Święty Fabian (urodzony około 200 roku, zmarł w Rzymie, 20 stycznia 250 roku)
Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 10 stycznia 236 roku do 20 stycznia 250 roku.
Pochodził z rodu "gens Favia" z Rzymu.
Euzebiusz z Cezarei w swojej "Historii Kościoła" opowiada, że gdy kler i lud rzymski zebrali się, aby wybrać nowego papieża, gołąb usiadł na głowie Fabiana. Widząc w tym znak Boży, oddano na niego wszystkie głosy, mimo że wcześniej nie był brany pod uwagę, ponieważ był osobą świecką i na dodatek zupełnie nieznaną. Od razu został ogłoszony biskupem, chociaż wśród zebranych było wielu znanych kandydatów na papieża.
Następca papieża św. Anterusa, został wybrany papieżem 10 stycznia 236 roku. Był dwudziestym papieżem (wg listy kard. Mercati z 1942 roku).
Papież wysłał siedmiu biskupów do Galii - św. Dionizego do Paryża, św. Trofima do Arles, św. Pawła do Narbonne, św. Saturnina do Tuluzy, św. Austromoniusza do Clermont, św. Marcjala do Limoges i św. Gacjana do Tours, aby tam głosili Ewangelię. Korespondował z Orygenesem.
Wg "Liber Pontificalis" podzielił Rzym na 7 okręgów administracyjnych nazwanych regio. Równocześnie zaczęły powstawać urzędy przy papieżu. Na pierwszy plan wysunęły się potrzeby duszpasterskie i to one zadecydowały o utworzeniu 7 diakonii. Papież mianował 7 diakonów, którym nakazał dbanie o biednych i 7 subdiakonów, którym nakazał spisywać czyny męczenników i dane o nich. Zadbał także o porządki na cmentarzach kościelnych i wprowadził do nich zarządców. Zarządził poświęcanie co roku w Wielki Czwartek nowego oleju. Dbał o karność w kościele, m.in. potwierdził decyzję synodu biskupów afrykańskich przeciw heretykowi Prywatowi z Lambesi. Sprowadził z Sardynii do Rzymu relikwie świętego papieża Poncjana i św. Hipolita. Miał również ochrzcić cesarza Filipa "Araba" i jego syna. Zwołał synod biskupów, na którym uchwalono potrzebne dekrety.
Św. Fabian zginął śmiercią męczeńską podczas prześladowań, które były na przełomie lat 249 i 250 za panowania cesarza Trajana Decjusza, który wydał edykt o składaniu ofiar przed komisją rządową, a ci którzy składali ofiary otrzymywali specjalne zaświadczenia. Jedną z pierwszych ofiar cesarskich prześladowań był św. Fabian, skazany na śmierć przez ścięcie. Miało to miejsce 20 stycznia 250 roku. Ciało pochowano przy drodze appijskiej (Via Appia), w katakumbach św. Kaliksta, gdzie w 1854 roku archeolog De Rossi odnalazł płytę nagrobną z imieniem św. Fabiana, a w 1915 roku znaleziono sarkofag papieża-męczennika w bazylice św. Sebastiana, na którym znajdował się napis z X wieku.
Pontyfikat św. Fabiana był bardzo ważny w historii młodego Kościoła. Był doceniany przez Cypriana, biskupa Kartaginy.
Podczas jego pontyfikatu, na skutek prześladowań ze strony Decjusza, rozpoczęła się wielka emigracja z Rzymu, dając początek pustelniczemu życiu.
Święty Kościoła katolickiego i Cerkwi prawosławnej. Liturgiczny dzień jego pamięci obchodzony jest 20 stycznia, w dniu jego śmierci.
Żródła:
"Leksykon papieży" - Rudolf Fischer-Wollpert, przekład: Bernard Białecki,
"Poczet papieży" - Michał Gryczyński,
"Poczet papieży" - Jan Wierusz Kowalski.
Św. Fabian "ŚWIĘCI PAŃSCY"
Fabianus I w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk