Święty Piotr I (Szymon) "Galilejczyk" (urodzony we Galileii, Betsaida, około 10 roku, zmarł w Rzymie 29 czerwca 67 roku) herb

Syn Jonasza (Jana) z Betsaidy, Hebrajczyka.

Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od zapewne 33 roku do 29 czerwca 67 roku.

O osobie Piotra Ewangelie zgodnie podają: pierwotnie nazywał się Szymon z Betsaidy, gdzie się urodził.

Był Żydem, zgodnie z wiarą Kościoła wyrażoną przez Ewangelie i Dzieje Apostolskie ustanowiony przez Jezusa Chrystusa głową kolegium Dwunastu Apostołów. Początkowo Szymon był rybakiem znad jeziorem Genezaret, i mieszkał w Kafarnaum. Był żonaty (o uzdrowieniu jego teściowej przez Jezusa donosi Marek l, 29 n).

O jego powołaniu na apostoła relacje są różne. Już podczas pierwszego spotkania Szymona zmienił Jezus imię Szymona na Kefas z greckiego (Opoka z polskiego), tzn. Skała (Petrus z łacińskiego). Według Marka (l, 16 n) Jezus powołał obu braci nad jeziorem Genezaret, gdzie łwoili ryby, zwracając się do nich: "Pójdźcie za mną...". "I natychmiast" opuścili wszystko i poszli za Jezusem. Z tą samą relacją spotykamy się u Mateusz (4, 18 n), lecz dzieje się to dopiero po pierwszym wystąpieniu Jezusa w Galilei.

Łukasz (5, l n) wreszcie wplata powołanie Piotra w opowieść o obfitym połowie. Jezus, którego Piotr pierwszy nazwał "Mistrzem", kazał rybakom wypłynąć ponownie; po owym obfitym połowie "... Piotr przypadł Jezusowi do kolan" i zwrócił się do Niego: "...Panie". Ten gest oddania i sposób zwracania się do Jezusa wskazują na gotowość Piotra, by nim rozporządzał. Równie zgodnie mówią też Ewangelie o tym, że Piotr niejednokrotnie występował w roli rzecznika apostołów: tak po wielkiej mowie eucharystycznej Jezusa w synagodze w Kafarnaum (Jan 6, 68), jak i wtedy, gdy Pan pytał, za kogo apostołowie Go uważają (Mateusz 16, 16 n). Również po wniebowstąpieniu Jezusa występował Piotr w charakterze rzecznika apostołów: i tak podczas wyboru Macieja na miejsce Judasza (Dz l, 15-26), w dniu Zesłania Ducha Świętego (Dz 2, 14-16) i podczas tzw. Soboru Apostolskiego (Dz 15, 7-11).

Dalsze dzieje Piotra opisuje historyk Kościoła Euzebiusz (zmarł w 339 roku). Według niego w latach 42-67 Piotr miał przebywać w Rzymie. To się z pewnością nie zgadza, bo np. na przełomie 49 i 50 roku Piotr był na Soborze Apostolskim w Jerozolimie. W rzeczywistości należy przyjąć, że Piotr po opuszczeniu w roku 44 Jerozolimy działał jako "apostoł wędrowny" - co wiemy też od świętego Pawła.

Ów wędrowny apostoł tworzył w miastach, w których istniały wielkie gminy żydowskie, gminy chrześcijańskie i jakiś czas nimi kierował, po czym powoływał innych zwierzchników tych gmin i wędrował dalej. Piotr był też zapewne założycielem gminy w Antiochii (w dawnym mszale figurowało nawet 22 lutego odrębne święto - "katedry św. Piotra w Antiochii").

Wędrownych apostołów uważano za "założycieli" również w tych gminach, w których istnieli już zwolennicy Jezusa i jakieś zalążki gminy: powoływali bowiem autorytatywnie zwierzchników, którzy byli zarówno upełnomocnionymi nauczycielami, jak i urzędowymi zwierzchnikami gminy. Tak więc obu urzędów nie nadawała gmina, lecz apostoł, który w ten sposób "zakładał" gminę. Z tej racji także najstarsza tradycja gminy w Rzymie uważa Piotra za swego "założyciela": umocnił już istniejące zalążki gminy i ustanowił jej zwierzchnika.

