dimitricą). Dalsze działania militarne okazały się niekorzystne dla króla Sycylii, który w myśl postanowień układu pokojowego zawartego z cesarzem Izaakiem II Angelosem w 1189 roku zrezygnował ze wszystkich zdobyczy na terenie Bizancjum.
W ostatnich latach panowania Wilhelma flota sycylijska pod wodzą admirała Margaritusa z Brindisi kontrolowała wschodnią część basenu Morza Śródziemnego i zapewniała Palestynie łączność z chrześcijańskimi państwami Europy.
Aby powetować sobie straty w walce z Saladynem, a później w wojnie z Bizancjum, Wilhelm II rozpoczął III wyprawę krzyżową, w toku której 2 października 1187 roku dzięki wsparciu wojsk sycylijskich chrześcijanie utrzymali w swych rękach Tyr i Trypolis.
Na okres rządów Wilhelma przypadł rozkwit sztuki sycylijsko-normańskiej. Z jego inicjatywy ufundowano w 1174 roku słynny klasztor benedyktynów i kościół (obecnie katedrę) w Monreale (znajdują się tam, zaliczane do najwspanialszych i największych, średniowieczne mozaiki chrześcijańskie).
Zmarł bezpotomnie w listopadzie 1189 roku.
Żródła:
"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józefa Dobosza i Macieja Serwańskiego
WILHELM II DOBRY w "Władcy Sycylii"
05-06-2022