KRÓLESTWO SYCYLII
1130-1816
Królestwo powstało w końcu XI wieku, po podboju w latach 1061-1091 Sycylii przez Normanów pod wodza Rogera I. Jego syn Roger II utworzył hrabstwo, a w 1130 roku ogłosił się królem Sycylii. Około 1137 roku Roger II włączył do Królestwa Sycylii także posiadłości normańskie na Płw. Apenińskim wraz z Neapolem. Obejmowało ono obszary całej wyspy Sycylii i południowej części Półwyspu Apenińskiego z Neapolem.
W wyniku ślubu Henryka Hohenstaufena, syna cesarza Fryderyka I "Barbarossy", z Konstancją, pogrobową córką króla Sycylii Rogera II, po bezpotomnej śmierci króla Sycylii Wilhelma II w 1189 roku roszczenia do korony sycylijskiej wysunął niemiecki ród Hohenstaufów.
Jednak koronę Sycylii zagarnął Tankred z Lecce, nieślubny syn księcia Apulii Rogera, najstarszego syna króla Rogera II. Tankred utrzymał władzę w Królestwie Sycylii do swej śmierci w lutym 1194 roku. W kilka miesięcy po jego śmierci Henryk VI Hohenstaufen przeprowadził udaną inwazję na Królestwo i 20 listopada 1194 roku wkroczył do Palermo, gdzie w dzień Świąt Bożego Narodzenia 1194 roku koronowano go na króla Sycylii.
Rozkwit polityczny i kulturalny odbył się za panowania Fryderyka II Hohenstaufena (panował w latach 1197-1250). Hohenstaufowie władali królestwem w latach 1194-1266.
W 1266 roku koronę sycylijską otrzymał Karol I Andegaweński, po zwycięstwie w bitwie pod Benewentem, w toku której zginął syn cesarza i króla Sycylii Fryderyka II, dotychczasowy król Sycylii Manfred. Wkrótce, w 1282 roku wybuchło w Palermo powstanie przeciwko Karolowi i Francuzom (tzw. nieszpory sycylijskie). Wyspa Sycylia przeszła w ręce króla Aragonii Piotra III Aragońskiego, natomiast Karol Andegaweński utrzymał się w kontynentalnej części królestwa (od tej pory nieformalnie określanego jako Królestwo Neapolu - choć formalnie nadal państwo to nosiło nazwę Królestwa Sycylii).
W 1442 roku Alfons V "Madry" ponownie połączył Królestwo Sycylii z Królestwem Neapolu, a następnie oba weszły w skład zjednoczonej Hiszpanii na prawach wicekrólestwa (liczne powstania antyhiszpańskiego, m.in. 1516, 1647, 1674). Po śmierci króla Jana II Aragońskiego Sycylia, wraz z wszystkimi posiadłościami aragońskimi, weszła w skład zjednoczonej Hiszpanii, i pozostała we władaniu hiszpańskim do 1707 roku.
W 1707 roku w toku wojny o sukcesję hiszpańską Królestwo Sycylii zostało zajęte przez wojska koalicji antyburbońskiej; w wyniku tej wojny Sycylia przeszła pod panowanie księcia Sabaudii. W 1720 roku przejęła ją Austria, która w zamian oddała Sabaudii wyspę Sardynię. W wyniku wojny o polską sukcesję od 1735 roku Królestwa Neapolu i Sycylii znalazły się pod panowaniem młodszej linii Burbonów hiszpańskich (w osobie Karola, syna króla Hiszpanii Filipa V).
W wyniku hiszpańskiej wojny sukcesyjnej (1713-18) rządy w Sycylii przejęła dynastia sabaudzka. Następnie w latach 1718-1735 rządy objęli austriaccy Habsburgowie, po których objęli hiszpańscy Burbonowie (1835-60). W 1861 roku Sycylia weszła w skład Królestwa Obojga Sycylii, utworzonego na mocy kongresu wiedeńskiego.
W latach 1734-1759 Królem Neapolu i Sycylii był Karola VII (Carlo VII), który w 1734 roku (jeszcze jako Don Carlos) podbił na czele armii hiszpańskiej austriacki wówczas Neapol.
Ministrowie Karola (Santostefano, Montealgre i Tanucci) utworzyli Real Giunta di Sicilia ("Rade Królewska Sycylii") według wzorów hiszpańskich by ułatwić nadzór stolicy - Neapolu nad wyspą i by zabezpieczyć jej autonomię.
Gdy Karol VII został w 1759 roku królem Hiszpanii (jako Karol III) pozostawił władze w ręku swego małoletniego syna Ferdynanda IV (panował 1759-1806 i 1816-1825) i jego opiekuna pierwszego ministra Bernardo Tanucciego, byłego profesora uniwersytetu w mieście Piza). Był to minister reformator. W jego programie reform uczestniczył także Leopoldo de Gregorio, markiz Esquilache, którego Karol III Hiszpański zabrał ze sobą do Madrytu.
Tanucci nałożył w 1741 roku podatki na Kościół neapolitański, a uzyskane fundusze przeznaczył na budowę dróg i pałaców reprezentacyjnych i siedzib urzędów.
W 1776 roku znajdujący się w niełasce Tanucci uciekł z Neapolu. Jego następca Domenico Caracciolo był raczej nieudanym reformatorem.
Ferdynand (z siedziby na Sycylii) i jego żona od 1768 roku, Maria Karolina Habsburg odważnie wystąpili w 1799 roku przeciw agresji Napoleona i jego ogromnej armii. Do walki królewską parę namówili dowódca neapolitańskiej floty, Anglik z pochodzenia John Acton, VI baronet Acton (od 1779 roku minister marynarki) i ambasador brytyjski w Neapolu William Douglas Hamilton Dysproporcja sił był jednak tak wielka, że Napoleon zdołał podbić państwo.
W czasie wojen z okresu rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich wyspa Sycylia - dzięki ochronie floty brytyjskiej - pozostawała pod panowaniem Burbonów. W 1816 roku Królestwa Neapolu i Sycylii zostały formalnie połączone w Królestwo Obojga Sycylii.