Kiedy Piotr przybył do Rzymu, jest historycznie niesprawdzalne; że tam był, dziś historycy przyjmują powszechnie. Potwierdzają to ważne wypowiedzi: rzymski biskup Klemens I pisząc (około 96 roku) do gminy w Koryncie donosił o męczeństwie świętego Piotra i Pawła "u nas"- a to w kontekście prześladowań chrześcijan za cesarza Nerona. Również biskup Ignacy z Antiochii odwoływał się w swym liście do Rzymian (około 110 roku) do obu apostołów, uznając ich szczególną pozycję w gminie rzymskiej. Tak samo inni pisarze wskazywali na obecność Piotra w Rzymie: Dionizy z Koryntu (166-175) i Ireneusz z Lyonu (około 185 roku). Oni też wspominają o założeniu rzymskiej gminy przez Piotra. Znaczenie ma również argument, że żadna inna miejscowość nigdy nie podawała w wątpliwość, iż Rzym był miastem męczeńskiej śmierci obu apostołów. Rzym był poza dyskusją. Trzeba więc przyjąć śmierć Piotra w Rzymie jako pewną, sytuuje się ją w czasie prześladowania chrześcijan za cesarza Nerona (między 64 a 67 rokiem) i - według tradycji - nastąpić miała przez ukrzyżowanie głową na dół. Tę wersję potwierdzają też wykopaliska, których dokonano na polecenie Piusa XII podczas i po drugiej wojnie światowej pod bazyliką św. Piotra w Rzymie. Wynik archeologicznych badań i wykopalisk brzmiał: Grób Piotra z całą pewnością znajdował się w miejscu, na którym chrześcijaństwo od 1900 lat czciło Apostoła, tzn. pod bazyliką świętego Piotra. Kościół obchodzi święto apostołów Piotra i Pawła 29 czerwca, 22 lutego zaś święto Katedry świętego Piotra.

Starożytna tradycja czciła jego prymat w oczywisty sposób, wynosząc jako ośrodki o najwyższym autorytecie trzy tzw. "stolice piotrowe": Antiochię - w której spędził pierwszą część życia i działalności, Rzym - w którym żył i pracował do męczeńskiej śmierci na krzyżu (wg Tradycji był to krzyż odwrócony, czczony przez chrześcijan w starożytności jako "krzyż św. Piotra") oraz Aleksandrię, gdzie wg Tradycji pierwszym biskupem był uczeń św. Piotra, św. Marek Ewangelista. Rzym jako miejsce śmierci (martyrii-świadectwa) Piotra miał w tej trójcy stolic bezwzględny prymat. Polityczne znaczenie nowej stolicy cesarstwa i nowego patriarchatu w Konstantynopolu doprowadziło do uzurpacji prymatu dla "nowego Rzymu" przez niektórych tamtejszych patriarchów oraz utworzenia na ich żądanie patriarchatu w Jerozolimie, tak, by Konstantynopol nie był jedyną przeciwwagą dla "stolic piotrowych". Wszystkie starożytne kościoły katedralne patriarchów Antiochii, Aleksandrii, Jerozolimy i Konstantynopola są obecnie meczetami. Kościołem katedralnym biskupów Rzymu jest niezmiennie Patriarchalna Archibazylika św. Jana Chrzciciela na Lateranie. Bazylika św. Piotra nie jest kościołem katedralnym, lecz znakiem powszechnego prymatu biskupow Rzymu i centralną świątynią Państwa Watykańskiego.

Szymon Piotr, którego matka-teściowa jest wymieniana w Ewangelii św. Mateusza 8: 14-15, Łukasza 4:38 i Marka 1: 29-31. Ponadto Klemens Aleksandryjski odnotowuje, że "Piotr i Filip spłodził dzieci" i pisze: "Kiedy błogosławiony Piotr zobaczył, że jego własna żona prowadzona była na śmierć, radował się z powodu jej wezwania i jej powrót do domu, i wezwał do niej bardzo zachęcająco i pocieszająco, zwracając się do niej po imieniu, mówiąc:" Pamiętaj o Panu". Takie było małżeństwo błogosławionych, a ich doskonałe usposobienie wobec wszystkich. W niektórych legend pochodzących z co najmniej VI wieku, córką Piotra była Święta Petronela.


Żródła:

"Poczet papieży" - Michał Gryczyński

"Poczet papieży" - Jan Wierusz Kowalski


Sao Pedro w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk


Lista aktywnych seksualnie papieży w "Wikipedia" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk


USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)

Bogdan Pietrzyk